Bezwaarschrift

Geachte heer Dwaes,

Allereerst wil ik u laten weten dat ik verbijsterd ben vanwege het feit dat ik geen lid mag worden van uw patiëntenvereniging. Ten tweede neem ik geen genoegen met uw besluit en hoop ik u met dit bezwaarschrift op andere gedachten te brengen.
U heeft mijn weblog erop nagelezen, schrijft u, en helaas moeten vaststellen dat ik te weinig krachttermen gebruik. Wat een drogredenering! Op papier ben ik natuurlijk heel anders dan in het echt. Ik kan u verzekeren dat ik tijdens mijn dagelijkse tocht op en neer naar de Jumbo iedereen die ik tegenkom luidkeels op een forse dosis beledigingen trakteer. Daar gaat het nou toch juist om, dat de ziekte op de zogenaamde onbewaakte momenten toeslaat? Wat ik opschrijf kan ik deleten, wat me op straat, met al die kuttenkoppen om me heen te binnen schiet niet. Zogenaamd dan. Want laten we wel wezen, meneer Dwaes, uw leden hebben het prima voor elkaar. ze hebben een dak boven het hoofd, strijken een WAO-uitkering op en krijgen dagelijks te eten van niet zelden bloedgeile verpleegsters, als ik de verhalen over de psychiatrie mag geloven.
Bovenal moet me van het hart dat het betreurenswaardig is dat u nergens ingaat op mijn argumenten. Met geen woord refereert u bijvoorbeeld aan de reden van mijn aanvraag, het feit dat ik u en de leden van uw vereniging door heb. Ik herhaal mijn punt nog maar eens: hoe kan het bestaan dat een verwarde geest feilloos weet welke woorden taboe zijn en welke niet? Als u en uw leden echt ziek zouden zijn, werd er af en toe ‘madeliefje’ geroepen, heel hard. Omdat ‘madeliefje’ pas echt nergens op slaat, begrijpt u wel? Maar nee. Er wordt gescholden, op alles en iedereen, op de gekste momenten. Dat impliceert een keuze. Scheldwoorden zijn namelijk cultureel bepaald. Ik bedoel maar, in primitieve samenlevingen is er nog nooit iemand aangetroffen die lijdt aan een dergelijk syndroom.
Weest u redelijk, meneer Dwaes, herziet u het besluit om mij niet te accepteren als lid van de Nederlandse Patiëntenvereniging Gilles de la Tourette.

Godverdomme,

Ep Meijer