High score!

Tristan 2.0 is opgestaan; een Noor schiet in anderhalf uur 68 mensen dood. Een weloverwogen daad die, volgens de dader zelf, gruwelijk maar noodzakelijk was.
We hebben te maken met een gymnasiast. Geen Tristan van der Vlist met zijn VMBO-diploma, maar iemand die de grote filosofen las. Wat bracht hem tot zijn daad?

Anders Breivik was ervan overtuigd dat hij zoveel mogelijk sociaaldemocraten in de dop moest vermoorden. Anders dan Tristan van der Vlist pleegde hij geen zelfmoord na 'de daad'. Integendeel, hij liet zich zonder verzet arresteren en verklaarde zelfs mee te willen werken aan het onderzoek. Gut, wat aardig nou.

Ieder zijn waarheid. Je hebt mensen die Guus Meeuwis van zangkwaliteiten betichten, je hebt er ook die er zeker van zijn dat de wereld op 31 oktober aanstaande (alweer) vergaat.

Anders Breivik heeft geen moment getwijfeld aan zijn missie. Alsof het een spelletje Call of Duty was, beroofde hij 86 jonge mensen van het leven. Het moest gewoon gebeuren, vond hij. High score!

Anders B. heeft iets gemeen met Karst T. en Tristan van der V. Ze besloten op eigen houtje in opstand te komen. Hun daden zijn niet goed te praten. Wel zijn ze een vingerwijzing. Een tragedie zoals op het eiland Utoya drukt ons met de neus op het feit dat we allen gegijzelden zijn van een dolgedraaid systeem. Hier en daar moet de druk wel ontsnappen.

Pang! Wat is het verschil tussen een muisklik en een rukje aan de trekker? In beide gevallen klinkt er een ijselijke kreet en valt er een soort van poppetje om.

De grenzen vervagen. Daar hadden de oude Grieken en Romeinen ook last van voor hun rijken als kaartenhuizen in elkaar stortten.

Gaat u voor mijn part iedere koopzondag naar Ikea en blijft u vooral uw hypotheek betalen, want dan groeit de economie. Maar weet dat u nergens meer veilig bent. Of u nu naar de supermarkt of naar de Efteling gaat, overal kunt u het slachtoffer worden van een 'lone wolf' die de revolutie predikt. Tristan 3.0 is waarschijnlijk al in de maak, nu al zit er ergens op een zolderkamertje een psychopaat een plannetje uit te broeden om Breiviks meesterstukje te overtreffen. Dankzij Internet is de dorpsgek ineens een mondiale bedreiging geworden.

Putlucht (of: de toekomst van het terrorisme)

Op de dinsdagochtend dat Alfons F. Touwdragher zoals gewoonlijk door de week om stipt half negen zijn woning verliet, woog hij exact 72 kilo, 2 ons en 43 gram. Daar was hij zich niet van bewust. Noch kon hij bevroeden dat hij in sommige delen van de wereld spoedig als martelaar vereerd zou worden.

Pardon. Voor we verder gaan, moeten we eerst de diepte in. Sta me toe u mee te nemen naar het riool onder de stad A. Om een lang en onsmakelijk verhaal kort te maken, uitwerpselen produceren het even onwelriekende als brandbare gas methaan. De gemeente A. had het onderhoud verwaarloosd en de riolen waren in geen jaren schoongemaakt. Wel waren na klachten over stank ettelijke putdeksels dicht gelast. In de Van Speijkstraat was dat niet gebeurd. Intussen bouwde de druk in het rioolstelsel zich op. Het wachten was op de vonk.

Oké, breed nu. De markt voor putdeksels staat sinds decennia in het teken van een bittere concurrentie tussen een beperkt aantal fabrikanten. Het familiebedrijf Buderus uit Weert heeft al een tiental jaar geleden het onderspit gedolven. Toch zijn hier en daar nog modellen in omloop. De ontwerper had vooruit gedacht: de grepen waren tevens luchtgaten zodat eventuele overdruk geleidelijk kon ontsnappen. Door zo een gat verdween die dag om 54 seconden over half negen een brandende sigarenpeuk.

De zwakke plek was het putdeksel tegenover de woning van Alfons F. Touwdragher. Dit exemplaar kwam van de Doetinchemse firma Vulcanus en had vanwege de lagere productiekosten geen gaten. Maar zoals gezegd was het niet dichtgelast.

