Is het een vliegtuig, een vogel? Nee, het is de verwarringsexpert!

'Dames en heren, vanavond hebben we een bijzondere gast in de uitzending. Uw applaus voor Govert Somswel, Nederlands enige verwarringsexpert! Meneer Somswel. Wat doet een verwarringsexpert nu eigenlijk?'

- 'Kijk daar!'

'Waar?'

- 'Aan het plafond, daar zit iets. Wacht, het zit nu links op de muur.'

'Ik zie niets.'

- 'Ziet u, nu heb ik dus verwarring gesticht.'

'Wat u zegt. Om de draad van het interview op te pakken, er is een energiemaatschappij die momenteel campagne voert voor de verwarmingsexpert. Naar verluidt komen veel mensen per ongeluk bij u uit.'

- 'Dat klopt. Weet u wat het is? De mensen zijn lui. Ze typen 'verwar' in het zoekbalkje en klikken dan zonder te kijken door. Op die manier bereiken me de laatste tijd veel hulpvragen van mensen die het koud hebben.'

'En wat doet u dan?'

- 'Ik vertel dat ze een fluxcondensator met monofilter moeten bestellen. Vervolgens stuur ik ze een gepeperde rekening. Tja, dan is de verwarring compleet natuurlijk.'

'Juist ja. Wat zijn de plannen voor morgen?'

- 'Ik ga weer een veldje inzaaien in Den Haag. De laatste oogst heeft erg goed gewerkt!'

'Dank voor dit gesprek. De volgende keer in dit theater: Sabina Droogmans over haar postvaginale depressie. Komt dat zien!'

Truth or dare, Cuzco

Zodra we in het dal waren en bereik hadden, heb ik het opgezocht op Internet. De vrucht in Laura's buik heeft op dit moment de afmetingen van een garnaal. Toch staat ons leven op het punt om radicaal te veranderen. Ik kijk naar de liefde van mijn leven, de vrouw met wie ik de afgelopen twee jaar alle continenten behalve Antarctica heb bezocht. Ze zit op de rand van het bed heel bevallig te wezen met een handdoek om haar lijf en één om haar hoofd, Die om het haar lijkt op een torentje. Hoe doen vrouwen dat toch?

'Ik dacht trouwens dat je de pil slikte.'

'Dat deed ik ook. Deze is er kennelijk tussendoor geglipt.'

De balkondeuren staan wijd open en de ventilator aan het plafond hakt loom wiebelend de warme lucht aan mootjes.Van buiten dringen het geluid van toeterende auto's en een enkel 'caramba' door. Mijn bovenlijf glanst van het zweet. Ik zie een heldhaftige spermacel voor me, die, alsof het een computerspelletje is, monstrueuze hindernissen moet zien te overwinnen. Tot slot wacht de eindbaas: de pil met al zijn giftige hormonen.

'Een wonder,' concludeer ik.

'Precies,' knikt Laura.

'Zeg nou eerlijk, schatje. Dit heb je gepland. Waar of niet?'

Ze schudt heftig van nee, maar de toren op haar hoofd houdt het glansrijk. 'Ik ga je kietelen, hoor. Tot je het toegeeft.'

'Dat durf je niet,' giechelt ze.

Wel dus. Maar ik vraag eerst netjes of het geen kwaad kan voor de garnaal als het niet bij kietelen blijft. Laura verzekert dat ik me te buiten mag gaan.

Pas daarna werd het praktisch. Het sprak vanzelf dat we onze levensstijl niet konden volhouden. Rond de wereld reizen met een rugzak om was leuk, maar niet met een zuigeling erbij. We moesten ons kind een veilige basis geven. Zo erg was dat idee trouwens niet. Om eerlijk te zijn snakten we na al dat reizen naar een thuis, het liefst met een open haard en een tuin, zodat Laura kruiden kon gaan verbouwen. We fantaseerden erover, die avond in Cuzco, hoe het eruit zou kunnen zien, ons paradijsje voor drie en misschien wel meer.

Tot het over de hamvraag ging. Ik stelde hem nota bene zelf.

'Terug naar Nederland dus?'

Het leek alsof de woorden nog even rond zweefden voor ze een zin vormden, omdat ze zelf ook nog niet echt durfden. Buiten schreeuwde weer eens iemand 'caramba' en ik meende de trein naar Lima te horen vertrekken. Ik stond op van het bed en liep naar het balkon om mijn longen vol te zuigen. Alle Zuidamerikaanse steden roken naar uitlaatgassen, alleen het gehalte aan lamamest varieerde. Een windvlaag veegde mijn tors kortstondig koel. Het leek of de flats in mijn blikveld de mazelen hadden, zoveel schotelantennes plakten er aan de flanken. Op de daken tastten werkloze antennes als een woud van voelsprieten naar de al roze kleurende hemel boven Cuzco. Boven de contouren van de bergen in de verte kwam juist de net niet volle maan op. Kon het mooier? Ik wilde niet terug naar Nederland, als ik iets niet wilde was het terug naar Nederland! Ze zagen me aankomen, zeg. Mijn leven lang zou ik er herinnerd worden aan die ene etappe, de koninginnerit van de 97-ste Tour de France. Ik had hem eigenlijk al gewonnen, maar om redenen die alleen mij op dat moment duidelijk waren, keerde ik een halve meter voor de finish om en ging ik mijn kopman halen, zoals het een knecht betaamt. Mijn uitleg – dat iedereen toch zou denken dat ik het op doping had gedaan – vond maar weinig gehoor. Hoewel ik net als Vince Powers nooit betrapt ben, werd mij wegens het gebruik van ongeoorloofde middelen de deelname aan wielerwedstrijden verboden gedurende twee jaar.

Ik draaide me om, liep naar het bed en omhelsde Laura van achteren.

'Nou?'

'Dat lijkt me de meest reële optie,' vond ze. 'Nederland is toch ons geboorteland. Bovendien kunnen mijn ouders en misschien die van jou helpen met oppassen.'

Ik knikte maar, hoewel ik in gedachten nog lang zo ver niet was. Ik zat in een gemeentehuis met een frommeltje papier in mijn hand waarop een letter en een nummer stonden, te wachten op mijn beurt om me als ingezetene in te mogen schrijven zonder een inburgeringscursus te hoeven doen. Meneer van Aert was immers twee jaar lang zonder vaste woon- of verblijfplaats geweest. Ik werd bij voorbaat gek van de regeltjes in het vaderland.

We deden het nog een keer die avond, Laura en ik, bedaard haast, tot we het beiden niet meer hielden. Nog een keer vroeg ik of de garnaal veilig was voor ik versnelde en haar antwoord verloren ging in ons gezamenlijke orgasme.

Toen vielen we in slaap. Ik droomde dat ik in een wielerkoers zat. Ik reed op kop, maar de weg verwarde zich tot een Gordiaans knooppunt. Ik zette telkens weer aan zonder dat er iets veranderde aan de kluwen. Ik keek opzij. Laura reed naast me, zonder handen aan het stuur en schilde een appel voor me. Ze gaf partjes aan die met chirurgische precisie van ieder restje klokhuis ontdaan waren. 'Hier schat,' zei ze, 'je doping.'

Het volgende moment schrok ik wakker. De Mariaprenten op de muur waren al niet meer zichtbaar. Boven het balkon knipoogden drie sterren naar me en er werd veel minder getoeterd. Ik voelde Laura's haren over mijn wangen strijken, telkens als ze ademhaalde, maar meer nog werd ik me van een been van haar bewust, dat één van mij in slaap had doen vallen. Voorzichtig tilde ik het opzij, maar niet voorzichtig genoeg. Er ging een rukje door haar hoofd en ze zocht met haar lippen tot ze de mijne vond voor de lekkerste kus ooit.

'Ik hou van je,' zei ze, nee, kreunde ze, al klinkt dat veel te ordinair. We waren één op dat moment, zo één als je met twee mensen ook kunt zijn. Ik was nog nooit zo gelukkig geweest.

'Ik ook van jou,' stamelde ik.

Toen vroeg ze het. Een ongeluk komt zelden alleen? Het omgekeerde is ook waar. Sinds mijn ontboezeming op Machu Piccu was bijna een dag verstreken. We hadden het alleen maar over de garnaal in haar buik gehad. Maar Laura had me wel degelijk gehoord. Ze had zelfs vooruit gedacht, de schat.

'Er zijn toch drie Nederlandse ploegen? Het lukt je vast om een contract te krijgen als je dicht bij het vuur zit.'

Juist niet, dacht ik. Volgend jaar, als de honderdste Tour de France verreden werd, was ik 39, een grijsaard in wielerland. Daarbij was ik ruim twee jaar geschorst geweest. Wattages, de kracht die je met je spieren opwekte, dat is waar het tegenwoordig in het peloton om draait. Daar ging ik dan met mijn indrukwekkende trainingsritten in het Andes-gebergte; er stond niets op papier. Geen profploeg ter wereld zou me inlijven, laat staan dat ik in de Tourselectie werd opgenomen. Er was een wonder voor nodig, bijna net zo'n groot wonder als een spermacel die de pil versloeg, om me een startplaats te bezorgen. Toch drukte ik een kus op Laura's voorhoofd. Het pleit was beslecht.

'Oké, terug naar de wal,' zei ik.

Het weer in oktober

Dames en heren, welkom in de uitzending. Nu de R alweer een tijdje in de maand zit hebben we een bijzondere gast voor u, iemand die we zelden te spreken krijgen. Helemaal overgekomen uit Newfoundland, de rukwind, uw applaus!

– 'Laat die open doekjes maar zitten.'

Maar waarom, het is toch fijn om zo warm ontvangen te worden?

– 'Niet als je eigenlijk geen bestaansrecht hebt.'

Pardon?

– 'Weet u, het is op zich al vervelend genoeg om voor een soort wind aangezien te worden. Datzelfde woord gebruiken jullie mensen immers voor flatuleren. Zou u het fijn vinden met zulke onwelriekende zaken te worden verward? Nou dan. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de associatie met bepaalde seksuele handelingen. Het woord 'rukwind' zou zelfs uitgelegd kunnen worden als een uitnodiging tot onanie!'

Ik begrijp het. Als rukwind ziet u natuurlijk neer op eh, scheetjes.

– 'Dat jullie die vreselijke scheten winden noemen is nog te billijken, al is het veel te veel eer. Erger is dat mijn collega's en ik niet doen wat de naam belooft.'

Leg uit, ik zit op het puntje van mijn stoel en de toeschouwers thuis ongetwijfeld ook.

– 'Het werkwoord 'rukken' houdt een trekkende beweging in. Dat doen we niet. Uit principe stoten we alleen maar. De rukken die u voelt zijn de schuld van de luchtdruk.'

Juist ja. Wat nu?

– 'Heel eenvoudig. Jullie halen rukwind uit de VanDale en brengen ons onder bij windstoten.'

Want anders?

– 'Anders krijgen jullie storm in oktober.'

Dames en heren, u hoort het, de komende weken krijgen we ongetwijfeld met onstuimig herfstweer te maken. Tot de volgende keer, als we u trakteren op een indringende reportage over radijsjesteelt in Burkina Fasso!

Ketsen en kieren

Beste Jos,

Het is mijn droeve plicht je hierbij te royeren. Tevens moet ik je namens de bond meedelen dat je voor het leven geschorst bent.

