Fatwa

De laatste keer dat ik in ’t Plaatsje was, vierde mijn jongste zoon zijn derde verjaardag. Ik mocht een cadeautje komen brengen en precies een uur blijven. Daarna kwamen de ‘buren’, aldus Sonja, en moest ik de hielen gelicht hebben, want ze wilden me onder geen beding onder ogen komen. De enkele bewoners die voordien het toneel betraden, namen niet de moeite om me met mijn zoon te feliciteren en deden hoe dan ook alsof ik lucht was. Alleen mijn ex-schoonmoeder, overigens de leukste die ooit heb gehad, praatte met me, maar die was dan ook slechts op bezoek in Bladibla’s speeltuin en deed er altijd alsof haar neus bloedde.
Dat uur heb ik niet eens uitgezeten. Toen ik opstond, schreeuwde Bart moord en brand. Hij wilde persé met me mee. Zoals gewoonlijk was de situatie op een enkele tegel samen te vatten: twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen. Met gebalde vuisten liep ik terug naar mijn auto en nam me voor om pas weer in ’t Plaatsje terug te keren wanneer ik een bazooka had weten te bemachtigen.

Je kunt van alles zeggen over Natasja’s Nissan, maar niet dat het een James Bond-auto is. Geen mitrailleurs en ander wapentuig in de voorbumper dus. Wel ernstig versleten schokdempers, zodat ik me genoodzaakt zie om me met een slakkengang over ’s Heren wegen in Midden-Limburg te begeven. In allerlei schakeringen donkergrijs liggen er wolken op de horizon en af en toe verspreidt de zon het bleke, felle licht dat zo typerend is voor november. Ik ga het doen. Schijt aan de mensen daar die me met de nek aankijken, omdat ik een boek heb geschreven dat zich deels in een sekte afspeelt, om het even welke. Dat ze zich aangesproken voelen, zegt genoeg. Ik ga gewoon mijn zoons ophalen, als een normale gescheiden vader.
Op de parkeerplaats valt me op dat slechts een klein gedeelte ontdaan is van herfstbladeren. Het is zo precies gebeurd dat ik moet glimlachen. Ook in een spirituele woongemeenschap is het vooral zaak om het eigen straatje schoon te houden. Ik ben hier getuige geweest van ruzies over centenkwesties, ik heb hier stenen door ruiten zien gaan. Want door hoeveel goeroes een mens zich ook laat koeioneren, hij is en blijft doodgewoon. Maar dat mag niet opgeschreven worden. De devotees van Bladibla zijn met zo weinig dat ze zich uitverkoren wanen. En daar zat ik dan tussen met mijn rationele rotkop. Logisch dat het zo afliep. Maar niet gedraald nu. Fatwa of geen fatwa, ik kom hier voor mijn mannetjes. Met opgeheven hoofd loop ik het binnenterrein op.