Toen Alfons F. Touwdragher de straat overstak, leek de wereld in orde: alles was precies als gisteren, zo had hij het graag. Hoogstens waren er kleine variaties op het thema. De lucht had een andere kleur en de kinderen van nummer 19 kwamen met een vertraging van een halve minuut naar buiten. Dat mocht de pret niet drukken. Het was onder controle, daar hechtte Alfons F. Touwdragher belang aan, vooral ook omdat hij de vorige avond gezondigd had. Normaal stond er op maandag een gehaktbal met groente en aardappels op het menu. In een vlaag van verstandsverbijstering was hij voor de bonusaanbieding gegaan. Iets met veel kaas, spek en room. Zijn darmen voelden nog steeds opgeblazen.

Dat putdeksel? Alfons F. Touwdragher keek er niet eens naar. Hij richtte de blik omhoog. Het leek alsof de vliegtuigen met hun condenssporen boter, kaas en eieren aan het spelen waren in het zwerk. Het leven was goed op wat buikklachten na.

Of het kauwgum is geweest, valt niet met zekerheid te zeggen. Feit is dat de tred van Alfons F. Touwdragher een moment lang vertraagd werd, juist toen hij met beide voeten tegelijk contact had met het putdeksel.

Het was precies 55 seconden over half negen. Het in jaren verzamelde methaangas en de brandende sigarenpeuk zorgden voor een enorme explosie. Alfons F. Touwdragher werd compleet met Vulcanus-putdeksel gelanceerd, om zich, na een geschatte hoogte van 9.000 voet te hebben bereikt, in de cockpit te boren van de zojuist van Schiphol opstijgende Airforce One, met aan boord de president van de Verenigde Staten en diens complete generale staf. De Boeing 747 stortte neer en niemand overleefde het ongeluk. Experts hielden het op een ongelooflijke samenloop van omstandigheden.

Terecht?

Van: Razende Dageraad
Aan: Blackbriar
Betreft: Ballistische vlucht; onmiddellijk deleten na lezing

Meester,

Alles is berekend, geregeld en voorzien, inclusief 'kauwgum' en de medewerking van het supermarktconcern. Nu is het wachten op een persoon van het juiste gewicht zodat we de factor wind kunnen uitschakelen :-)

Newton Akbar!

Kutkunstenaars

Natuurlijk ben ik boos. Maar ik heb geen zin om mee te huilen met de wolven in het bos. De bezuinigingen op de cultuur? Die boekhouders in Den Haag gaan hun geheiligde populistische gang maar.

Waar ik me meer zorgen over maak is de manier waarop over kunstenaars wordt gedacht. Dat ze met de rug naar de mensen staan en met de knip richting subsidies en zo.

Iedereen mag denken wat hij wil, laat dat duidelijk zijn. Zet kunstenaars voor mijn part weg als profiteurs, maak er de nieuwe Marokkanen van tot u een ons weegt.

Maar vergeet alstublieft nooit dat kunstenaars voor hun passie hebben gekozen, ook al houdt dat in dat ze van de ene antikraakwoning naar de andere trekken om het bestaan een beetje vol te kunnen houden.

Kunstenaars betalen ook belasting. Ze nemen een doorgaans karig bestaan voor lief omdat ze hun hart volgen. In de Bijbel staat dat het een zonde is om je licht onder een korenmaat te schuiven, met andere woorden, het is je menselijke plicht om je talenten te ontplooien.

Onweerlegbaar feit: kunst maakt het leven leuker dan geld.

Helaas kijkt niet iedereen verder dan zijn neus lang is. De ME hakt er lustig op in zodra kunstenaars het lef hebben om hun ongenoegen over de bezuinigingen iets te lawaaierig te uiten.
'Doe iets nuttigs', blaat de buitenwacht, 'verdien geld!'
Daar zijn de kunstenaars nou juist naarstig mee bezig, net als iedereen. Alleen hebben ze iets gemeen met politici. Ze zijn het contact met het volk kwijt geraakt. Hun fout, toegegeven. Kunstenaars mogen best iets aan hun PR doen, de kloof tussen hen en 'de anderen' moet gedicht. Tot het zover is, kunnen ze blijkbaar genadeloos in een hoek worden gezet, net zoals Marokkaanse jongeren.

Kutkunstenaars?

Welnee, gewoon medemensen die het leven kleur geven.

