Tapetenwechsel

Zomaar ineens ben ik naar de jaren vijftig van de vorige eeuw gekatapulteerd. Vanochtend belde Natasja op. Ze kon op stel en sprong naar Rome voor het festival waar ze me over verteld had. Ticket, hotel, alles werd voor haar betaald. Of mijn belofte nog steeds gold? Een man een man, een woord een woord. Dus bivakkeer ik nu in het landelijke Samploy, onder de rook van Roermond, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Er is één kroeg en om het kwartier slaat de klok van de enige kerk. Verder kun je hier een kanon afschieten als er niet af en toe een tractor de stilte verstoorde. Een heel verschil met mijn slagzij makende zolder, waar de Velux-ramen af en toe ritmisch trillen als er een hoerensloep voorbij dreunt met de volumeknop op tien. Ik heb al twee keer met Boris en Cindy heerlijk door de weilanden gestruind. Inderdaad schatten van honden, die naar me luisteren alsof ze nooit anders hebben gedaan. Iedereen die ik tegenkwam groette me, zij het een beetje gereserveerd. Je zag het ze gewoon denken: wie is die snuiter? Alsof ik in Frankrijk ben. Er spookt een liedje van Hildegard Knef door mijn hoofd: ‘Ich brauch Tapetenwechsel, sprach die Birke.’ Voor het eerst in jaren heb ik een vakantiegevoel.

Natasja’s huis is even klein als knus en opvallend proper. Alles heeft er kennelijk een vaste plek en is als met een liniaal gerangschikt, zelfs dingen als schoonmaakdoekjes. Her en der staat fitnessapparatuur en het mysterie van de kinderhersenchirurgie is opgelost: in de slaapkamer en in de badkamer vond ik hele stapels doktersromannetjes. Ik weet niet precies waarom, maar het geheel bezorgt me een brok in de keel. Misschien omdat ik voor het eerst in een week weer eens een volle maag heb, want Natasja heeft gezegd dat ik mag pakken wat ik wil uit de overvolle koelkast en vrieskist. Ze heeft zelfs aan bier gedacht, de schat. Mocht dat niet genoeg zijn dan is er ook de kelder nog, waar genoeg eten en drinken is opgeslagen om een oorlog te overleven. Maar de grootste verrassing is misschien nog wel het gloednieuwe pakje Drum dat ik vind. Er zit een geel stickertje op. ‘Geniet ervan!’ lees ik.
’s Avonds probeer ik naar het debat tussen Balkenende en Bos te kijken, maar halverwege zet ik de tv uit en ga de tuin in. Het is een heldere nacht en de maan is bijna vol. Op het hijgen van de honden na ontbreekt ieder geluid. Ik geloof warempel dat ik me gelukkig voel.