Lekker puh

Over vanochtend wil ik het eigenlijk liever niet hebben. Maar vooruit, je blogt of je blogt niet. Toen ik na zeker een half uur wachten in het gemeentehuis eindelijk aan de beurt was, werd me meegedeeld dat de meegebrachte pasfoto’s niet aan de eisen des tijds voldeden. De zwaar opgemaakte juffrouw aan de balie had met name moeite met mijn olijke lach.
‘Wat maakt dat nou uit?’ vroeg ik.
‘Meneer,’ antwoordde ze kil, ‘identiteit is een serieuze aangelegenheid.’
‘Ja maar, ik ben toch dezelfde persoon, of ik nou lach of huil?’
‘Dat zijn de regels, meneer, en daar hebben we ons allemaal aan te houden.’
Even overwoog ik om het plan van wijlen Pim Fortuyn om het aantal ambtenaren in Nederland drastisch te verminderen, ten uitvoer te brengen en wel onmiddellijk en ter plekke. Of moest ik eerst ergens een bulldozer scoren en dan de boel plat rijden? Haalde ik tenminste de krant. Alsof het iets voor mij is om uit mijn vel te springen. Ik zou niet weten wanneer ik voor het laatst woedend ben geworden. Het punt is dat ik voor alles en iedereen begrip kan opbrengen, zelfs voor moslimterroristen als het moet. Daarom droop ik maar af.
Buiten op het marktplein bekeek ik de inhoud van mijn portemonnee. Minus de benodigde 33 Euro 60 voor een ID-bewijs niet genoeg voor pasfoto’s dus. Gisteren had ik wellicht iets te enthousiast bijgedragen aan de groei van de economie en naast shag, koffie en koffiemelk allerhande zaken ingeslagen die op of bijna op waren geweest: deodorant, scheerschuim, tandpasta, toiletpapier, wasmiddel, dat soort dingen. Ik moest toch ook aan mijn persoonlijke hygiëne denken? Alsof de duivel ermee speelde, pakten zich op dat moment donkere wolken samen boven Roermond. Het weerhield de toeristen op de verwarmde terrassen er niet van om koffie te lurken à raison van 2 Euro 50 per vingerhoedje. Misschien, bedacht ik, moest ik gewoon gaan zitten en in hongerstaking gaan. Veel was daar niet voor nodig. Vannacht had de kramp in mijn maag me een keer gewekt. Hoe dan ook voelde ik me gammel. Al mijn lymfeklieren waren opgezwollen. Vitaminegebrek? Nog even en ik kreeg scheurbuik, zoals de zeehelden in de boeken die ik als kind verslond. Ik weigerde echter bij de pakken neer te zitten en liet me op de terugweg alvast bij twee uitzendbureaus inschrijven. Lekker puh. Mijn ID-bewijs beloofde ik later langs te brengen. Meer zat er niet in, want ik moest Bart van school gaan halen.