Regels zijn regels

'Met Alfons D. Jansen van de afdeling Naleving. Ik bel even om een gevalletje P-391 te melden.'
'Ja, ik wacht even.'

'P-391, inderdaad.'

'Goedemorgen, met Jansen van Naleving. Ik heb hier een drokkelwals die duidelijk niet op de wettelijke wijze voorzien is van een plofgenerator.'
'Wat zegt u? Nee, het is niet zo dat de plofgenerator ondeugdelijk bevestigd is. Er is zelfs helemaal geen plofgenerator aanwezig. Ik heb er het handboek op nageslagen. P-391. Zonder twijfel. Vandaar mijn belletje. Dus als u enige urgentie in mijn stem hoort, zal ik u geen ongelijk geven.'
'Wat? Ja, ik heb een moment, zij het nauwelijks.'

'Met wie spreek ik?'
'Juist. Dan lijkt u me de aangewezen persoon. Ik wil melding doen van een geval P-391. Het is eh, dringend zo langzamerhand, want ik word de hele tijd doorverbonden, terwijl de tijd voortschrijdt. Ik bedoel, P-391, het absolute worst case scenario, de moeder van alle nachtmerries.'
'Ja hoor, ik heb een ogenblik. Het is de vraag of dat voor de mensheid geldt, maar ik wacht wel weer even.'

'Met wie? Sorry, ik zou worden doorverbonden met de afdeling Beslissingen.'
'Wat nou weg bezuinigd? Ik sta hier oog in oog met een onbeveiligde drokkelwals, de toekomst van ons land staat op het spel! Ik wil nu een bevoegd iemand spreken. Maintenant. Jetzt. Right now.'
'Ja hoor, ik gooi er nog een momentje tegenaan, beltegoed zat.'

'Met de secretaris-generaal zelf? Dat treft. P-391, mevrouw, moet ik nog meer zeggen?'
'O, u bent zijn secretaresse, ik verstond u niet goed, mijn excuses. Ik zal er geen doekjes om winden. Het is van het grootste belang dat u me met uw baas doorverbindt. En wel nu. Ik sluit niet uit dat u er een lintje voor krijgt.'
'Natuurlijk heb ik een momentje mevrouw! Intussen vergaat de wereld, maar wat kan u dat schelen?'

'Hallo? Hallo?'

'Sorry, u valt steeds weg.'

'O, u staat op de golfbaan! Met Alfons D. Janssen van Naleving. Ik wil uw swingende bestaan niet door de war schoppen hoor, maar we hebben dus een geval P-391 op de fairway liggen als het ware.'

'Hallo? Hallo? Ah, daar bent u weer. De P van Pieter en dan 3, 9, 1.'

'Nee, niet de Pieter-Bas van de cricketclub. Het is ernst, excellentie. Er moet iets gebeuren. En snel ook. Anders is het te laat.'

'Wat zegt u, meteen doodschieten?'
'Die arme mensen weten niet eens wat een plofgenerator is. Ze hebben misschien kinderen thuis. En trouwens, het zou niets oplossen. Want hoe moet het met die onbeveiligde drokkelwals?'

'Oké, eerst martelen.'


Exact acht maanden, drie dagen, vier uur en negentien minuten later verspeelde Alfons Desiderius Janssen zijn pensioenrechten, omdat hij tot driemaal toe verzuimd had het formulier MZ-11391 op de adequate wijze in te vullen.

Heet van de naald.

Leusdense wetenschapper verwacht Nobelprijs

'En niets minder'

LEUSDEN, vandaag – De vrij algemeen aanvaarde veronderstelling dat de mens van de aap afstamt, moet op de helling. Althans, volgens drs. Arend-Jan Seurniet, de geboren en getogen Leusdenaar die al eerder van zich liet spreken met de explosieve theemuts en de opvouwbare wasdroger. Tientallen jaren onderzoek en, zoals hij het zelf noemt, een neus voor complotten, zouden naar een heel andere voorvader wijzen. 'Geen speld tussen te krijgen,' aldus de wetenschapper, 'het rokkostuum hangt al klaar!'

