Op is in

Nederland moet veel meer dakdekkers tellen dan over het algemeen aangenomen wordt. Er moet zelfs gevreesd worden, dat de Nederlandse kantoren en fabrieken binnenkort onder de last zullen bezwijken, want het legioen werknemers dat zich op ’s lands daken bevindt, groeit nog dagelijks. Zet u de radio of televisie maar eens aan en luistert u aandachtig.
‘Waar werkt u?’ vraagt de diskjockey.
‘Ik ben administratief medewerker op een steenfabriek,’ antwoordt de quizkandidate trots.
Noraly Beyer in het achtuurjournaal: ‘Op het belastingkantoor van Amersfoort is vandaag een wilde staking uitgebroken.’
Lijkt me koud, denk ik dan, koud en winderig.
Mag ik even? Je werkt niet op een kantoor of een fabriek, tenzij het je vak is om iets met dakpannen en/of -goten te doen. In alle andere gevallen zitten werknemers knus binnen bij de centrale verwarming en werken zij in een fabriek of in een kantoor.
Uit de begeleidende brief van een gerenommeerde opleidingsinstelling bij een cursus PC-gebruik voor kinderen: ‘Het overige materiaal zal op de les worden uitgereikt (..) Het is niet de bedoeling, dat ouders op de les aanwezig zijn.’
Op de les aanwezig zijn?! Ik zou niet eens weten hoe. Een les is namelijk geen tafel, waarop je kunt gaan staan.
Feit is dat de verloedering heeft toegeslagen: op is in, nu het woordje dat volgens Van Dale een zuiver plaatselijke betrekking uitdrukt van een voorwerp ten opzichte van een ander, van modieuze spreek- tot schrijftaal is gepromoveerd. Wat denkt u, zou het normen- en waardenverval hier ten lande zich weerspiegelen in het taalgebruik, moeten nu zelfs onze voorzetsels er al aan geloven? Neemt u het van mij aan: op is niet in, maar op.