Het is nog tot daaraan toe dat je tijdens de uitwedstrijd tegen DVA (Daadkrachtig Van Acquit) besloot om de barkeepster eens lekker te masseren en te pikeren. Die termen horen op het groene laken thuis, dat zul je toch zelf ook wel begrijpen?

Erger nog is dat, toen de wedstrijd in het voordeel van SVA dreigde te kantelen, je de ivoren kunststootballen, waarvoor onze leden jarenlang gespaard hebben, als projectielen ging gebruiken, 'carambole' schreeuwend telkens als je een tegenstander in de schaamstreek trof.

Dergelijk bandeloos gedrag betaamt een lid van onze vereniging niet.

Helaas liet je het daar niet bij. Je deed er zelfs nog een schepje bovenop en misbruikte de edele queue voor doeleinden die ik maar niet op papier zal zetten. Laat het me zo stellen: een trekstoot is iets heel anders en krijten doe je een pomerans.

Samenvattend zul je begrijpen dat mij geen andere keus restte dan je van onze ledenlijst af te voeren.

Met vriendelijke groet,

Arie de Bandt, secretaris SVV (Stoten Vol Vertrouwen)

Het summum van klantvriendelijkheid

Geachte heer Balkramp,

Graag ga ik hierbij in op uw klacht.

U beweert dat het voorgerecht, een garnalencocktail met de saus van het huis, beschimmeld was. Nou en?! Als diezelfde schimmel op kaas zit, wordt het ineens een delicatesse. Dus waar zeurt u over?

Smaken verschillen. Het kan zijn dat u tot de minderheid behoort die onze keuken geen culinaire parel vindt. Maar dat geeft u nog lang geen vrijbrief om het hoofdgerecht, een stoofpot van slachtafval, over het kapsel van onze ober uit te smeren, hoezeer deze u ook voor cultuurbarbaar heeft uitgemaakt. De man heeft het toch al zo moeilijk nu zijn kruin begint te kalen.

Goed, u heeft tot een uur of half twee 's nachts onder bedreiging van een fors keukenmes de afwas moeten doen. Maar dat was omdat u weigerde de rekening te voldoen.

Al met al is het onmogelijk om uw eis tot restitutie te honoreren. U mag blij zijn dat wij geen eis tot schadevergoeding indienen!

Erop vertrouwende u binnenkort weer in ons etablissement te mogen verwelkomen, verblijf ik inmiddels,

Met vriendelijke groet,

Victor Vies, eigenaar restaurant 'De Knippikker'.

What's Ep?

Toen de telefoon nog een bakelieten apparaat was dat in de gang hing, had je maar één zender op tv. Hoewel niemand nog wist wat die term betekende, zond Nederland 1 op prime time 'De kleine waarheid' uit, met Willeke Alberti in de rol van Marleen Spaargaren. In die serie was een bijrol weggelegd voor het debiele broertje Eppo.

Ik was dertien, had geen last van jeugdpuistjes maar des te meer van de onzekerheid die met puberteit gepaard gaat. Aan wie ik me ook voorstelde in die dagen, telkens werd ik getrakteerd op een bulderende lach. 'Hahaha, Eppo!' Mettertijd leerde ik ook om te gaan met de voorspelbare grappen over de getijdenwerking.

Toen het effect van 'De kleine waarheid' eenmaal weggeëbt was (ha, ha), fuseerden de stripbladen Pep en Sjors. De naam van de nieuwe periodiek – jawel: Eppo. Naamgever was – u raadt het al – een onverbeterlijke kluns, die wekelijks met zijn flaters acte de présence gaf op de achterpagina. Daar kwam later dan nog André van Duin overheen met diens Ep Oorklep. En bedankt nog.

Geen punt hoor. Ep is een geuzennaam geworden, ik ben er trots op hem te dragen. Da's maar goed ook, want het leed blijkt nog niet geleden. In het huidige tijdsgewricht is een telefoon geen bakelieten apparaat meer, maar een mobiele reden van bestaan. Applicaties zijn the name of the game. Omdat mensen lui zijn, worden ze afgekort en is mijn naam op ieders lippen tegenwoordig.

Dus wil ik het goed met u maken. Telkens als u mijn naam oneigenlijk gebruikt, maakt u ter compensatie een cent over op mijn bankrekening. Capisce?

Van bil voor volk en vaderland

Amice,

Het is in uw hoedanigheid als beoogd Minister van Verkwisting dat ik u met de beste bedoelingen wens aan te spreken.

Zoals u gevoeglijk bekend moge zijn, verkeert ons vaderland in een diepe crisis. Bezuinigingen zijn aan de orde van de dag en het volk mort. Nu ben ik me ervan bewust dat de situatie complex is, maar in een notendop komt het erop neer dat er onvoldoende geld in de staatskas vloeit. Welnu, daarvoor wil ik bij dezen de oplossing aandragen.

Uw Ministerie heeft een lange traditie in het belasten van genotmiddelen. Sterker nog, zo langzamerhand zijn het de drinkers en rokers die ons vaderland overeind houden! Maar dat terzijde. Waar het om gaat is dat die lijn maar hoeft te worden doorgetrokken om het licht aan het eind van de tunnel te ontwaren.

Hoe? Niet door de burger opnieuw met duurdere boodschappen te confronteren. Er bestaat een manier om de crisis op een meer gebruiksvriendelijke wijze te lijf te gaan. En wel met de wiptax.

Voortaan levert iedere coïtus het vaderland een Euro op. Triootjes tellen voor drie en onanie is goed voor 50 cent. Eventueel is een orale toeslag het overwegen waard. En wat te denken van een dildoheffing? Tijdens een recent bezoek aan Bab Bum ondervond ik in ieder geval al bijzonder veel enthousiasme in de professionele branche. Kortom, het draagvlak is er.

Natuurlijk zullen er protesten klinken. 'Iedere wip voel je in de knip,' zullen tegenstanders betogen. Maar gaandeweg zullen ook zij beseffen dat het lekker is om op een constructieve manier bij te dragen aan de uitweg uit de crisis, ja ze zullen het zelfs nog vaker gaan doen, voor volk en vaderland.

Vriendelijk wil ik u dan ook vragen de wiptax zo spoedig mogelijk in te voeren. Ik heb er zin an!

Met de meeste hoogachting,

ir. Sicco deQuadsteniet

Iedereen aan de slongel

U mag het natuurlijk best met me oneens zijn, maar persoonlijk vind ik de invoering van de slongel klinkklare nonsens.

Al weken worden we er door de overheid op voorbereid. Let op, de slongel komt eraan! Via spotjes, billboards en zelfs ouderwetse geluidwagens wordt ons zo ongeveer de hemel op aarde beloofd.

Maar hoe zit het met betaalgemak? Om nog maar te zwijgen over het gedoe in pashokjes?

Verklaart u me gerust voor gek, maar ik ben tegen, mordicus zelfs. Naar mijn bescheiden mening is de invoering van de slongel een onverantwoord avontuur, dat juist in tijden dat het economisch ook al niet mee zit, alleen maar tot brokken kan leiden.

Begrijpt u me goed, ik heb niets tegen slongels an sich. Je kunt er van alles over zeggen, maar niet dat ze bijten. Maar ons iets in de maag splitsen waarvan we niet eens weten wat het is?

Intussen, in de schilderijenspeciaalzaak

'Dag, ik wil graag een schilderij van een droef paard.'

- Een droef paard zegt u? Mag ik weten waarvoor?'

'Eenvoudig. Ik heb er al één van een droeve hagedis. En nu wil ik ook nog een droef paard aan de muur.'

- Ik zal eens kijken wat we voor u in huis hebben, meneer. Ah, hier, een impressie van een renpaard in volle galop.'

'Dat is geen droef paard.'

- Neemt u me niet kwalijk, meneer, maar hoe ziet u dat?'

'U bent hier de kunstkenner, niet ik. Laat u me nu maar gauw een droef paard zien. Anders besteed ik mijn geld elders.'

- Even kijken. Wat dacht u hiervan?'

'Maar dat is een schilderij van een cavia!'

- Ja, maar wel een cavia die vorig jaar in Londen het wereldrecord droefheid op zijn naam heeft geschreven.'

'Je kunt de ogen niet eens zien.'

- Meneer, u moet op de staart letten.'

'Een cavia heeft niet eens een staart. Weet u wat? Ik neem dit wel.'<'p>

-Maar meneer, dat is een verkiezingsposter van Groen Links!'

Kroniek van een aangekondigde verkenner

Kabouter Plompzak kon zijn geluk niet op. Niet alleen was kabouter DD de afwas voor hem aan het doen, zodat hij vrij uitzicht had op haar indrukwekkende derrière, ook was hij tweede geworden bij de verkiezingen. Het had zelfs maar een haar gescheeld of hij was de winnaar geweest.

Er werd op de deur geklopt. Eigenlijk wilde kabouter Plompzak alleen maar op zijn paddenstoel zitten. Nou ja, af en toe even naar kabouter DD kijken dan. Nog eens werd er geklopt, harder nu. Wie waagde het? Hij kwam al moeizaam overeind.

'Ik doe wel even open, Plompje,' zei kabouter DD en sloeg de theedoek over de schouder, wat nooit eerder waargenomen naschokjes in het decolleté veroorzaakte. Reeds waren haar borsten op weg naar de deur. De rest van haar kwam zoals gewoonlijk op gepaste afstand voorbij.

Het bleek kabouter TNT met een brief van de ABP (Aller Beste Partij), de partij waartoe de BNITNZEGP (Bij Nader Inzien Toch Niet Zo'n Erg Goede Partij) volgens de aanzwellende geruchtenstroom in het bos veroordeeld was.

'Amice!' stond er in sierlijke letters. 'Of mag ik je Plomp noemen? Dat bekt wat lekkerder dan dat onsmakelijke Plompzak, vind je niet? Hoe dan ook, goed gedaan, kabouter! Muts af en zo. Van niets tot tweede partij van het bos. Dat doet niemand je na. Ja, ik, haha. Ik heb de ABP nog groter gemaakt en wederom ben ik erin geslaagd mijn partij de grootste van het bos te houden, zij het nipt, toegegeven. Maar er kan er maar één de eerste zijn. En dat ben ik dus, de kabouter die sneller lacht dan Lucky Luke zijn schaduw overhoop schiet, if you catch my drift. Kortom, Plomp, ouwe rukker, we moeten praten, jij en ik. Ik weet dat we lijnrecht tegenover elkaar staan qua beukennootjes. Maar daar komen we met z'n tweetjes in het belang van het bos vast wel uit. Zolang we maar niet onze plaats vergeten. De waarheid ligt in het midden? Eat my dust, loser. Haha, just kidding. De bosbevolking heeft zich uitgesproken. Ik ben de grootste. Zo is het nu eenmaal. Dus als je wilt maak ik je Magister van Paddenstoelenzaken. Dan lullen we verder nergens meer over. Nou, we spreken ons gauw, gabber. Maar eerst stuur ik kabouter Verkenner bij je langs, want ik ga met jouw welnemen op mijn gemak nagenieten van de overwinning. Dat zouden meer kabouters moeten doen, haha! Was getekend, kabouter Grijns.

'Amice? dacht kabouter Plompzak. Nog nooit was hij door iemand zo genoemd. Wat had dit nu weer te betekenen? Nog eens las hij het schrijfsel door. Toen wist hij het. Hij moest dit politiek aanpakken.

'Hé DD,' zei hij.

