Vitamine L

Je zou bijna vergeten dat dit weblog als een real life soap begonnen is. Hele trouwe lezers zullen zich bijvoorbeeld afvragen hoe het met Natasja is. Dat weet je dus nooit met haar. De laatste keer dat ik La van Dongen zag was afgelopen zaterdagavond, toen ze een vriendje kwam voorstellen op mijn slagzij makende zolderetage. Dat doet ze altijd als het voor haar gevoel serieus dreigt te worden. Zelfs de mannetjes zijn er al aan gewend.
‘Hé, vriendje van Natasja!’ riep Sietse op een gegeven moment.
‘Hij heet Bert,’ zei ik nog.
Bert was glad van de tongriem gesneden, maar hij rookte niet en dus stonden Natasja en ik de keuken blauw te walmen. Ik vond haar gespannen en dat klopte wel, gaf ze toe en ze somde allerlei redenen op: mot met haar ouders, omdat ze haar baan had opgezegd, haar opa over wiens gezondheid ze zich zorgen maakte, de oorontsteking die Cindy, één van haar twee honden, had opgelopen. Kon ze maar naar Rome! Daar zou alles beter zijn.
‘Je moet je niet blindstaren op een stad,’ merkte ik op, ‘ook dromen worden vanzelf sleur.’
Nou, Natasja wilde echt weg, als ik dat maar wist. Weg van haar ouders, weg van haar exen, weg van alles. Anders maakte ze er een einde aan. En ik was toch bereid om op haar huis te passen?
'Nou dan.'
‘Vluchten helpt niet,’ zuchtte ik, 'je kunt niet voor jezelf weglopen.'
Intussen was het met nog geen woord over het artikel in de Telegraaf van die zaterdag gegaan, dat waar ik vol van was natuurlijk. Natasja wilde gewoon aandacht, schoot me te binnen, net als iedereen. Vitamine L. Ik gaf haar een knuffel, maar ze voelde als een ijspegel. In een flits werd ik me bewust van de wanhoop, niet alleen die van mezelf, maar ook die van Natasja en alle andere mensen zoals zij en ik, de rondjes die door vierkante gaatjes moesten worden gepropt, de pijn die dat deed. Hoe ik net als Natasja op een wonder hoopte, hoe dat wonder ineens een stuk dichterbij was gekomen dankzij het artikel in de Telegraaf. Hoe ongrijpbaar dat wonder desondanks bleef.
‘Weet je?’ vroeg ik, ‘het gaat om het hier en nu.’
‘Ja, weet ich,’ beet Natasja me in het Limburgs toe, ‘maar dat hier en noe is kut!’
‘Het is wat je ervan maakt,’ zei ik zacht, maar op dat moment kwam Bart de keuken in gestormd.
‘Sietse heeft alweer van Bert gewonnen met Star Wars-racers!’ juichte hij.
Dat verbaasde me niets.