Dit is mijn vijftigste stukje hier en om deze half century te vieren, wijd ik hem aan degene die bij me op bezoek kwam in de goot en me op het idee bracht om dit te gaan doen: mijn oudste vriend Benz.
Hij heeft misschien een onopvallende auto, maar hij is ook de bezitter van één van de mooiste breinen ter wereld. Het staat in een weckfles in de kelder. Serieus, er is niemand die ik ken die zo denkt als Benz. Zijn fantasie houdt niet op bij ons universum; hij leidt je er ook buiten rond. Razendsnel flitsen zijn gedachten naar hoeken en gaten waarvan je het bestaan nooit had kunnen vermoeden. Zijn associaties zijn vaak zo geestig dat ik het daadwerkelijk een keer in mijn broek heb gedaan van het lachen. Maar dat is geheel wederzijds. Regelmatig rollen de tranen over onze wangen. Gisteren nog proestte Benz een slok Senseo over de vloer. Aanleiding was de volgende conversatie.
Benz: ‘Je zou iedereen in je blog natuurlijk ook van die Indianennamen kunnen geven.’
Ik: ‘Ja, hij die van noedelsoep leeft en zo.’
Het wordt pas echt erg als we, zoals dat heren van middelbare leeftijd betaamt, onze avonturen als freelance-journalist ophalen. De Titaantjes die we waren. Hoe we ons als schaakmeesters uitgaven, op de nachtboot van Harwich naar Hoek van Holland. We waren zo dronken dat we ver onder onze rating presteerden, hetgeen onze tegenstander verleidde tot de legendarische woorden: ‘If you’re professional chess players, I’m Lord Nelson.’ Hoe we ons vervolgens versliepen en pas gewekt werden toen de boot al bijna weer afvoer. Met een kater van hier tot Turkmenistan troffen we mijn Golfje aan, helemaal alleen op dat gigantische parkeerdek. Ik wist niet dat je zoveel hoofdpijn kon krijgen van lachen en je schamen tegelijk.
Schotland hebben Benz en ik samen onveilig gemaakt en IJsland ook. We kwamen er vast te zitten op de Westman-eilanden en speelden schaak en dronken malt whisky bij het licht van de middernachtszon, letterlijk onder de rook van een nog nasmeulende vulkaan. Altijd was het rock en roll, Benz en ik. De meeste van mijn leukste herinneringen dank ik aan hem.
Nu hoop ik maar dat hij ook gaat bloggen, want Benz heeft niet alleen een mooie kop. Ook is er niemand die de pen zo kan laten huppelen als hij.
donderdag, november 23, 2006
Titaantjes
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
8 opmerkingen:
Dit soort vriendschappen zijn goud waard. Koesteren die hap!
En ik zou ik niet zijn als ik nu niet heel erg nieuwsgierig zou zijn naar mijn indianennaam....
Eh...
Zij die de spanning erin houdt?
Dat klinkt wel spannend ja...
Zo'n soort vriendschap heb ik ook met mijn compagnon, de vrijeradicaal Ab.Deze vriendschap overleefde zelfs een gezamelijke drie maanden durende celstraf in Athene vanwege belediging van een ambtenaar in functie. Ik kan je melden dat ik toen weinig zonsopgangen c.q.vulkaanuitbarstingen voorbij heb zien komen
Heb je dat avontuur al eens opgeschreven, Paco?
Mooi verhaal.Heel mooi zelfs.
Plots realiseer ik me dat ik het einzelgänger-zijn kennelijk heb uitgevonden.
Die paar momenten met een echte vriend op stap te zijn,zijn zeldzaam,maar ze waren van goud.
Yankie Dan en ik reden onze motoren eens een kleine week door de bergen van Andalusië,waarbij we 2 dagen knock-out gingen in het Castillo de Castellar,niet ver van Gibraltar.
Iedereen die Dan op zijn marine-basis in Rota (Z-Spanje)op kwam zoeken werd er door hem heen getroond.
