Hoewel ik me niet ziek voel, moet ik drie weken absolute rust houden. En ik mag geen vlees. Iets met mijn lever, zeggen de doktoren, geelzucht misschien. Negen jaar oud ben ik en de gedachte dat ik dood zou kunnen gaan komt niet eens in me op. Wel doet mijn moeder haar best om opgewekt te doen, terwijl ik kan zien dat ze zich zorgen maakt. Naast mijn bed staan de beschuitjes die ze voor me heeft klaar gemaakt en die ik meestal onaangeroerd laat, want ik heb geen honger nu dat ik niets doe. Naarmate de dag vordert, krullen de plakjes kaas op en worden ze donkerder geel. De thee laat ik vaak ook koud worden. Soms vind ik dat er helemaal niets meer mag bewegen en lig ik doodstil op de rug, terwijl ik met gesloten ogen mijn adem inhoud. Dan blijft alleen het geruis van het bloed in mijn oren nog over.
Mijn ouders zijn werken en mijn zus en broertjes naar school. Ik mag mijn bed niet uit, is me op het hart gedrukt, al helemaal niet als er wordt aangebeld. Op de grond staat een po, voor als ik moet. Het is vreemd, vind ik, dat alles gewoon doorgaat zonder mij op school. Er mag trouwens niemand op bezoek komen, ook mijn zus en broertjes niet, want wat ik heb is misschien besmettelijk. Zelfs als iedereen thuis is, ben ik alleen.
Binnen een week heb ik de complete Arendsoog-serie herlezen en ook alle Kuifjes. Zelfs van Lego heb ik genoeg gekregen. Alles op mijn slaapkamer maakt me moe, zo moe dat ik soms in slaap val. Maar altijd prikt de decemberzon me weer wakker, want de gordijnen moeten open blijven, heb ik besloten.
Meer en meer ga ik op mijn knieën op het voeteneind van het bed zitten, om naar buiten te kijken. De vensterbank voelt koud aan mijn ellebogen en ik moet nog steeds aan het uitzicht wennen. Eerst woonden we op de Veluwe, middenin een bos en nu ineens in Limburg, helemaal in de hoek van een flat op tien hoog. In plaats van bomen zie ik een roestbruin rangeerterrein in bleek tegenlicht. Misschien wel dertig sporen, waarop heel af en toe een diesellocomotief rooksignalen hijgt. Per dag slinkt het aantal kolenwagons. Op de radio heb ik erover gehoord: de Staatsmijnen gaan sluiten. Duizenden mensen raken hun baan kwijt. Dat is misschien waarom iedereen hier zo naar de grond kijkt, heb ik bedacht.
Kwam mijn moeder maar thuis. Ik wil haar vragen hoe het kan dat de tijd in de stilte van mijn slaapkamer zoveel langzamer gaat dan in de klas.
4 opmerkingen:
Je voelt de verveling gewoon, ervaart de stilte, het wachten.
Schitterbaar Ep.
Ik was negen en had geelzucht en niemand mocht op bezoek komen.Ik mocht alleen fondant eten en brood zonder korsten met alleen jam.
Al lezend zie ik die periode terug.Een bizarre gelijkenis.
Zo besmettelijk was het dus. Inderdaad bizar. Overigens bleek uiteindelijk dat ik helemaal geen geelzucht had. Wel bleef mijn lever opgezwollen, maar niemand wist en weet waarom. Ik heb er nog nooit een centje pijn van gehad.
Hm, klinkt als de ziekte van pfeiffer, daar hoort ook vergrote / nietgoedwerkende lever bij... Hebben ze daar niet aan gedacht? Maar mooi beklemmend..
Een reactie posten