Ze had de afwas inmiddels hervat. Kabouter Plompzak vroeg zich af of er boskundige wetten bestonden voor de vibraties die door haar billen gingen, telkens als ze haar gewicht verplaatste.

'Grijns wil met me samenwerken.'

Kabouter DD draaide zich om, deed de truc met de theedoek weer en klapte verrukt in de handen, wat plaatselijk wederom onvermoede gevolgen had op de zichtbare delen van haar etalagemateriaal.

'Dolletjes,' riep ze uit, 'dan kun je me aan hem voorstellen!'

Kabouter Plompzak deed het nu toch echt: hij trok zijn muts tot ver over zijn ogen.

Lezen alvorens te stemmen!

Beste bosgenoten,

Nu er nog maar enkele uren te gaan zijn voor de stembussen open gaan, wil ik u een dringend advies meegeven.

Stemt u alstublieft op een partij die op de kleintjes let en het grote niet uit het gezicht verliest, stemt u op een partij die het belang van de kabouter voorop stelt, stemt u op een partij die beseft dat een bos uit bomen bestaat, bomen die al tot in de hemel groeien. Want laten we wel wezen, bosgenoten. Moeder natuur geeft ons beukennootjes. Het ene jaar wat rijkelijker dan het andere, maar we doen het er mee, al honderden jaren. Moet het werkelijk altijd meer zijn?

Laten we tevreden zijn met wat we hebben. Het bos, dat zijn we samen. Het bos, dat maken we samen. Laten we, in plaats van te kissebissen over procenten, nadenken over hoe het kabouterleven nog leuker kan. Weest u wijs, bosgenoten, stemt u vandaag met uw hart.

Was getekend,

Kabouter Plompzak, lijsttrekker lijst 56-west, de BNITNZEGP (Bij Nader Inzien Toch Niet Zo'n Erg Goede Partij).

Verkiezingsgekte

Heel het bos hing vol verkiezingsposters, er was geen boom waaraan geen slagzin hing. 'Uw noten, onze zorg. Een paddenstoel voor iedereen. Handen af van de zwammenaftrek.' Dat soort dingen.

Het was kabouter Plompzak zwaar te moede. 'Wat moest hij daar nu tegenover stellen? Er was geen plakkaat groot genoeg voor de naam van zijn partij, laat staan dat er ruimte was voor een pakkende slogan.

Maar wat was dat? Er gingen trillingen door de grond. Gelukkig, daar kwam kabouter DD aan gewaggeld, als vanouds de zwaartekracht trotserend met haar pronte voorportaal.

'Joehoe,' riep ze, 'Plompje!'

Ze klonk gevaarlijk opgewekt. Zou ze weer een afwasborstel voor hem gescoord hebben of erger nog, een droogrek? Ze was verdorie de plaatsvervangend voorzitter en secretarieel medewerker van de BNITNZEGP#, ze zou zich met politiek bezig moeten houden! Kabouter Plompzak had zin om zijn muts tot ver over de ogen te trekken, maar dat deed hij natuurlijk niet, want hij was een gezonde kabouter en DD's boezem werd, hoe ongelooflijk het ook klinkt, met iedere stap nog steeds groter.

'Ik heb het!' riep ze.

O jee, dacht kabouter Plompzak, een bijpassend druipbakje voor bestek. Alsof hij bestek gebruikte.Hij kon de prammen nu bijna aanraken, zo dichtbij waren ze gekomen. De rest van kabouter DD volgde op gepaste afstand.

'Zeg het eens, DD,' zei kabouter Plompzak zo zakelijk mogelijk, want ze was tot stilstand gekomen en sinds een tel of twee gingen er fascinerende vibraties door het decolleté.

'Ik weet hoe we de campagne uit het slop kunnen trekken,'' zei kabouter DD en plantte de handen in de zij, waardoor haar voorgevel een vreugdesprongetje leek te maken.

'Hoe dan?' vroeg hij afwezig.

'Je gaat kwitteren, Plompje'.

'Kwitteren?'

'Ja,' antwoordde kabouter DD. 'Je vertelt gewoon aan iedereen waar je mee bezig bent. Dan krijg je volgers en die stemmen vast op je.'

'Maar ik zit de hele dag alleen maar op mijn paddenstoel!' wierp kabouter Plompzak tegen.

'Je moet toch wel eens niesen?'

Kabouter Plompzak knikte.

'Nou, dan kwitter je dat. Vinden de andere kabouters enig!

'Echt?

'Geloof me, Plompje. Kwitter wat je doet en je wint de verkiezingen.'

Zo gezegd, zo gedaan. Die avond kwitterde kabouter Plompzak voor het eerst. 'DD is langs geweest. Vanzelf even heerlijk met de kroonjuwelen gespeeld. Tevens is er een scheet ontsnapt. O ja, stem op mij morgen, dan krijg je duizend beukennootjes.'

#Bij Nader Inzien Toch Niet Zo'n Erg Goede Partij

Right place, wrong time

Over een week

We zijn bedroefd dat, kort na haar geliefde verloofde, in de Heere is ontslapen onze innig geliefde dochter Nathalie. Geen bloemen.

Nu

Dus toch. Ze ziet het aan de kring van mensen op het gras. Stom is ze, stom, stom, stom!

Twee minuten en 34 seconden eerder.

Ze heeft de trap genomen in plaats van de lift. Haar pumps roffelen op de stalen treden. Ik heb niets gehoord, denkt ze, misschien is er een wonder gebeurd.

Vier minuten en 2 seconden eerder.

Het duurt even voor ze gelooft wat ze ziet. Ze probeert hem te volgen, maar hij verdwijnt achter een spijl.

Vier minuten en 12 seconden eerder.

Eerst denkt ze nog dat hij een grapje maakt. Natuurlijk is het gevaarlijk om over de omheining te klimmen. Maar hij doet wel vaker gekke dingen. Dol is ze op dat theatrale in zijn karakter.

Vijf minuten en 36 seconden eerder.

Hij heeft een doosje uit een binnenzak gehaald. Een doosje met een kroontje. Is dat wat zij denkt dat het is? Plotseling staan haar wangen in brand. Hij kijkt haar aan met die onweerstaanbare ogen van hem en lacht. De warmte verplaatst zich ogenblikkelijk naar haar lendenen.

'Lieve Nathalie,' zegt hij, 'je bent de mooiste en liefste die ik ooit heb ontmoet en ooit nog zal ontmoeten. Je bent de Mount Everest onder de vrouwen. Boven jou gaat niets. Daarom heb ik een hoge plek uitgezocht om je iets te vragen.'

Ze slaat haar handen voor de mond, hij doet het echt, halverwege de Eiffeltoren. Hij zijgt op zijn knieën neer. Een windvlaag speelt met zijn krulletjes.Weer die ogen, mooier nog dan die van Brad Pitt en George Clooney bij elkaar.

'Allerliefste Nathalie, wil je met me trouwen?'

Ze is zo blij dat ze moet stampvoeten. Er ontsnapt zelfs een gilletje. Dan realiseert ze zich het: ze mag geen ja zeggen.

13 jaar, 11 maanden, 30 dagen, 18 uur en 42 seconden eerder.

Het was een idee van Catelijne geweest. Hun vriendschap moest vereeuwigd. Geen suffe reünie of zoiets, maar een eerbetoon. Astrid, Catelijne, Els en zijzelf, de vier musketiers van het dispuut Diogenes. Nooit, zo hadden ze elkaar onder ede beloofd, mocht hun heilige band breken. Daarom was het eens in het jaar onverbiddelijk andersomdag. Het moest. Als je verzaakte, kwamen de andere drie je vermoorden.

In mijn stoutste dromen

Dat ding doet het niet.

– Welk ding doet het niet, meneer?

Dat eh, ding.

– Kunt u iets specifiekers zijn, meneer? Voor hetzelfde geld bedoelt u een tapijtreiniger. En daar ga ik niet over.

Wablief?

– Laat u maar. Zullen we het weer over het ding hebben? Het ging net zo lekker.

Ik versta u niet.

– Ik zal wat harder praten, meneer. Het ding doet het dus niet. Wat zou het ding volgens u moeten doen?

Eh...

– Meneer, bent u daar nog?

Ja, jammer genoeg wel.

– Goed meneer. U en ik hebben één ding gemeen. We willen beiden erachter komen wat het ding is en wat het geacht wordt te doen, Eens?

Eh...

– Meneer, ik wil dat we deze kwestie klip en klaar hebben voor we verder gaan. Want als niet duidelijk wordt wat het ding is, kunnen we dit gesprek net zo goed meteen beëindigen. Dan blijven we in misverstanden hangen en daar heeft niemand wat aan.

Ik wil verdomme naar huis!

– Meneer, als u begint te vloeken ben ik gerechtigd om de verbinding te verbreken. Dan staat u hier morgenochtend nog en laat ik u nog naar de kassa lopen om het verschil bij te betalen ook. Dus gaat u me nu antwoord geven op een heel eenvoudige vraag: wat hoort het ding te doen dat het in uw beperkte wereld niet doet?

Ik begrijp de vraag niet.

– Goed, meneer. Laat het me zo zeggen. U heeft het over een ding dat het niet doet. Dat kunnen duizenden dingen zijn, Uw pacemaker, de autoradio, het leeslampje in de zonneklep, uw vrouw zelfs , want die ziet er voorzover ik het het kan bekijken inderdaad best wel als een ding uit. Kortom meneer, wat is het ding en wat doet het niet?

Hij gaat niet open!

– Hij, zegt u?

Ja. Dat ding.

– Tja meneer. Da's nou vervelend. U hebt het eerst over een hij en vervolgens over een dat. Het ding is taalkundig gezien onzijdig, Als u zegt dat hij niet open gaat, zijn we dus op zoek naar iets mannelijks. Heeft u een signalement?'

Kunt u hem niet gewoon open doen?

– Hem open doen? Stel dat we het inderdaad over een man hebben. Wilt u werkelijk dat ik in hem ga snijden?!

Laat u me alstublieft naar buiten.

– Nee, meneer. Ik zit al ver over de gemiddeld toegestane gespreksduur heen. Dus ga ik een punt achter dit gesprek zetten. Ik stel voor dat u goed nadenkt over het ding. Pas als u weet wat het is, mag u weer op de knop drukken en mij of mijn collega's lastig vallen. Nog een prettige dag!