Tot nu toe was het eenvoudig: ofwel was je van mening dat God de mensen heeft geschapen ofwel je dacht dat mensen van apen afstammen. Creatie of evolutie? We moeten naar het rustieke Leusden voor een verrassend antwoord. De enige verkeerslichten die het dorp rijk is, werpen hun scherpe schaduw op een leeg wegdek. Vroeger, ja vroeger was dat wel anders. Ooit was Leusden belangrijker dan het nabijgelegen Amersfoort, vanwege een kerk. Van heinde en verre kwamen de mensen in de prille middeleeuwen toegestroomd. En nu? Anno 2011 lopen er wat katten over straat, ergens in een voortuin slingert een fiets met zijwieltjes, de doorzonwoningen hebben de ogen dicht. Bijna alle inwoners lijken op vakantie deze paasdagen. Niets wijst erop dat we op het punt staan het naar eigen zeggen grootste genie sinds Albert Einstein te ontmoeten. Leusden? Nooit van gehoord.

Touringcars

Als het aan drs. Arend-Jan Seurniet ligt, gaat daar binnenkort verandering in komen. 'Denk je eens in,' roept hij, 'straks rijden hier aan de lopende band touringcars langs, Amerikanen, Japanners, Zweden, iedereen zal de plek willen zien waar het ontdekt is!'
De gedachte aan koffie komt kennelijk niet bij hem op. Nadat hij ons heeft binnengelaten, beduidde hij niet eens te gaan zitten. Toch doen we dat terwijl de wetenschapper maar blijft ijsberen.
'Ze houden ons voor het lapje,' oreert hij, 'en niet zo'n beetje ook. Omdat ze bang zijn dat we niet tegen de waarheid kunnen. Ze willen ons doen geloven dat onze betbetbetbetbetbetovergrootvaders apen waren. Het idee alleen al. Zijn die Darwinisten eigenlijk wel eens naar de Apenheul geweest?'
We lijken onzichtbaar voor Seurniet. Hij wacht niet op een antwoord.
'Vergeet het maar,' vervolgt hij, 'anders was ze ongetwijfeld opgevallen dat apen geen kleren aan hebben en mensen juist wel.'

Felle vlek

Er valt een stilte. Door een gat in de gordijnen snijbrandt de zon een felle vlek op het sleetse vloerkleed.
'Dus?' vraag ik.
Met beide handen trekt Seurniet aan de weinige haren die op zijn schedel resteren.
'Ziet u het dan niet?!' huilt hij bijna. 'De mens kan onmogelijk van de aap afstammen, anders had het beest wel een pak aan getrokken!'
De geluidsman en ik kijken elkaar aan. Beiden trekken we onze wenkbrauwen op. Hebben we iets gemist?
'Oké,' zeg ik, 'de mens stamt niet van de aap af.'
'Heel goed,' zucht Seurniet schijnbaar opgelucht. Hij is abrupt gestopt met ijsberen en heft de kin theatraal, alsof hij nadruk wil geven aan zijn woorden.
'Weekdieren,' zegt hij dan. Vervolgens kijkt hij me recht aan. 'Daar ligt onze oorsprong. En ik heb de bewijzen, de Nobelprijs kan me niet meer ontgaan!'
'Werkelijk?' zeg ik zo neutraal mogelijk.
'Ha!' lacht de wetenschapper. 'Ze doen het zo voorkomen alsof we net als apen een ruggengraat hebben. In de praktijk kun je dagelijks zien dat die theorie kolder is. Wij zijn allen slijmerds.'

Opvallend charmant

'Juist ja,' antwoord ik beduusd en zie dat ook de geluidsman ongemakkelijk op zijn stoel heen en weer schuift. 'We, eh, gaan maar eens gauw naar de redactie terug. Vanzelfsprekend moet dit op de voorpagina.'
drs. Arend-Jan Seurniet begeleidt ons, opvallend charmant ineens, naar de deur.
'Heeft uw krant er al gewag van gedaan dat de aarde een pannenkoek is?' informeert hij.
'Eh, nee,' beken ik.
Hij gebaart me dichterbij te komen en fluistert het in mijn oor. 'Waarom denkt u dat donker gekleurde mensen altijd zo aangebrand reageren? Berg u maar! Volgend jaar, in 2012, worden we omgedraaid en vliegen we met z'n allen de lucht in.'
Dan stappen we in de auto en verlaten we Leusden, nu nog een stipje aan de voet van de Utrechtse Heuvelrug, maar straks?

Genoeg is genoeg!

Vandaag, lieve dames en heren, gaan we het over een onderwerp hebben dat de gemoederen al weken danig bezig houdt: de proet.

