Jozef K.

Ten einde raad besloot ik om een uitkering aan te vragen. In mijn yuppentijd betaalde ik 70 procent inkomstenbelasting, zodat het rechtvaardig voelde om mijn hand voor de afwisseling eens op te houden. Bovendien wilde ik alleen maar bijstand om een paar maanden te overbruggen. Ik ging namelijk gewoon weer doen waar ik goed in was: schrijven. In de winter verwachtte ik de vruchten van mijn inspanningen te kunnen plukken. Dus of de Sociale Dienst me even over het dode punt heen wilde helpen? Na een maand of drie, vier zouden we weer van elkaar af zijn. Een win-winsituatie, dacht ik nog.
‘U zult zich wel aan onze spelregels moeten houden, meneer Meijer.’
‘Duidelijk,’ antwoordde ik, ‘wat wordt er van mij verwacht?’
Om te beginnen moest ik aan workshops meedoen. Drie weken lang, ’s middags, van maandag tot en met woensdag. We, dat wil zeggen andere hopeloze gevallen en ik, zouden er leren hoe je een sollicitatiebrief moest schrijven en zo. Interessant, dacht ik nog, van schrijven had ik immers geen kaas gegeten.
Het waren helemaal geen workshops. Er werd een pistool op ons hoofd gezet. We moesten vertellen wat we hadden gedaan om werk te vinden. Als we ons niet genoeg hadden ingespannen, werden we in het bijzijn van de andere ‘cursisten’ geschoffeerd. Na afloop moesten we telkens naar de hal om werk te zoeken op Internet. Eén voor één werden onze namen dan afgeroepen en volgde er een pep talk. Ze waren altijd met zijn tweeën en leken er genoegen in te scheppen om me steevast tot het laatst te bewaren. Ik moest vooral doorgaan met mijn pogingen om als tekstschrijver werk te krijgen, werd me verteld. Maar intussen werd ik geacht iedere baan te accepteren die op mijn weg kwam.
‘Elk werk is passend werk. Als je weigert, word je gekort.’
En maar grijnzen, die twee Kapo’s.
‘Ja maar, ik…’
Niets te maren, meneer Meijer. Na de workshops werd ik te werk gesteld. Iedere ochtend van 8 tot 12 moest ik mappen komen vouwen, van die mappen waarin A4-tjes passen die niemand ooit meer leest, maar ja, je moet ze wel opslaan, want anders hebben die arme ambtenaren helemaal niets meer te doen.
Op een avond belde mijn ex op. Hoewel we al ruim drie jaar gescheiden zijn, dreigde mijn uitkering op haar inkomen verhaald te worden.
De maat was vol. Voortaan, besloot ik, ging het op eigen kracht.