Krabbels

+++ In Puttega (Friesland) heeft een man een ontmoeting met een levende kip overleefd. +++ Uit onderzoek blijkt krabben de beste remedie tegen jeuk +++ Een muis heeft een chaos veroorzaakt in het Ministerie van Overige Zaken Die Wij Van Belang Achten. Een lid van een Boreaanse delegatie struikelde over de draad en viel in de liftschacht die in verband met onderhoud juist geopend was +++ Naar aanleiding van een onderzoek van de Blacademie van Witsgeradeel bepleit de Partij voor de Meubels (PvdM) een algehele invoering van krabpalen in het straatbeeld, opdat ook de gehandicapte medemens aan zijn trekken komt +++ De kip heeft inmiddels de bebouwde kom van Wurrega bereikt. De plaatselijke bevolking zit in de schuilkelders +++ Borea heeft als protest tegen de 'laffe moord' op de neef van de grote leider zijn diplomaten terug getrokken +++ Tussen de bouwmarkten woedt een prijzenoorlog. Krabpalen gaan tegen spotprijzen weg +++ Lijsttrekker Arie Kruk van de PvdM vraagt zich af waarom het altijd over zetels gaat en nooit over stoelen +++ Voor een krabpaal uit 1876 is bij een veilinghuis 1,6 miljoen Neuro geboden +++ Geruchten als zou de Boreaanse geheime dienst achter de kip zitten, worden door de Rijksoplichtingdienst met behoorlijk wat klem tegengesproken +++ Bij de grens tussen Friesland en Overijssel zijn barricaden opgeworpen. Onze correspondent maakt gewag van een merkwaardig tokkend geluid aan de horizon +++ In Borea is een week van nationale rouw afgekondigd in verband met de dood van het neefje van +++ De KruideniersPartij (KP) stelt een belasting op krabpalen voor als uitweg uit de crisis +++ Van de Friese dorpen Botsum, Mallega en Peek is sinds hedenmiddag vier uur niets meer vernomen +++ In een weiland bij Geeuwarden hebben satellieten een vreemd ovalen object waargenomen +++ Het weer: aanhoudend veranderig met geregeld jeuk +++

Het even onvermijdelijke als onweerstaanbare vervolg op Sterren Springen

Dames en heren, welkom in de uitzending. U weet het. We hebben Sterren Springen gehad, waarbij Bekende Nederlanders die in de vergetelheid dreigden te raken zich met ware doodsverachting van de duikplank stortten. Daarna kwam Sterren Koorddansen. Bekende Nederlanders begaven zich in ruil voor aandacht op het dunne koord, dat zoals u weet stiekem onder stroom stond. Mijn hemel, wat hebben we gelachen, dames en heren! Maar hebben we het daarmee gehad? Welnee. Niets gaat Bekende Nederlanders die niet zonder de schijnwerpers kunnen te ver. Ik denk wel eens dat we ze live ter dood moeten brengen om ze te stuiten. Ja, u lacht nu wel, dames en heren, maar dat was natuurlijk een grapje. Hoewel? Er is hoop. Zelfs Bekende Nederlanders sterven. Ooit. Want onkruid vergaat wel. En anders zijn wij van BSB6 graag bereid een handje te helpen, zeker als het de kijkcijfers ten goede komt. Met trots presenteer ik u daarom de overtreffende trap van shows waarbij Bekende Nederlanders zich hemeltergend belachelijk maken: Sterren bedienen de Kroteïneflux! En hier hebben we de eerste deelnemer al. Uw applaus voor Roel Driesmees!

'Roel, waarom doe je dit? Ik bedoel, niemand weet eigenlijk wat de risico's zijn, want in de VanDale zul je vergeefs naar een kroteïneflux zoeken.'

'Je moet toch wat en ik houd van uitdagingen.'

'Er kwam toch ook een nieuwe single uit?'

'Klopt. 'Ik kan geen nee zeggen'. Ligt morgen in de winkel. Maar dat is toeval.'

'Ja, ja. Ik zou zeggen, ga ervoor, Roel Driesmees, bedien de kroteïneflux! Dames en heren, stilte nu graag. Dit zijn zowel belangwekkende als zenuwslopende momenten. Ik denk dat zelfs wetenschappers de adem inhouden. Behoedzaam loopt Roel op het toestel af. Hij neemt zijn tegenstander op zoals een stier de toreador. En daar pakt hij het vast! Ach, wat jammer nou, hij raakt met een arm verstrikt in het schoeprad en de rest van zijn lijf wordt de burbine ingezogen. O, ik hoor net van de regie dat we naar de commercials gaan, omdat de cameralenzen vervuild zijn geraakt met resten van Roel Driesmees. Na de reclame Betty Prard, ik ga alvast mijn regenpak aantrekken!'

Intussen in de winkel

'Dag, ik wil graag een zakje met ongemakkelijke stilte.'

- U treft het niet meneer. De ongemakkelijke stilte is uitverkocht. Kan ik u misschien een plezier doen met een blikje gewapende vrede? Vers ingevlogen vanuit de voormalige Oostbloklanden!'

'Nee, dank u. Ik had me juist zo op ongemakkelijke stilte verheugd. Heeft u niet iets wat erop lijkt?'

- Ik heb nog wel wat hinderlijke aanwezigheid staan. Maar onder en ons gezegd en gezwegen komt die uit Zwambezi. Nou, dan weet u het wel.'

'Juist ja. Een treetje ongevraagd advies dan?'

- Helaas, meneer. Dat mogen we alleen aan vaste klanten verkopen.'

'Wat is dit voor winkel? U wilt mij toch hopelijk niet met lege handen laten vertrekken?'

- Wacht, ik heb het. Iets dat al jaren onder de toonbank ligt te wachten op die ene klant. Alstublieft meneer, een doos vol onbestemd verlangen.'

'Wauw. Dat heb ik ergens altijd al gewild.'

- Wilt u er een papiertje omheen of neemt u het zo mee?'

'Laat ons aan het milieu denken. Ik steek het wel onder mijn arm.'

- Wat u wilt, meneer. Veel plezier ermee!

'Plezier?'

- Niet op voorraad meneer, maar ik kan het wel voor u bestellen.'

Toeval bestaat (niet)

Om de laatste hand te leggen aan Geluk voor Gevorderden sloot ik mezelf een week op in een vakantiehuisje hoog boven de Moezel. Als het donker werd trokken de auto's morseseinen op de weg langs de rivier. Overdag verkende ik tussen het schrijven en schrappen door de omgeving, samen met Tim, mijn oude trouwe zwarte labrador. Hem heb ik trouwens vereeuwigd in het boek. Al na een paar hoofdstukken zwemt hij zijn dood tegemoet. De dood. Die is alomtegenwoordig in Geluk voor Gevorderden. Dat was al zo voor ik aan de Moezel arriveerde, laat dat duidelijk zijn. Maar die week was het alsof de werkelijkheid me nog even wilde inpeperen hoe het echt zat.

Eerst kon ik me nog in een boek wanen, want de bossen leverden fantastische decorstukken: een fort van de Kelten die het hier nog tegen de Romeinen hadden opgenomen, een gigantische muur rond het vakantiepark zelf, duizend jaar geleden aangelegd door duizenden dwangarbeiders en ambachtslieden. Honderden lieten het leven. Voor niets. Net voor de muur af was, werd een verdrag gesloten en was het ding nutteloos. Tweeduizend jaar geschiedenis. Daar zat ik bovenop en schaafde aan het boek tot ik een ons woog.

Toen ging de telefoon. Moep ofwel mijn moeder. Ze wilde me niet ongerust maken, maar ze had een TIA gehad, een soort kleine hersenbloeding. Natuurlijk was ik wel ongerust. We hebben ongeveer een half uur gepraat voor we op konden hangen. Synchroniciteit. Dat woord bleef de dag daarop maar opduiken tijdens de wandeling naar het Keltenfort. Het boek draaide juist om het gebrek daaraan, ik wilde duidelijk maken dat alles om toeval draaide, dat iedere poging om er zin in te ontdekken even futiel als ridicuul was. Het kon toch niet de bedoeling zijn dat ik uitgerekend op dat moment de samenhang ontdekte?

Die avond regent het pijpenstelen aan de Moezel en zit ik met Donald Manchester Washinton in het internaat en dat is geen pretje, want nergens is hij zo alleen als in het internaat. Ineens jankt Tim. Het is geen droomjank, dit is pijn. Ik kniel bij hem neer en zie hoe zijn ogen door de kassen rollen. Hij wil opstaan, maar hij lijkt verlamd en hij blijft janken, zachter nu, nog zieliger.

'Tim!' roep ik, 'Tim!'

Via zijn ogen heb ik contact met hem. Hij wil dat ik hem help, maar ik kan niets anders verzinnen dan hem aaien en hem roepen. Ik schud het hoofd en knijp een traan weg. Eerst mijn moeder, nu mijn hond.

De volgende dag is het blijven regenen. Tim leek blij dat ik hem telkens maar vijf minuten uit liet. Hij sliep het liefst, dartelde niet meer voor me uit, maar sukkelde als een oude man achter me aan. Het boek was van dertig pagina's dunner toch weer twintig pagina's dikker geworden. Een kwestie van balans.

De laatste dag was een cadeau. Zonovergoten kon ik langs nog lege cohorten wijnranken de meanderende Moezel in het dal zien, waar speelgoedbootjes een omgekeerde V in het water schreven. Tim liep zowaar weer achter stokken aan. Het was volbracht, mijn boek was af, na zeven jaar werk.

Tien jaar later. Tim is al heel lang dood en mijn moeder heeft Alzheimer. Via Google stuit ik op een lovende recensie van Geluk voor Gevorderden in de Standaard. De groei van de hoofdpersoon wordt indrukwekkend genoemd en de periode in het internaat 'een bijzonder grappige episode'. Tot slot voorziet de recensent geen kassucces, want 'te Angelsaksisch van inspiratie'. Ik glimlach. Om uit één van de bestsellers van Donald Manchester Washinton te citeren: 'Laat je niet uit het veld slaan door tegenslagen. Draai het om, maak er meevallers van!'

Armstrong & Armstrong

'De Armstrongs zijn nogal in het nieuws. Lance worden zijn zeven Tourtitels ontnomen en daags daarop overlijdt Neil. Wat denkt u, toeval?' – Eh. Lens, Niel? Hihi!' 'Lance en Neil Armstrong, inderdaad.' – Armstrong? Dat betekent toch sterke pik? Hihi!' 'Dames en heren, ik presenteer u met trots Waltraut Katzenjammer, de vrouw die in 371 pornofilms heeft opgetreden, de vrouw die de zus is van u weet wel, de vrouw die Britt naar de kroon steekt als het erom gaat een tikkeltje te spontaan te zijn, de vrouw ook die een even stormachtige als turbulente liefdesaffaire achter de rug heeft met ir. Sicco deQuadsteniet, de man die nadrukkelijk wordt genoemd als onze chef de mission in Rio. Uw applaus! Mevrouw Katzenjammer. Of mag ik mejuffrouw zeggen? Als ik zeg, de eerste man op de maan, voor het eerst in de geschiedenis zeven maal op rij de Tour de France winnen. Neil en Lance Armstrong. Gaat er dan echt geen belletje luiden?' – Met een tweeling is best lekker, er gaat niets boven een DP, zeg ik altijd maar, hihi!' 'Goed dan. Over naar Sicco, sorry, ir. Sicco. Er is een vraag die onze kijkers uit de slaap houdt. Hoe is hij nu in de dagelijkse omgang?' – Hihi! Weet u wat het is? Ik kan maar drie dingen tegelijk onthouden. ir. Sicco heeft me ingeprent dat ik in dit geval naar mijn advocaat moet verwijzen.' 'Wacht even. Dus er zijn drie steekwoorden die ik moet zien te vermijden.' – Steekwoorden, hihi! Zijn dat een soort dildo's?' 'Terzake, mejuffrouw Katzenjammer. Hoe was Sicco, sorry, ir. Sicco in bed?' – De hemel, hihi! Eén keer bleef ik maar klaarkomen. Bij de vierde en vijfde keer squirtte ik. Vet, joh!; 'Juist ja. Daar gaat uw advocaat duidelijk niet over. Maar is het waar dat hij in werkelijkheid de macht over het vaderland wil overnemen?' '– ir. Sicco? Hihi! Welnee joh. Het is zo'n schat. Geloof me, hij wil alleen maar Olympisch van bil.' 'En met deze geruststellende woorden nemen we afscheid, lieve dames en heren. De volgende keer in dit theater: Freddy Corsaris met zijn verbazingwekkende dansende pissebedden en ook boer Krelis over zijn Leopard II-tank. Komt dat zien!' Prijsvraag: Wat zijn de drie dingen die Waltraut Katzenjammer maximaal tegelijkertijd kan onthouden? Goede oplossingen worden vorstelijk beloond.