Castillo de Castellar,ik zou er een jaar of 2 later nog eens 5 maanden bewoner worden,gelijk de rest van de hopeloos op zoek zijnde
figuren van ongekend uitzonderlijk pluimage.
Misschien was ik wel de enige die op zoek was en waren mijn tijdelijke familie-leden allemaal gewoon "thuis" op die rare berg.
Reizen Ep,is het niet het mooiste wat er is? Maar mijn ervaring heeft me geleerd dat een goede reisgenoot een zeldzaamheid is.
In 92 maakte ik de fout op haaien te gaan vissen met een tennis-maat in Sagres Portugal,waar ik,geloof het of niet,later ook nog eens 6 maanden zou wonen.(heeft u een burn-out? ga in de winter in Sagres wonen)
Mijn vriend was prima gezelschap op de baan,in het zicht van zijn econoom-status,doceerde hij zijn geweldige kennis van zo ongeveer alles, aan de bar van het clubhuis,waar wij het niet zelden weer licht zagen worden.
(nooit vergeet ik de gezichten van leden die om 23.00 naar huis gingen en mij s'ochtends op mijn fiets,met tennistas op het stuur,voorbij zagen komen,terwijl ze zelf in de file voor het stoplicht stonden,op weg naar het werk.
Bij wie is die blijven slapen,fronste hun hoofd?)
Maar Drs.J bleek op vakantie in Portugal een heel ander mens.
Het ging hem om haaien en verder helemaal niets.
Ontwakend, hoezeer je dan eigenlijk merkt dat je buiten een tennis-club,geen pepernoot gemeen hebt.
Na 20 blauwe haaien had ik het wel gezien,tijd om kilometers te maken.
Vooraf was er nog een moeizaam akkoord bereikt (toen had ik al beter moeten weten)dat we de eerste week wat zouden toeren en wat vrienden van me in Chipiona en Rota zouden bezoeken.De 2e week zou er vis op het menu staan.
Martinair had de glijvlucht naar Faro nog niet ingezet of ik voelde al dat het niks zou worden.
Drs.J.leek nog voor de douane in een soort cultuur schok te zijn gegleden toen bleek dat hij in een ander land was.
Dit was heel anders dan de dijk en de plaatselijke tennis,de Erasmus universiteit was ook al zo ver weg.
Die eerste week met de huurauto naar Spanje werd niks,mijn Spaanse vrienden bleken Spaans te spreken en Dan was een achterlijke Amerikaan.
Eindelijk kwam dan zijn moment.
Later begreep ik pas dat hij half Voorne-Putten had verteld de eerste te zullen zijn die voor de Portugese kust een Mako haai te zullen vangen.
Wie de agressie van een Mako kent,WIL helemaal geen Mako vangen.
Na twee dagen blauwe haai "takelen" kwam het onvermijdelijke moment in de enige kroeg die Sagres rijk was.
Voor de derde dag om zeven uur me nest uit om te gaan vissen??
Hij begon na de nodige glazen; Ik was eigenlijk maar een onderontwikkeld chauffeurtje,die de glorie van het vangen van een Mako niet begreep.
Ik wees hem er fijntjes op dat hij maar een driedelig-grijs mormel was en dat ik naast een paar haaien ook gaarne wenste te vertoeven tussen de Portugese deerne's en al helemaal niet in gezelschap van een wekker wilde zijn op vakantie.
Een daar wonende Nederlander suste de boel bijtijds aan de bar.
Drs.J.viste de volgende dag alleen met schipper Joáo.Rol uit je nest,zou Deelder zeggen.
Het is na die vakantie nooit meer echt goed gekomen,er was teveel gezegd over en weer.
Dus ja,reizen met een goede vriend?
Het blijft een zeldzaam iets voor mij.Opmerkelijk overigens dat de broer van Drs.J. ,te weten Drs.W.,later nog eens een week met de vrachtwagen mee ging en de beste reisgenoot bleek die je maar kon wensen.