Zoals bekend wordt het bestaan van de proet officieel ontkend. Het Ministerie van Welbevinden heeft via een woordvoerder zelfs laten weten dat we hier met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te maken hebben met een collectieve psychose. Het risico om besmet te raken zou vrijwel nihil zijn.

U en ik weten wel beter.

Gisteren nog zorgde een proet voor een ernstig ongeluk in Waaiweg, waarbij een kraanwagen en drie Lego-poppetjes te betreuren vielen. En eergisteren? Ach, u allen staat die dag ongetwijfeld voor altijd in het geheugen gegrift. Moeten we het er nog over hebben, de paniek, de ontheemde families, de ontreddering die bijna compleet was?

Nee, sommige dingen moet je maar op YouTube bekijken (als je morbide bent en je maag sterk genoeg is tenminste).

Het is jammer dat het Malieveld niet in de verste verte lijkt op het Tahrirplein in Caïro. Anders zou de roep van het volk zeker al tot die wereldvreemde kliek in Den Haag zijn doorgedrongen. Waar zijn we hier, dames en heren, Tripoli?! Moeten we soms een tentenkamp op het Binnenhof inrichten om tot het grote gezelschapsspel toegelaten te worden?!

Daarom, meneer wat loop je weer te k***** Rutte, nogmaals de feiten op een rijtje:

* De proet slaat wild om zich heen (al willen sommige geruchten ons doen geloven dat het om een onschuldig gewas gaat, maar zelfs dan hebben mensen met een tuin – waaronder vele van uw kiezers - een niet onaanzienlijk probleem);
* Niemand weet wat de proet is;
* We zijn het zat.

DOE ER IETS AAN (EINDELIJK)!

Onbewoonbaar verklaard

.
Het is donker in het trappenhuis, erg donker. Een veel te smalle trap wentelt zich om een lichtvlek heen omhoog. Hoe krijg je hier in hemelsnaam een tweezitsbank omhoog?



Gelukkig, ik vind een lichtknopje. Alhoewel? Nu wordt zichtbaar wat ik liever niet had gezien: de driedubbele sloten op de deuren, de versleten deurmatjes, de afbladderende verf, het gebrek aan kleur, de algehele vaalheid. In dit trappenhuis zou zelfs Erica Terpstra depressief worden.

Phew, ik ben boven. Hijgend ontdek ik waar de lichtvlek beneden in het trappenhuis vandaan kwam: er ligt gegolfd glas op het dak. Zo te zien is het al jaren niet meer schoongemaakt. De zon wordt gefilterd door mos en verft de overloop van de vierde etage junglegroen. Waar is nummer 35-E, het appartement dat mij toegewezen is? Aha, links.

Er brandt licht achter het kijkgaatje, zodat ik besluit aan te bellen. Een schilder doet open. 'Geen fijne buurt hier', waarschuwt hij.
'Ik weet het', zeg ik en loop de woonkamer in. Mijn mond valt open. Het uitzicht – tussen de flats door - bestaat uit een klein stukje A-28. Het balkon meet nog geen zestig centimeter breed, tel uit je winst. De rest is al evenmin bemoedigend. Een grote scheur ontsiert het plafond en er zit schimmel op de muren.



Het geheel is voorzien van enkel glas. Ik zou er blij mee moeten zijn, want het is tenminste een dak boven mijn hoofd. Maar ik ben niet blij. Ik ben geschokt en verontwaardigd tegelijk.
'609 Euro per maand', zeg ik tegen de schilder. 'Exclusief service- en stookkosten. Dat zou ik hiervoor moeten betalen.'

De andere kamers bieden dezelfde uitgewoonde aanblik en het toilet trakteert me op een enorme putlucht. In de keuken lopen de leidingen open en bloot vuil te zijn.



'Een jaartje hooguit', zegt de schilder, 'dan gaat de zaak tegen de vlakte en moet je eruit.'
'609 Euro', herhaal ik. 'Voor een krot. Zulke woekerpraktijken zou je van een huisjesmelker verwachten, niet van de bekendste woningbouwvereniging in Amersfoort.'
De schilder pakt me bij een schouder. 'Ik mag alleen de muren witten. Van de rest moet ik afblijven. Serieus, ik doe dit werk voor Jan met de korte achternaam. Zeg dat je het voor de helft doet. Misschien trappen ze erin.'
Nog eenmaal laat ik mijn blik dwalen langs de melaatse muren.
'Al kreeg ik geld toe', besluit ik.




.