Bij de dood van Neil Armstrong

It's a giant shock to mankind, but a small step for a man.

Exclusief interview met het Higgs-deeltje

Allen hebben wij de afgelopen dagen aan de buis gekluisterd gezeten. Heel de wereld hield de adem in. Maar ik heb goed nieuws. Vanavond hebben speciale troepen het Higgs-deeltje weten te bevrijden uit de handen van de ontvoerders. Het is ongedeerd en het is hier, dames en heren, live in de uitzending. Graag een warm applaus voor... Het Higgs-deeltje! 'En? Een beetje bijgekomen?' – Wat zal ik zeggen? Ik heb er niets van gemerkt.' 'Dat levert me een mooi bruggetje op. Wij hebben nooit iets van u gemerkt. Hoe is het om ineens ontdekt te zijn na al die miljarden jaren?' – Om eerlijk te zijn merk ik geen verschil.' 'Niet?' – Nee. We houden de boel bij elkaar. Zoals altijd.' 'Waarom eigenlijk?' – Ik heb werkelijk geen flauw idee.' 'Kunt u ons echt niets meer vertellen?' – Het spijt me, ik ben slechts een klein radertje in een veel te groot geheel.' 'Te groot, zegt u?' – Inderdaad. Alles wat ik u kan verklappen is dat het om de samenhang gaat. Maar hoe het precies in elkaar steekt?' 'Mooi is dat. U laat ons met vraagtekens achter.' – Nee hoor. Ik raad jullie aan om het beproefde recept toe te passen. Benoem het onbenoembare met Allah, Boeddha of God, voor mijn part. Dan hoef je er niet meer over na te denken.' 'Nou, nou. Een beetje meer respect voor religie mag best.' – Mijn excuses, ik wil niemand op de tenen trappen. Wat ik bedoel is dat jullie er vrede mee moeten leren hebben dat de waarheid een geheim is, hoeveel verkenners er ook naar Mars gaan. Het grote waarom zal altijd een raadsel blijven.' 'Kortom, u kunt ons ook niets wijzer maken.' – Ach weet u? Het is zoals het is.' 'Juist ja. Over naar onze volgende gast, de even gewiekste als lieftallige Waltraut Katzenjammer, u weet wel, de zus van. Na de reclame klapt ze uit de school over haar tijd met ir. Sicco deQuadsteniet. Mis het niet!'

In tijden van verkiezingen is alles toegestaan

Het zat kabouter Plompzak niet mee. Eerst had hij de naam van zijn beweging al moeten wijzigen. Wat kon er nou tegen zijn op Erg Goede Partij (EGP)? Te suggestief, vond de Kiesraad. Nu was het dus Bij Nader Inzien Toch Niet Zo'n Erg Goede Partij (BNITNZEGP). Gelukkig paste dat nog net op een stembiljet. Intussen had de concurrentie niet stil gezeten. De Partij voor Autochtone Kabouters (PvAK) beloofde een muur rond het bos en Bange Kabouters '69 (BK'69) schermde met een puntmutsenforfait. Kabouter Plompzak zuchtte diep. Maar wat was dat? De grond begon te dreunen. Ja hoor, daar kwam kabouter DD aan, penningmeester en secretarieel medewerker van de BNITNZEGP, verwoed waggelend met haar imposante derrière. Vanaf zijn paddenstoel had kabouter Plompak prima zicht op het zwarte gat dat ergens diep in het decolleté sluimerde. Ineens wist hij het. In tijden van crisis denken kabouters alleen maar aan beukennootjes. Nu kon hij natuurlijk bij het stemlokaal gaan staan en iedereen die hem koos een zakje geven. Maar dat mocht niet. 'Hé DD!' riep hij. Ze keek op. Haar boezem maakte een sprongetje, terwijl de vlechten aan weerszijden de maat aan leken te geven. 'Als je maar niet denkt dat ik alweer de afwas voor je doe,' bromde ze. Kabouter Plompzak glimlachte triomfantelijk. 'Wat nou afwas? Ik ben eruit, ik beloof gewoon duizend beukennootjes voor iedereen, de volgende lente!' 'Zoveel beukennootjes zijn er niet eens,' schamperde kabouter DD. 'Who cares?' zei kabouter Plompzak. 'Dat zien we na 12 september wel.'

Een hoogst noodzakelijk Post Scriptum

Vergeeft u me dat ik me nogmaals meld, ditmaal niet vanuit Londen, maar vanuit het idyllische Pinksteradeel, mijn woonplaats. Er is in de media inmiddels zoveel commotie ontstaan rond mijn persoon dat ik wel in het geweer moet komen. Tijd voor duidelijkheid, dames en heren. Punt 1. Het is pertinent onwaar dat ik mij na de sluitingsceremonie met de stokjodeldames in de slaapverblijven van het Olympisch Dorp heb opgehouden. De waarheid is dat ik de hele nacht met Baby, Ginger en Posh heb doorgebracht, in de Presidential Suite van het Savoy om precies te zijn; Scary en Sporty deelden overigens een tienbeurter. Punt 2. De Nederlandse sierbrei-equipe kampeert niet in mijn achtertuin, maar bij mijn buurman boer Krelis. Punt 3. In tegenstelling tot wat de Telepost beweert, leg ik geen eieren. Evenmin heb ik 17 langbenige secretaresses bezwangerd tijdens mijn tijd als Directeur-Generaal van het Ministerie van Uitzonderingen. Zoals mijn trouwe lezers weten vervulde ik die functie bij het Ministerie van Oeverloze Zaken. Punt 4. Het gerucht als zou ik aan de verkiezingen mee willen doen onder de vlag 'Nationaal Belang' is volkomen uit de lucht gegrepen. Politieke ambities zijn mij vreemd, ik ben meer van de matrasakkoorden. Tot slot punt 5, de wat mij betreft meest delicate kwestie: niets, maar dan ook helemaal niets heb ik te maken met de ontvoering van het Higgs-deeltje. Vanuit Pinksteradeel, hopelijk voor het laatst, uw ir. Sicco deQuadsteniet

Jammerlijk falen

Als ik dit schrijf is de vlam bijna uit, dames en heren, de Olympische Spelen van Londen zijn zo goed als verleden tijd. Om het alvast duidelijk te stellen: ik behoor niet tot degenen die de polonaise inzetten vanwege de behaalde twintig plakken. Daarvan waren er namelijk slechts zes van goud. Zo vinden we het vaderland in de medaillespiegel terug op een even smadelijke als omineuze dertiende plaats. We hebben zelfs de woestijnstaat Kazachstan opnieuw moeten laten passeren! Hoogtepunten? Ikzelf heb er vele mogen beleven, gisternacht vooral in de kleedkamer met de ritmisch sliksters. Maar laten we eerlijk zijn, het is een blamage dat ons prachtige volkslied niet meer dan een schamele zes keer heeft geklonken. In Rio moet het anders. Maar hoe? De vaderlandsche jeugd lijkt de tucht te ontberen die nodig is om op het hoogste toneel uit te kunnen blinken. Maatschappelijk beschouwd is gamen belangrijker dan fatsoenlijk lichamelijk onderwijs. Vervuld met sombere gevoelens over de Olympische toekomst van ons vaderland, beëindig ik de verslaggeving vanuit Londen dan ook, niet na mijn kandidatuur te hebben gesteld om de komende vier jaar als chef de mission op te treden. Nu ga ik met uw welnemen even backstage met de Spice Girls. Vanuit Londen, uw ir. Sicco deQuadsteniet

Het summum van Olympisch genot

Soms, dames en heren, wordt zelfs een door de wol geverfde verslaggever door emoties overmand. Nee, ik heb het niet over de verrassende zege van de Mexicaanse teenworstelaars of de spannende halve finales bij het handenwringen. Vanmiddag was ik getuige van de finale van de ritmische spijsvertering. Als liefhebber van vrouwelijk schoon was ik met de vaderlandse paardenstaarten al ruimschoots aan mijn trekken gekomen. Dacht ik. Maar de gratie waarop de vooral Oosteuropese sportsters mij in de O2-Arena trakteerden, zorgde voor het summum van genot. Ze overtroffen elkaar niet alleen qua bevalligheid en lichaamsbeheersing, ook was hun slikvermogen indrukwekkend. Wat een devotie, wat een peristaltiek! Ik kon me niet bedwingen, dames en heren, zozeer was ik vervuld van een ongekende Olympische gloed. Vandaar dat ik nadien in de kleedkamer de proef op de som ben gaan nemen. Hier en daar blijkt, zelfs bij deze zeer vaardige atletes, nog een puntje op de i te kunnen als het om positiespel en ritmisch slikken gaat. Mocht u me vanavond missen in het Holland Heisa House, dan weet u waar ik ben. Vanuit Londen, uw ir. Sicco de Quadsteniet

Gemiste kansen

Dan heb je bij het puffen op kinderfietsjes twee man in de finale staan – en daarmee 25 procent kans op een gouden medaille – en resteert slechts de schande van een vierde en een vijfde plek. Hoe dit echec te verklaren? Voorbereiding is alles, dames en heren. Het puffen op kinderfietsjes is bij uitstek een sport waar je cool moet zijn. De uiteindelijke winnaar heeft zich voorafgaande aan het toernooi een week lang in een diepvrieskist opgesloten. Vandaar dat hij tijdens de voorrondes niet opvallend presteerde; hij moest nog ontdooien. Op die manier verspeelt het vaderland wel meer kansen op eremetaal. Wat te denken van magnetronwurgen? Onze landgenoot Arend-Jan Knijpgraag werd zoals dat heet knap vierde. Had hij maar een voorbeeld genomen aan de Georgiër Platski. Die ontbijt met anacondasap, bestrooit al zijn boterhammen met pythonpoeder en incasseerde het goud met twee vingers in de neus. Een atleet is wat hij eet, dames en heren. Nog een voorbeeld, gewichtslikken. Dankzij persoonlijke tussenkomst van president Poetin kunnen de Russen naar believen met de olifanten van de Moskouse Zoo trainen. In Londen bleken ze opnieuw onverslaanbaar. Willen we in Rio daadwerkelijk kans maken op het podium, dan zal dierenpark Amersfoort toch echt moeten gaan meewerken! Vanuit Londen, uw ir. Sicco deQuadsteniet

De overtreffende trap van valsspelen

Valsspelers heb je in soorten en maten. Zo zijn er deze Spelen natuurlijk alweer de nodige dopingzondaars tegen de lamp gelopen, waaronder de langzamerhand haast obligate Bulgaarse fluitketelstamper. Stimulerende middelen zijn nog tot daaraan toe, dames en heren. Er bestaan ook deelnemers die het valsspelen tot doel op zich verheven hebben. Men neme Wladimir Rotmow uit het verre Tadjikistan. Het viel al op dat hij bij het puffen op kinderfietsjes wat gezwollen aan de start verscheen. Hij had, voorafgaand aan zijn heat, de lucht uit de banden van al zijn concurrenten gezogen. Onze eigen Chantalle Bitterbloed dan. Zij saboteerde bij het figuurzagen op muziek de geluidsband van haar voornaamste concurrent, waardoor ineens niet AC/DC, maar Frans Bauer uit de speakers schalde. Maar het kan nog erger. Dames en heren, met trots presenteer ik u de overtreffende trap van valsspelen. Vandaag, in de North Greenwhich Arena. Heeft u zich al eens afgevraagd waarom het kunsthuppelen altijd en eeuwig door Taiwan gewonnen werd, met zelden vertoonde amplitudes? Welnu, het mysterie is opgelost. Hier de beelden. Kijk, daar zit-ie, op de tribune, een klein mannetje dat met iets wat op een smart phone lijkt, de zwaartekracht bestuurt. Vanmiddag drukte hij iets te hard, waardoor iedereen in de hal fluks het luchtruim koos. We mogen nog van geluk spreken dat het kunsthuppelen zich niet net zoals in Peking in de vrije natuur afspeelde. Vanuit Londen, uw ir. Sicco deQuadsteniet

Het gaat om goud, oelewappers!