De beste reisgenoot? Spreek als er wat te zeggen is,zwijg wanneer het landschap spreekt.
Een mooie zin van Bruce; "They say he travels fastest who travels alone"
Mooi,maar zo snel hoeft het mij niet te gaan,als het maar in je eigen tempo mag.
Vriendschap is de passant die hetzelfde tempo heeft.
Groet,
Hans.
ps.duim voor me,ik MOET morgenochtend een kaart voor Genesis in de Arena zien te bemachtigen.
Mijn symfonische helden van weleer hebben de koppen weer bij elkaar gestoken. (het commerciéle werk even daar gelaten)
En dat noemen ze dan een comment! Ik heb er weer van genoten, Hans, dank je wel. Ja, Genesis, daar was ik als puber ook idolaat van, voor Phil Collins er zich te nadrukkelijk mee ging bemoeien. Ik heb Peter Gabriel nog eens live gezien, alleen met een vleugel. IJsklontjes in mijn ruggengraat.
Jaaa hoor,ik heb een kaart.Toch nog een man of 20 om 8.30 voor het postkantoor,waarvan eentje met deken en waterfles.Ik werd nerveus.
Was het dan toch beter om thuis via pc en telefoon vanaf 10.00 precies,toe te slaan?
Ik begon ineens bange gedachte's te krijgen uit een ver puber verleden.Ik zal en moet in die Arena zitten straks he??!!
Hoeveel postkantoren zijn er in Nederland?Alleen hier staan er al 20. ijsbeerde ik wat in het rond.Hoe gaat dit aflopen?
En dan het visioen van duizenden die thuis via pc en telefoon nog om 10.00 uur in aktie kwamen. Dit is nog geen gelopen koers.Ik begon zelfs in gedachten te vloeken...
Dit gaat mij niet gebeuren he.Heb ik mijn helden maar 1 keer live gezien in '82 ofzo in de Groenoordhallen in Leiden,de varkensmarkt van de vorige dag geurde nog heerlijk.
We kregen volgnummertjes en konden elders aan de thee,om 10.15 was de spanning weg en bleek ik me weer voor niets druk te hebben gemaakt.
Heb nog niks gehoord of gelezen,maar dan zal straks wel blijken dat het geeneens uitverkocht is.
Ik ken de Collins/Gabriel discussie uiteraard Ep.
De kennismaking voor mij was het album Seconds out,door mijn broer in huis gehaald...van mijn 13e tot mijn 20e wist ik amper dat er nog andere muziek bestond.Het album is geloof ik twee keer vervangen voordat de compact-disc zijn opwachting maakte.
Gabriel is fantastisch,een stem die dwars door alles heen gaat,helaas nog nooit live gezien.
Phil Collins zag ik een keer of erg veel live,beetje haat/liefde verhouding mee.
Teveel commercie,het bekende verhaal,maar niet alles was troep.
Ik zeg altijd maar zo:laat het componeren aan Tony Banks over,dan komt het allemaal wel goed.
Tony Banks is namelijk Genesis.Maar dat is uiteraard mijn mening.
Mocht Gabriel deze kant op komen,dan zal ik zeker van de partij willen zijn.
Worden we oud Ep? Dergelijke "kunstenaars" bestaan toch bijna niet meer?
Het is toch hemeltergend wat er in de muziek gebeurt? Muziek??
Sedert de midden jaren tachtig is de totale vervlakking over ons gekomen,als een sluipmoordenaar heeft de computer helden gemaakt van opgeblazen nietszeggende halve-dag vlinders.
Vandaag de dag kan alles.
Ali B. ik krimp inéén.Hoe heeft het zover kunnen komen?
Hiphop,house en rap...oftewel "the day the music died"
Nou ja,rustig maar,alles beweegt tenslotte in een golf.
En de top 2000 komt er gelukkig ook weer aan.
Groet.
Een reactie posten