Timboektoe

Zegt de wet van Murphy u iets? Als ik voor de derde keer vergeefs naar beneden loop om te kijken of er post is, loop ik mijn huisbaas tegen het lijf.
‘Ben je nog niet aan het werk?’ fronst hij.
Bedremmeld leg ik uit dat mijn paspoort verlopen is en dat ik nu probeer geld bij elkaar te sprokkelen voor een ID-bewijs. Mijn huisbaas heft de handen ten hemel en trakteert me op een donderpreek. Hijzelf heeft ooit ook in de puree gezeten en is er maar één ding dat helpt: de tering naar de nering zetten en de handen uit de mouwen steken. Ik vertel hem dat er zaterdag 11 november aanstaande een interview met mij in De Telegraaf verschijnt, naar aanleiding van mijn weblog, maar hij heeft geen idee wat dat is en wil gewoon geld zien. Punt.
‘Ik doe mijn best,’ zeg ik en zoek een veilig heenkomen op mijn slagzij makende zolderetage, waar, als ik de wc doortrek, de smurrie omhoog borrelt in het fonteintje in de keuken. Als ik de huur gewoon zou betalen, kon ik er iets van zeggen. Nu heb ik geen poot om op te staan.
First things first, denk ik en lever eerst met een steekkarretje de ingevulde formulieren in bij de Sociale Dienst. Mij wordt verteld dat ik het ambtenarencorps van de gemeente Roermond zeker een week werk verschaft heb. Op zijn vroegst volgende week donderdag mag ik een besluit verwachten.
‘En hoe moet ik in de tussentijd eten?’ informeer ik.
Dat weet de meneer aan de balie ook niet. Hij kijkt naar me met een blik die verraadt dat hij er voetstoots vanuit gaat dat ik de boel besodemieter. Er schiet me een Bijbelspreuk te binnen. Iets met de rekkelijken die moeten boeten voor de leugenachtigheid van anderen. Gelukkig heb ik mijn virtuele vriendinnen nog, bedenk ik op de terugweg en visualiseer een paar enveloppen met geld op de deurmat. Op de Roer ritst een familie zwanen het wateroppervlak open.

Bingo! Drie haremdames hebben me geld gestuurd. 60 Euro bedraagt de buit. Het is kwart voor één, zie ik op mijn telefoontje, want een horloge draag ik al sinds mensenheugenis niet meer. Er is nog net tijd om naar het gemeentehuis te snellen om er een ID-bewijs aan te vragen. Alles sal reg kom.
Nee, dus. Wanneer ik na een minuut of twintig wachten eindelijk aan de beurt ben, krijg ik te horen dat ik niet meer ingeschreven sta als ingezetene van de gemeente Roermond. Waarschijnlijk ben ik weer eens vergeten een formuliertje ingevuld te retourneren. Logisch, als je geen adreswijzigingen stuurt. Ik kan me wel voor mijn kop slaan. Me opnieuw inschrijven gaat alleen als ik met een ondertekend huurcontract over de brug kom. Dat heb ik, maar het ligt thuis en voor ik heen en weer ben, gaat het gemeentehuis dicht. Ik heb zin om naar Timboektoe te liften.