Spanning genoeg, dames en heren, nu de Spelen de laatste dagen in gaan. Ondergetekende heeft nog kramp in het zitvlak van de shootouts bij het stokjodelen. Gelukkig bereikten onze dames de finale, maar wat scheelde het? Juist nu de eindstreep in zicht komt, is het van landsbelang om niet te verzaken. Daarom is het ronduit verwerpelijk om, zoals de afgelopen dagen herhaaldelijk is gebeurd, niet alleen in het Holland Heisa House, maar ook in de social media, te doen alsof zilver een hoofdprijs is. Tweede is tweede, met andere woorden, er is er één beter. Een dag van nationale rouw, dat is opportuun als we weer eens net naast de pot piesen! Laten we ons spiegelen aan een land als Kazachstan. Ruim 15 miljoen inwoners en voornamelijk in de woestijn gelegen. Maar wel mooi zeven medailles, waarvan zes goud, ergo de nummer tien van de medaillespiegel, twee plaatsen voor het vaderland. Niet voor het eerst, dames en heren, komt de wijsheid uit het oosten. Vanuit Londen, uw ir. Sicco deQuadsteniet

Het spel of de regels?

Goed, we hebben er twee gouden plakken bij, maar hadden we die niet stiekem al geteld? Elders op de velden heerste als vanouds de droefenis. Zo werd Edward Snottergok al in de eerste ronde uitgeschakeld. Datzelfde geldt overigens voor alle andere deelnemers, want niemand wist bij nader inzien hoe droefplukken gespeeld moet worden. In die categorie gebeurde er meer vandaag. Gaat u er maar eens goed voor zitten. Wat een groot hippisch festijn had moeten worden, liep uit op een complete chaos. Kijkt u even goed naar de beelden, dames en heren. We zien hier hoe de Costaricaan Arturo Losbollos paarden het publiek in slingert. Betreft het een nieuw Olympisch onderdeel? Welnee. Arturo is boos, heel boos, omdat de jury het gewaagd heeft zijn optreden te belonen met een alleszins magere 41,032 procent. Na afloop, toen de gemoederen enigszins bedaard waren, kwam juryvoorzitter Jim Hortsik met een verklaring. Onze vriend Arturo blijkt de spelregels niet helemaal goed begrepen te hebben. Hij drapeerde vellen met bladmuziek op de arena voor hij aan zijn kür begon. Dat is, aldus Hortsik, toch echt niet waar het paardenstapelen op muziek om draait. Vanuit Londen, uw ir. Sicco deQuadsteniet

De ballen eraf voor het vaderland

Nu de Spelen over de helft zijn, is een analyse gepast. Wat blijkt? De zwaar tegenvallende oogst aan medailles komt voor meer dan driekwart op het conto van vrouwen. Zo verwonderlijk is dat echter niet. Uit een recent onderzoek van de Blacademie van Luttelgeest blijken mannen last te hebben van hun hormonen. De zogenaamd sterke kunne is op genetisch niveau voortdurend bezig de lengte van het geslachtsorgaan te bewijzen. Dus willen mannelijke sporters per definitie een tikkeltje te graag, waardoor ze hun Olympische doel niet zelden voorbij schieten. Vrouwen daarentegen tonen op momenten dat het erom gaat wél de vereiste koelbloedigheid. De les is duidelijk, dames en heren. Ik heb het NOC dan ook voorgesteld om slechts vrouwen en euneuchen naar Rio af te vaardigen. Wil je als man naar de Spelen, dan gaan je ballen eraf. Je moet wat over hebben voor het vaderland, nietwaar? Vanuit Londen, uw ir. Sicco deQuadsteniet

Holland Heisa House

Dames en heren. Hoezeer ik ook van mening ben dat het hier om sport zou moeten gaan, moeten we het eerst over andere zaken hebben. In de social media circuleert een foto waarop te zien is hoe ondergetekende met zijn neus verdwijnt in het decolleté van een niet nader te noemen vaderlandse strandhapster. Volgens het onderschrift ging het er in het Holland Heineken House gezellig aan toe na het behalen van onze derde gouden plak. Dat is – het kan niet genoeg benadrukt worden – slechts ten dele waar. Inderdaad was het gezellig na Morani's goud op de 50 nanogram vrij, erg gezellig zelfs. Maar onder die foto zou iets anders moeten staan, namelijk: ir. Sicco de Quadsteniet zoekt het borrelnootje waarmee hij zojuist de ideale landing van een zweefploffer heeft willen voordoen. Waarom neemt hij dan geen ander borrelnootje? Omdat het schaaltje leeg was. En waarom wilde ir. Sicco persé dat ene borrelnootje? Omdat hij toevallig erge zin had in borrelnootjes, want hij is gek op borrelnootjes, vooral als ze naar borsten smaken. Dat en niets anders is de waarheid, dames en heren. Mogen we het dan nu weer over echte Olympische heldendaden hebben? Ik krijg een seintje van de eindredactie. Gelukkig, het mag. Dan ben ik tenminste de eerste van wie u het hoort. Later zal zich iedereen herinneren waar hij was en wat hij deed op het moment dat het nieuws bekend werd. Kan ik wat tromgeroffel op de achtergrond krijgen? Houdt u vast, daar komt-ie: het goud bij het onderdeel kuisheid is wederom naar de Maagdeneilanden gegaan. Vanuit Londen, uw ir Sicco deQuadsteniet

Rampetampen voor het vaderland

Nu de vaderlandse sierbrei-equipe op borgtocht is vrij gelaten, wil ik het met u eens niet over (het gebrek aan) medailles hebben. Nee, dames en heren, ik heb een verheugende mededeling: het lek is boven. Ik citeer uit een lijst met zogenaamd leuke wetenswaardigheden over de Spelen, die het organisatiecomité onder het journaille heeft verspreid om de reportages op te leuken. Let wel. Er wordt in Londen niet alleen 700.000 kilometer aan toiletpapier verbruikt (van hier naar de maan en terug), ook zijn 150.000 condooms in het Olympische dorp verspreid. 150.000, dames en heren. Met andere woorden, ruim 9 per deelnemer. Ervan uitgaande dat alleen mannen zo'n ding, eh, aantrekken, gaat de gemiddelde sporter tijdens zijn of haar verblijf in Londen 18,6 keer van bil. Well excuse me. Staat rampetampen soms ook al op de Olympische agenda? Ik dacht het niet. Het vaderland, diep door de crisis getroffen, heeft zich opgeofferd en iedere cent opzij gezet om de dames en heren sporters optimaal op dit evenement voor te bereiden. En wat krijg je als dank? Ze gaan een beetje liggen wippen. Over focus gesproken, geen wonder dat de prestaties zo tegenvallen. Meneer Botte, ik weet niet of u dit stukje in uw hoedanigheid als voorzitter van het IOC leest, maar ik heb wel een aardige toevoeging voor de Olympische agenda: kapotjeploffen. Vanuit Londen, uw ir. Sicco de Quadsteniet

Het maximaal haalbare

Laten we na een dag vol andermaal louter teleurstellingen één ding afspreken, dames en heren: het maximaal haalbare is niet de vijfde of vierde plaats noch is het een bronzen plak: het maximaal haalbare is goud. Dat is het eremetaal dat wij van onze atleten eisen. Laat ons immers niet vergeten op wier kosten zij in Londen verblijven. We willen iets terug voor onze, in tijden van crisis extra kostbare belastingcentjes! Mijn excuses, dat moest me even van het hart. Over tot de orde van de dag. Er is vandaag Olympische geschiedenis geschreven. Met hoofdletters. De Amerikaan Bibber Johanson heeft voor de vierde maal in successie het onderdeel hoogtevrees op zijn naam geschreven. Bij de prijsuitreiking laat hij wederom verstek gaan, omdat het IOC nog steeds weigert hem met een parachute op de hoogste tree toe te laten. Van zulke Olympiërs kunnen wij alleen maar dromen, landgenoten. Wij moeten het doen met een Anky Messcherp, één van onze gedoodverfde medaillekandidaten, die morgen namens het vaderland in het strijdperk treedt om de titel in de automutilatie te betwisten. Wedden dat ze al tijdens de voorronde de verkeerde arm amputeert, net als in Helsinki, tijdens het WK? Een karrenvracht medailles is ons beloofd. Gelooft u er nog in? Vanuit Londen, uw ir. Sicco de Quadsteniet

Het is niet alles goud dat er blinkt

Met twee bronzen plakjes tot nu toe is er vandaag natuurlijk maar weinig om over naar huis te schrijven. Gelukkig vallen er elders op de velden genoeg prestaties te noteren die ons Olympische hart sneller doen slaan. Wat bijvoorbeeld te denken van het optreden van Kim Fok Yu, de enige deelnemer die het dwergstaatje Simblabla naar Londen heeft gestuurd? Zelf zal hij zich bij het tobbepletten waarschijnlijk weinig kansen hebben toegedicht. Maar omdat alle concurrenten bij de laatste hindernis ten val kwamen, kon vriend Kim geschiedenis schrijven en zijn land het eerste goud ooit schenken. Naar verluidt is het openbare leven in het 700 inwoners tellende Simblabla geheel tot stilstand gekomen. Tja, dan waren er vandaag de eliminatierondes in het harakiri, wat mij betreft altijd het hoogtepunt van de Spelen. Wat een passie hebben we gezien, wat een strijd! Vanwege bloedverlies bereikte geen van de deelnemers uiteindelijk het podium, maar een kniesoor die daarover klaagt. Soms is meedoen gewoon belangrijker dan winnen. Laten wij ons ook maar aan dat aloude motto vastklampen in deze voor het vaderland zo teleurstellende dagen. Vanuit Londen, uw ir. Sicco de Quadsteniet

Brons is een klap in ons gezicht

Als je op goud hebt gerekend is een bronzen plak natuurlijk een klap in je gezicht. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de aandacht vandaag vooral ging naar een incident op Trafalgar Square. In een poging de pechduivel te bezweren, probeerde een groepje atleten uit Lusanda hun jongste hordenverfster te offeren. De argeloze toeschouwers dachten dat het om een wedstrijd uit het kunstbarbecuen ging en moedigden de sporters luidkeels aan. Enkele passerende juryleden staken zelfs bordjes met bewonderende scores in de lucht. Het IOC heeft bij monde van voorzitter Zack Botte furieus gereageerd. In een verklaring heet het dat – en ik citeer nu – het vanzelfsprekend niet de bedoeling is dat mensen naar sport kijken zonder dat ze voor een kaartje betaald hebben. De Olympische Spelen vinden in de stadions plaats en niet daarbuiten. Wat de raddraaiers uit Luanda betreft tenslotte: die bevinden zich reeds in het vliegtuig naar huis. Want, zo schrijft meneer Botte, het is algemeen bekend dat mensenoffers pas na zonsondergang toegestaan zijn. Vanuit Londen, uw ir. Sicco de Quadsteniet

Topsport of tobsport?

