Martelgang

De arena van wolken op de horizon slinkt zienderogen, terwijl de laagstaande zon de auto’s blingt die in de verte op de A-2 in de file staan. Er lijkt een laagje zilverpapier te liggen op de sloten die de trein iedere honderd meter passeert. Ertussen nog verrassend groene weilanden met toefjes bruin van grazende paarden. In geen velden of wegen koeien te zien, die het beeld compleet hadden kunnen maken met hun bonte verschijning. Staan die beesten al op stal? Niet dat ik me echt over hun lot druk maak. Ik ben namelijk niet meer in staat om me over iets druk te maken. In de afgelopen uren ben ik gebombardeerd met informatie. Nu kan er niets meer bij en staar ik maar wat uit het raam.
Het is een feit: ik heb mijn rentree gemaakt in de wereld van de pakmannen, de wereld van de snelle consultants, waar je in een uur twee keer zoveel kunt verdienen als een poetsvrouw in een hele dag. Onwillekeurig dwalen mijn gedachten af naar één van de laatste keren dat ik in de trein zat. Het was de tweede tropische dag van de zomer. Ik was, in pak en met mijn molières aan, expres vroeg uit Roermond vertrokken, zodat ik in Eindhoven ruim een uur zou hebben om naar het call center te lopen, waar me een sollicitatiegesprek wachtte. Zo zou ik mooi wat strippen sparen en kon ik me tijdens de wandeling in alle rust voorbereiden. Normaal is mijn richtinggevoel feilloos. Na een korte blik op de stadskaart koos ik een winkelstraat richting het zuiden. Ik moest op de ringweg zien te komen. Dan nog een stukje naar rechts en ik was er.
Wat ik dacht? Niet zoveel. Ja, dat 7 Euro 85 bruto per uur een wel heel schamele beloning was voor zo’n hondenbaan. Dat ik er geen zin in had, maar dat er geen andere keuze bestond. Ik moest gewoon inkomen hebben, anders ging het mis. Daarom ook deed ik de gekste dingen. Zo had ik vier dagen voordien werkschoenen aangeschaft à raison van 25 Euro, want ik moest een ochtend proefdraaien in een fabriek, waar ik dankzij de ploegentoeslag maar liefst 9 Euro 46 bruto per uur kon gaan verdienen. Schoenen met stalen punten waren er verplicht. Helaas viel de keuze op een jongen van in de twintig en werd er uiteindelijk welgeteld 8 Euro 57 op mijn rekening bijgeschreven.
Na een half uur in het Eindhovense begon ik me lichtelijk zorgen te maken. Waar bleef de ringweg? Bij een pompstation keek ik opnieuw op de kaart. Kilometers was ik uit koers. Met een beetje pech ging ik nog te laat komen, het ergste wat je fout kunt doen in een call center. Melden dat ik verlaat was ging niet, want ik had natuurlijk weer eens geen beltegoed. Ik zette er de sokken in en al gauw kleurde het lichtgrijze T-shirt dat ik aan had hier en daar donker. Het was een martelgang. Zwetend als een otter en zoals later bleek met blaren op bijna al mijn tenen, meldde ik me 12 minuten en 42 seconden te laat aan de balie. Lang verhaal kort, dat werd dus niets. Op de terugweg heb ik nog tien minuten bij een bushalte staan wachten voor ik ontdekte dat die buiten gebruik was. Zo schoot het niet op. Toen en daar besloot ik dat ik het toch echt van mijn pen moest hebben.