Rat race

Voor mijn doen ben ik vroeg uit de veren vandaag. Ik wil de honden namelijk urenlang uitlaten eer ik naar Roermond afreis voor het interview met de Telegraaf. Het gaat me niet alleen om het welzijn van Boris en Cindy. Ook wil ik mijn gedachten op een rij zien te krijgen. Wat ga ik zo meteen zeggen en vooral, hoe? Journalisten hebben uit de aard der zaak de neiging om op zoek te gaan naar het pissenbed onder de steen, omdat die pissenbed nu eenmaal interessant is en de rest loze ruimte. Ik kan het weten, want ik ben zelf journalist geweest. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Niet nog eens wil ik, zoals in HP/De Tijd gebeurde, als een zielepiet afgeschilderd worden, die tegen beter weten in op een doorbraak als schrijver blijft hopen en als een kras in een plaat blijft hangen in de slachtofferrol. Het gaat er juist om de zaken om te draaien, duidelijk te maken dat ik de regisseur ben van mijn eigen film.
De lucht is van lood en nergens is er bescherming tegen de wind. Ik ben blij dat ik een das om heb gedaan. De honden deert de kou niet. Boris legt de stok die ik voor hem heb weggegooid telkens weer netjes voor mijn voeten neer en Cindy huppelt onverstoord door de lege regels van gerooide aardappelvelden.
Oké, laat ons een tactiek uitstippelen. Ik mag dan een arme sloeber zijn, maar dat is altijd nog beter dan iedere dag met mijn dure leasebak in de file te moeten staan, omgeven door lotgenoten met chagrijnige smoelen. Zeven jaar geleden heb ik een keuze gemaakt en daar sta ik nog steeds achter. Als die rat race trouwens zo leuk zou zijn, waarom doen dan zoveel mensen aan loterijen mee, waarom zijn dan zoveel mensen bereid om zichzelf voor schut te zetten bij programma’s als de X-factor? Waarom zetten stelletjes hun relatie op het spel in Undercover Lover, waarom laten mensen zich vrijwillig opsluiten in een Gouden Kooi? Toch niet omdat ze zo tevreden zijn met hun huidige bestaan. Ik heb slechts gedaan waarvan een heleboel mensen stiekem dromen. Dat ik zonder vangnet in het diepe ben gesprongen, kun je dom noemen, maar ik ben er trots op. Zo ongeveer moet het gebracht worden, denk ik, want zo voelt het. Verder moet ik het zien te vermijden om modder te gooien naar Bladibla en zijn volgelingen. Ze doen immers geen vlieg kwaad, zoeken net als zovelen naar de zin van het bestaan. De kapstok waaraan ze hun identiteit hangen, is de mijne niet. Dat is alles.
Na een uur of twee is mijn verhaal rond en heeft de wandeling me weer bij de uitlopers van Samploy gebracht. Ik roep de honden en lijn ze aan. Met een diepe zucht verdwijnen de laatste vlinders uit mijn luchtpijp. Ik ben er klaar voor.