Alweer een dag zonder plakken. Laten we het daarom in vredesnaam maar over iets anders hebben. In een poging om ook moderne jeugd te trekken, heeft het IOC ons de afgelopen decennia kennis laten maken met vele 'hippe' sporten, zoals het trampolinehappen, de 400 meter stijldrijven en het jongleren met Stanley-mesjes. Een wat minder bekende nieuweling is het tobsporten. Om precies te zijn telt de Vaderlandse Tobsport Bond slechts één lid. Namens ons doet hij mee aan Londen 2012 en volgens de experts maakt hij nog kans op een medaille ook. Dames en heren, uw applaus voor Berend Draaigraag! 'Wat gaat er door je heen, Berend?' 'Eh. Moeilijk te zeggen. Ik kan niet kiezen, het is zoveel. Medaillekansen, ik? Je hebt als tobsporter ontelbaar veel factoren niet in de hand. Zelfs de luchtdruk en de temperatuur spelen een rol, om over de wind nog maar te zwijgen. Als alles mee zit, dan maak ik een kans, ja. Maar wanneer maak je dat nou in het leven mee, dat alles meezit? Bovendien ben ik nog maar een groentje. Kijk eens naar de voormalige Oostblokstaten. Negentig procent van de bevolking is er permanent aan het tobsporten. Daar kan ons kikkerlandje echt niet tegenop. Maar waar hebben we het over? De aarde is een speldenprik in een onmetelijk heelal. Niets van wat wij doen stelt op de schaal van het universum ook maar iets voor.' U hoort het, dames en heren, er gloort eindelijk licht in deze voor ons vaderland zo donkere plakloze dagen. Berend Draaigraag gaat ons een medaille bezorgen. Als hij tenminste aan de start verschijnt. Vanuit Londen, uw ir. Sicco de Quadsteniet

Kort Olympisch nieuws

+ + + Grote beroering in Dover. De afgelopen drie dagen hebben zich reeds 17 mensen van de kliffen gestort. Het blijkt niet om zelfmoordenaars te gaan, maar om sporters die aan het trainen waren voor het blindkuieren. Er zijn inmiddels strobalen op het strand geplaatst + + + Alle waterevenementen in Londen zijn tot nader order opgeschort. In sommige banen is een verboden glijmiddel aangetroffen + + + Een Cubaanse deelneemster aan het heestertemmen is gediskwalificeerd omdat zij een complete suikerplantage in haar badmuts bleek te houden + + + Coach Ama Huulha van de Birmese vrouwenstoffeerploeg is op het bezit van een knolraap betrapt. Hij is door zijn bond met onmiddellijke ingang op nonactief gesteld + + + De vaderlandse sierbrei-equipe is in hechtenis. De vier terreinknechten maken het naar omstandigheden goed + + + Bij het kogelkoppen kon de finale geen doorgang vinden. Bijna alle deelnemers waren geveld door een hersenschudding + + + Nog een afgelasting: voor het onderdeel verstoppertje kwamen er slechts 16 deelnemers opdagen. De rest is nog steeds zoek + + + De wedstrijden rechtop staan zijn verplaatst naar de Schotse hooglanden. Daar lopen de deelnemers ook lang na de Spelen tenminste niet in de weg, aldus de organisatie + + +

De pijn van de troostprijzen

Een dag zonder medailles is een dag niet geleefd. Goed, we hebben de eerste poulewedstrijd in het computersteken gewonnen, zij het met de hakken over de sloot. Maar verder? Er is een plakloze dag voorbij gegaan en we zijn gekelderd in de medaillespiegel. Gelukkig hebben we de synchroondammers nog, hoewel tijdens de voorbereiding zelfs verloren werd van de Far Oer-eilanden en de kwalificatie voor de finale slechts via de herkansingen lukte. In de studio de even bevlogen als geplaagde coach, Jeroen Deplee. 'Jeroen, wat gaat er door je heen?' 'Goede vraag. Tja. Ze zeggen van een coach altijd dat hij de neuzen dezelfde kant op moet zien te krijgen. Dat is het probleem. Synchroondammers hebben geen neus. Dus moet je een ander handvat zien te vinden. Ik dacht dat het hun geslachtsorganen waren, maar dat werd door het IOC verboden na die toestanden in het Olympische dorp. Daar sta je dan met je goede gedrag. Nu heb ik te maken met 12 spelers die alle kanten oprennen behalve dezelfde. In de herkansingen ging het nog wel goed, ja. Maar dat kwam omdat ik een foto van een blote dame aan de finish had opgehangen. In de finale kom je daar natuurlijk niet mee weg.' U hoort het, dames en heren, het leven van een bondscoach gaat niet altijd over rozen, net als dat van u en mij. Rest ons dankbaar te zijn voor deze, alweer de derde Olympische dag. Een dag zonder plakken. Mooi zo. Op deze manier wennen we aan de pijn van de troostprijzen in de sportzomer die net als de zomer zelf maar geen echte zomer wil worden. Vanuit Londen, uw ir. Sicco de Quadsteniet

Eén goud maakt nog geen zomer

Oké, we hebben goud. Maar laat ons niet meteen victorie kraaien. Discusverven is nu niet bepaald een aansprekende discipline. In dezelfde categorie heeft vandaag een Chinese gewonnen met kettingslikken, op het onderdeel stretch. Boeien. In de Londen Times staat 'ons' goud van vandaag op pagina 17, bij de uitslagen. Laat ons de werkelijkheid onder ogen zien. In de takken van sport waar een medaille wel telt, heeft ons vaderland er sinds 1928, toen we zoals bekend met drie bronzen plakken huiswaarts togen, niet meer zo slecht voor gestaan als nu. Iedereen kent het verhaal van het spijkerpoetsen. Roy Zuildam, onze onverzettelijke captain, werd betrapt op migranitralol. Omdat niemand wist wat dat was, werd hij voor de zekerheid geschorst. Die klap dreigt het team niet te boven te komen. We boffen als we de groepsfase overleven. Nog erger is het gesteld met het koningsnummer van de Spelen. We dachten met onze sierbrei-equipe een serieuze kans te maken. Niets is minder waar. Vanaf het moment dat de dames in het Olympisch Dorp gehuisvest zijn, nu drie dagen geleden, is het hek klaarblijkelijk van de dam. Zelfs de druiflikkers – toch geen watjes – klaagden over het lawaai. Wiettaxi's rijden af en aan en sinds het begin van de Spelen worden er vier terreinknechten vermist. Bereidt u er zich maar vast op voor: we gaan een modderfiguur slaan in het sierbreien.

Breaking nieuws uit Londen

Onze meiden dolven het onderspit. Een gedroomd goud werd zilver, een plak die we al geteld hadden, veranderde in een stukje blik dat niet eens meetelt in de medaillespiegel. Hoe kon het zover komen? Een analyse. 15 juni 2012. Ten huize van Bob Hoofdstra gaat de telefoon. Het is de bond. Of hij de Olympische equipe voor zijn rekening wil nemen? De ploeg is al compleet. Bob hoeft alleen maar de neuzen dezelfde kant op te krijgen, zeg maar. Natuurlijk sputtert Bob tegen. Hij heeft anderhalve maand! Bovendien staat hij onder contract in de Verenigde Arabische Emiraten. Enfin, de bond appelleert aan zijn chauvinistische gevoelens en de vorstelijke beloning doet de rest. 22 juni 2012. Je verhuist niet zomaar vanuit de Verenigde Arabische Emiraten naar het vaderland. Bovendien zijn er wat contractuele zaakjes te regelen. De sjeik is niet blij. Hij belooft Bob dat hij diens ballen 'for lunch' zal verorberen. Er is een week voorbij gegaan. Bob Hoofdstra heeft nog 36 dagen om de ploeg op de rails te krijgen. 24 juni 2012. Kennismaken op het kantoor hoort er ook bij. Bobs voorganger blijkt middenin een lachbui heen te zijn gegaan. Het zal niet lang duren of Bob ontdekt waarom de man zo vrolijk is geweest. 25 juni 2012. De bond is onverbiddelijk. Bob zit contractueel aan deze klus vast. 27 juni 2012. Bob Hoofdstra typt een afscheids-sms aan twee exvrouwen, maar drukt niet op de verzend-knop. Dezelfde avond staat hij bovenop een hoog gebouw en haalt hij een paar keer diep adem zonder dat de sprong ervan komt. 28 juli 2012. Het is zover, de wedstrijddag. Vandaag wordt de belofte ingelost, een zeker goud voor het vaderland moet behaald! Bob is het zwaar te moede. De erfenis van zijn voorganger is een team dat uit een verzorgingstehuis lijkt te zijn geplukt. De meiden blijven maar vergeten wat een keerpunt is. Hun hoofden zitten onder de builen. 29 juli 2012. Bob Hoofdstra maakt bekend dat hij om gezondheidsredenen opstapt als bondscoach Rollatorraspen.

Live uit Londen

Nu de Spelen van Londen eindelijk begonnen zijn, gaan onze gedachten onwillekeurig naar de roemruchte tijden dat de vaderlandse sporters nog iets in de Olympische melk te brokkelen hadden. Wie herinnert het zich niet? De ronduit legendarische manier waarop Leendert van Beusekom het onderdeel arbiterketsen op zijn naam schreef, Aafje Sonderlandt die solo het dwarsflossen won... Hoe het u vergaat, weet ik niet, beste dames en heren. Maar als ik de delegatie bekijk die namens ons in Londen de kastanjes uit het vuur moet gaan halen, vrees ik het ergste. Zelfs synchroonhinniken, de tak van sport waarin ons land sinds Sabine Poverheide de toon aangaf, is inmiddels het domein van de Aziaten. En dan heb ik het nog niet eens over het bisschopwerpen gehad! Laat ons niet vergeten dat de eer van de nationale driekleur op het spel staat. Vandaar dat ik ervoor pleit om ons te spiegelen aan de vastberadenheid die Evert Plufkens nu al meer dan een halve eeuw tentoon spreidt. In 1956 reisde hij af naar Melbourne om er deel te nemen aan de marathon rechtop staan. Helaas, Nederland besloot last minute tot een boycot. Maar Evert bleef. En Evert staat er nog steeds. Fier overeind. En we hebben hem live in de uitzending, dames en heren. 'Evert, wat gaat er door je heen?' 'Eh, dat ben ik vergeten.' 'Je bedoelt dat alles, inclusief je bagage, overboord moet voor dat ene doel?' 'Eh,' U hoort het, dames en heren. 76 jaar oud en hij heeft zijn hoofd zoals het hoort he-le-maal leeg gemaakt. Wat een focus! Waarom? Om te winnen, om de beste te zijn. Dat waarvan wij in Nederland niet meer weten hoe het moet. Misschien lukt het in Rio.

