Kommaneuken

‘De wereld is een schouwtoneel,’ schreef Shakespeare al, ‘en alle mannen en vrouwen slechts acteurs.’
Oké, we spelen allen spelletjes, u en ik. Rollenspelletjes, waarvoor doorgaans ongeschreven regels gelden. Voorbeeldje. U kunt uw baas niet luchten of zien en tegenover collega’s maakt u daar geen geheim van. Maar als u tijdens het functioneringsgesprek tegenover hem zit, blijft u natuurlijk fatsoenlijk. Waar staat geschreven dat het zo hoort? Nergens dus.
Hebben we dat? Goed zo. Gaan we over naar Den Haag, waar onze speciale verslaggever Wubbo Karelse de verkiezingen op de voet volgt. Wubbo, kom er maar in.
‘Het is ongelooflijk, dames en heren. Hier zitten 150 mannetjes en vrouwtjes een heel ingewikkeld gezelschapsspel te spelen, een mix van Cluedo, de Kolonisten, Monopoly, Risk en Stratego, maar dan voor gevorderden. Ze zitten er, omdat wij er met z’n allen niet uitkomen. Door eens in de vier jaar een vakje rood te vinken, zijn we mooi van de verantwoordelijkheid af. Die 150 mannetjes en vrouwtjes mogen namens ons de kastanjes uit het vuur halen. Het punt is dat ze er nog in geloven ook, de arme zielen! Vier jaar lang proberen ze het onmogelijke en zetten ze nieuwe regeltjes op papier, en uitzonderingen op die regels, vooral uitzonderingen. Intussen halen de tienduizenden ambtenaren in de ministeries, de provinciehuizen en de gemeentehuizen van dit land de schouders op. Naast mij staat zo’n ambtenaar, Alfred Dorlacher. Meneer Dorlacher, wat doet zo’n verkiezing u nog, na een dienstverband van 26 jaar bij het Rijk?’
‘Ach meneer Karelse, weet u wat het is? Het wordt weer even kommaneuken, maar dat is iedere vier jaar zo. Echt veranderen doet er toch niets. Kijk, Nederland is maar een heel klein landje. We drijven mee op de dollarkoers en de prijs van de olie. Die paar miljard waarmee ze in het Binnenhof mogen schuiven, zijn speelgoedgeld, mondiaal gezien. Het maakt echt niet uit wat ze daar in Den Haag beslissen. Prachtig toch? De nerds van de straat en de media hebben ook nog wat te doen. Tot ons pensioen zitten wij ambtenaren in ieder geval gebeiteld, ha, ha!’
‘Nou, dames en heren, u heeft het gehoord. Terug naar de studio in Hilversum.’
Dank je wel Wubbo. Over naar Kevin Kaal met de sjoeluitslagen van onze jongens in Afghanistan.