Perron 35a

Het probleem met treinen is dat ik er op mijn achttiende een overdosis van heb gehad. Interrail. Een maand lang dwars door Europa, van Spanje tot en met Roemenië. Leuk qua seks met dames uit alle windstreken, maar voor de rest? Slapen, eten, dronken worden, neuken, kotsen, zingen. Alles deden we in de trein, op het martelende ritme van k-deng, k-deng, een slordige 10.000 kilometer lang, heb ik later berekend. Sindsdien kan ik geen coupé meer zien.
Maar het moet. Dus vervoeg ik mij in Nijmegen op het perron dat een nummer heeft dat regelrecht uit een Harry Potter-boek afkomstig lijkt: 35A. Daar staat een trein klaar die op een rupsje lijkt, vergeleken bij de gelikte Intercity’s om hem heen. Dit rupsje heeft last van grootheidswaan, want hij noemt zichzelf ‘sneltrein’. Dat is hij niet, want hij stopt onderweg in ieder gat waar anderhalve man en een paardenkop wonen. Tijdens mijn studententijd in Nijmegen noemden we het rupsje niet voor niets de ‘Limbabwe-expres’; de reis gaat naar Limburg en dat zul je weten ook.
Het rupsje zit al vol, zie ik. Er valt niet aan te ontkomen: mensen, echte mensen vlakbij. Hé, de deuren willen niet open.
‘Storing,’ legt een conducteur uit, ‘gaat wel weer over voor het rupsje een vlinder wordt.’
Voor elke deur vormt zich een trosje mensen. Als ik snel ben, kan ik misschien nog een zitplaats bemachtigen. Anders wordt het staan.
Na een minuut of vijf helpt het als ik op de knop ‘deur open’ druk en ga ik tegenover een Marokkaanse jongen zitten. We lachen om elkaars grapjes. Ook een meisje dat aan de andere kant zit, begint zich ermee te bemoeien. Intussen gaat de dieselmotor uit, aan en weer uit. Het rupsje heeft een vrachtwagenmotor, hoor ik, wat zielig.
‘Dames en heren,’ zegt de intercom na 20 minuten, ‘een niet zo prettige mededeling. Deze trein kan niet meer rijden. Op perron 5b staat een andere klaar. Het vertrek is om 17.41 uur.’
Het is spits. Aangezien het rupsje normaal ieder half uur rijdt, krijgt het vervangende rupsje nu de dubbele hoeveelheid passagiers te verwerken. We staan als haringen in een ton. Het rupsje houdt uit veiligheidsoogpunt een slakkengang aan. Soms schommelt het vervaarlijk. Zal ik nog wel op tijd in Roermond zijn om te stemmen?
Dan gebeurt het: iedereen raakt met elkaar in gesprek. Allochtonen, autochtonen, het maakt niet uit. Ik beklaag me hardop over het rupsje en de mensen in mijn buurt zetten hun mondhoeken omhoog. Maar dat gebeurt ook in het gangpad, verderop. Lachsalvo’s overstemmen alras het k-deng, k-deng.
‘We mogen de NS wel dankbaar zijn,’ grijns ik, ‘het is warempel gezellig.’