Dringende oproep

Van de melk ben ik af. Nu moet ik planten leren eten. Mijn moeder doet me voor hoe. Ik probeer het. 'Bah!' roep ik en spuug een stengel uit. 'Je moet eten wat de pot schaft,' bromt moeder. 'Maar het is niet lekker,' protesteer ik. Onverstoorbaar de takken vermalend doet ze weer eens net of ze me niet hoort. Er ontsnapt een diepe zucht uit mijn longen. Voorzichtig neem ik nog een hapje. Het smaakt zuur. Ik kan me niet voorstellen dat ik daar een paar kilo per dag van naar binnen ga proppen, de rest van mijn leven. Gekkenwerk is het. Het enige wat we doen is verdomme eten. 'Mam?' Ze doet een stap opzij, maar ik ben slim, ik ga haar gewoon voor de voeten lopen. Yes, bijna struikelt ze. 'Rotjong!' moppert ze, maar gelukkig grijnst ze er een beetje bij. 'Kijk dan,' wijs ik, 'wat daar verderop staat. Dat is pas een delicatesse. Als we die op de menukaart zetten, zijn we in een uur klaar qua calorieën. Denk je eens in hoeveel vrije tijd we overhouden!' Ik kijk een tijdje naar het beest. Ook al bezig met grazen. Het water loopt me warempel in de mond. 'Dat is een antilope, 'zegt moeder. 'Daar jagen leeuwen op. Jij bent een olifant, jongen, vergeet dat nooit.' Oeps. Is er een zelfhulpgroep voor dieren die in het verkeerde lijf geboren zijn? RT graag.

Aan de Nederlandse bevolking

We pikken het niet langer. Niets, maar dan ook helemaal niets hebben we in de melk te brokkelen. U behandelt ons als oud vuil, wat zeg ik? Was dat maar waar! Met oud vuil neemt u tenminste nog de moeite het bij de straat te zetten. Ons eet u gewoon op, soms zelfs met knoflooksaus. Het is een schande. Er zijn er onder ons die levend gekookt worden. Anderen verdwijnen rauw in uw maag, rijkelijk voorzien van bijtend citroensap. Hoe durft u, de wansmaak! Sommigen van ons worden als een afrodisiacum beschouwd, een middel dat volgens uw Wikipedia gebruikt wordt om de geslachtsdrift te stimuleren. Met andere woorden, menigeen van u dankt uw leven aan ons. En dat is nog niet alles. We zijn er al veel langer dan u. Zonder ons had u nooit kunnen uitgroeien tot wat u nu bent, lekker puh. Vraag het maar aan Darwin. Zoals ik al zei: het is genoeg geweest. Voortaan houden we onze klep dicht. Ook overwegen we aan de verkiezingen mee te doen. Denkt u dat we zouden opvallen qua gebrek aan ruggengraat? Met vriendelijke groet, Joris P. Draaima, plaatsvervangend voorzitter Vereniging van Weekdieren, rayon Lage Landen.

Barbertje moet hangen

Wat zou wielrennen saai zijn zonder doping.

Eerbied voor grijze haren

Ze is het mooiste meisje op het werk en tot nu toe heeft ze me geen blik waardig gekeurd.
'Je zei u tegen mij.'
Twee bruine ogen waarover je een sonnet zou kunnen schrijven, staren me aan.
'Deed ik dat?'
'Ja,' zeg ik, 'echt.'
'Als dat zo is, dan gebeurde het onbewust.'
Reeds trekt haar mobiele telefoon alweer de aandacht.
'Dat is eigenlijk nog erger,' stel ik vast.
Nog eens trakteert ze me op een blik die een vloot in beweging zou kunnen zetten. Zelfs ontbloot ze haar perfecte gebit een beetje.
'Ja, dat is zo,' lacht ze en draait zich om.
Au.
Hoe doet die gast uit de koffiereclame dat toch?

Fragment uit 'Katja's Plan'

Als ik wakker schrik, staat de meter al op 85 Euro. De bossen hebben ons ingekapseld en de weg is smal geworden. Tot mijn opluchting herken ik de aanblik. Het lijkt gisteren dat ik hier met Katja en de kinderen reed. Toen maakte ik me zorgen of de overname wel door zou gaan, nu is die ineens een voldongen feit. Dat zit me niet lekker. Lief dat ze mijn hersens niet wilde overbelasten, maar Katja had best wat zaken kunnen overleggen. Zo zijn we toch niet getrouwd?
Voor het eerst kijk ik echt naar de chauffeur. Hij lijkt een beetje op een acteur uit oude Franse misdaadfilms wiens achternaam me niet te binnen wil schieten, want mijn geheugen blijft een zeef. Jean nog wat. Prop een sigaar in zijn mond en de gelijkenis is compleet.
'Excuseert u mij,' probeer ik in mijn beste Frans, 'waarom vroeg u me straks of ik wel zeker wist dat ik naar Merlin wilde?'
'Weet u wel zeker dat u dat wilt weten?' vraagt hij en hij lacht er niet bij.
'C'est tellement terrible?'
De chauffeur knikt gewichtig en begint te vertellen. Voor het stadje Merlin-sûr-Mordogne heette, had het een andere naam, begrijp ik: Merlin-le-Diable, genoemd naar een tovenaar die volgens de legende op een dag in de Middeleeuwen verrezen was uit de rivier. Het waren donkere tijden geweest. De inquisitie had nog maar net afgerekend met de katharen in de buurt en door heel Europa zaaide de pest dood en verderf. De inwoners konden wel een mascotte gebruiken en namen de tovenaar liefdevol in hun midden op. In ruil voor zijn bescherming gaven ze hem onderdak en voorzagen ze hem rijkelijk van voedsel en drank. Maar tegen welke prijs kwam de toverkracht? Merlin eiste mensenoffers, ieder jaar twee. Na verloop van jaren groeide het ongenoegen onder de bevolking, mede ook omdat de stad nog steeds door plagen geteisterd werd. De Mordogne bleef overstromingen veroorzaken en de ene na de andere oogst mislukte. Het zou uiteindelijk de liefde zijn die Merlins lot bezegelde. Toen de molenaarsdochter aan de beurt was, pikte de zoon van de schepen het niet langer, want hij was tot over zijn oren verliefd op het meisje. Samen met wat vrienden besloot hij de tovenaar te vermoorden door diens hart met een houten staak te doorboren. De lichtflitsen die met het gevecht gepaard gingen, schijnen tot in de verre omtrek waargenomen te zijn. Voor hij de laatste adem uitblies, had Merlin nog net de tijd om het stadje voor eeuwig te vervloeken. Voor de zekerheid werd het toch maar naar hem vernoemd, maar dat hielp niet.
'Sindsdien,' verhaalt de taxichauffeur, 'raken er ieder jaar opnieuw twee personen vermist, je kunt er de klok bijna op gelijk zetten. Soms door een overstroming maar soms ook gewoon op klaarlichte dag. Er wordt nooit iets van hen teruggevonden, nog geen haar.'
De afdaling naar het dal is begonnen. Hier was dat prachtige herfstpanorama te zien, maar nu bestaat de wereld uit vage vlakken die wel heuvels in de verte zullen zijn.
'Mooi verhaal,' zeg ik, 'maar is het ook waar?'
'Eh bien, de stad hangt het niet aan de grote klok natuurlijk, zeker nu het toerisme zo'n grote rol speelt. Kijkt u het maar na op Internet. In 1972 werd het ineens sûr Mordogne in plaats van le Diable. In datzelfde jaar werd de camping geopend. Toeval bestaat niet, monsieur, want geld regeert de wereld. Ze hebben weliswaar hun best gedaan om de naamsverandering in de doofpot te stoppen, maar af en toe verspreekt een oudere inwoner zich nog wel eens. Als u me niet gelooft, moet u maar eens dat kapelletje bij de markt bezoeken. Op het altaar is het bloed van Merlin de duivel nog steeds te zien, als een schaduw op het graniet.'
We zijn beneden. Zelfs in het donker licht het water in de stroomversnelling op en lijkt de Mordogne me likkebaardend opgewacht te hebben. Zou Katja weet hebben van deze geschiedenis? Vast niet, denk ik. Als ze al ervan gehoord heeft zal ze het haar kennende als visserslatijn af doen. Net als ik trouwens. Een stad die vervloekt is? Kom nou. Dat van die vermissingen heeft waarschijnlijk een geheel andere, plausibeler verklaring. Vloeken bestaan alleen tussen de oren. Wanneer de bewoners zo nodig willen denken dat er ieder jaar twee mensen verdwijnen, nemen ze het vast niet zo nauw met de gemeentegrenzen. Frankrijk is groot, het aantal mensen dat jaarlijks vermist raakt is vanzelfsprekend navenant hoog. Om dat te relateren aan de wandaden van een Middeleeuwse tovenaar getuigt van bijgeloof. Een paar honderd jaar geleden waren mensen misschien naïef genoeg geweest om in bakerpraatjes te trappen, maar ik leef in de 21-ste eeuw, waar rook zonder vuur hoogst zeldzaam is.

In het licht van de koplampen van de taxi doemt eindelijk de ingang van de camping op. Ervoor is een parkeerplaats aangelegd die zelfs op dit late uur nog met antiek aandoende lantaarnpalen verlicht is. Er staan vier, nee vijf auto's op met louter Nederlandse kentekenplaten. Een hemelsblauwe Porsche trekt de aandacht. Verder valt me alleen op dat onze stationcar er niet tussen staat. Zeker ingeruild tegen dat elektrische brik. Ik wist verdorie niet eens dat we al open zijn. Een groot paars bord met opnieuw die zwierige oranje letters verwelkomt me op 'Le Camping, l'endroit le plus swinging en Europe'. Over een huisstijl en een slogan hoef ik me alvast geen zorgen te maken. Swinging? Misschien zit er een disco met house parties in de planning, denk ik, het moet niet gekker worden.
Als we dichterbij komen zakt voor de zoveelste keer die dag mijn mond open. Een metershoge heg begint mijn blikveld te vullen, zodat het kampeerterrein zelf verscholen ligt. Alleen waar vroeger de slagboom stond, maar nu een manshoog hek met tanden, wordt me een inkijkje gegund. Hoewel, al wat ik zie is nog meer heg. Ik begrijp het. De gasten moeten een soort fuik door voor ze het wereldwonder mogen aanschouwen. Katja wil kennelijk geen pottenkijkers. Waar is ze toch mee bezig?
'Dat is dan 132 Euro en 40 cent,' zegt de taxichauffeur.
'Voor de rit of voor het verhaal?' grap ik en betaal met drie biljetten van vijftig Euro. 'C'est bon comme ça.'
'Merci monsieur. Et bonne chance.'
De taxichauffeur grijnst erbij als Jean de acteur in zijn meest vileine rol. Ineens herinner ik me diens achternaam weer: Gabin.

Ik sla het portier dicht en de taxi verdwijnt met een pluim aan de uitlaat. Het knerpen van de steentjes sterft uit en het is stil. Tenminste, ik heb verwacht dat het zo zou zijn, dus duurt het even voor mijn oren het geluid registreren. Het vergt nog langer tot ik me realiseer wat ik hoor, want het lijkt vanwege de afstand met golven en dalen te komen. Dit kan niet waar zijn, ik moet per ongeluk toch door een poortje naar een andere wereld geglipt zijn. Nee, achter de heg krioelt het niet van de krolse katten. Evenmin zijn er op een tennisbaan een paar gemengd dubbelwedstrijden aan de gang. Wat ik hoor is het onmiskenbare, amper gesmoorde kreunen van mensen die een seksueel hoogtepunt naderen, niet één stel, maar misschien wel vijf. Le plus swinging endroit en Europe. Aha, denk ik, op die fiets. Katja heeft me heel wat uit te leggen.