Fragment uit 'Alles Nu'

Geheel in tegenstelling tot mijn gewoonte zet ik de champagnefles zo aan de lippen. Ik hoor uit een glas te drinken. Niet zomaar een glas: een hoog, vliesdun, licht taps toelopend kristallen exemplaar, zodat zowel smaakpapillen als neus optimaal aan hun trekken komen. Mensen die vloeistof, welke dan ook, rechtstreeks uit een fles tot zich nemen, behoren tot een andere soort. Ze missen beschaving, omdat ze niet willen inzien dat je er meer van geniet als je wijn, whisky of cognac uit het juiste glas drinkt. Toch sta ik hier in mijn blote kont, ongeschoren, lurkend aan een dikke flessenhals, naar buiten te staren. Aan mijn voeten staan meest gele Dinky Toys elkaar te verdringen. Voor mij strekt zich Central Park in herfsttooi uit. Rood, bruin en allerlei tinten daartussen. Wolken grazen als reuzenschapen op de horizon. De wereld is zo’n legpuzzel, een triljard en nog wat stukjes.

Als ik me omdraai, wat ik nog niet doe, zal ik een slapende naakte vrouw zien. Zij en ik hebben de tijd teruggedraaid, het nu uitgemolken, ontrafeld en verlengd. Het was een hele heksentoer, maar het is weer ochtend, onbelangrijk van welke dag. Die naakte vrouw, wier vader ik met gemak zou kunnen zijn, weet iets wat ik niet weet. Dat heeft me hier gebracht. Het congres was slechts de aanleiding en is waarschijnlijk door hogere machten in scène gezet opdat ik dit zou meemaken. Dat is natuurlijk niet zo, maar een moment lang ben ik ervan overtuigd, hetgeen precies is wat Nathalie met me heeft gedaan.

Slaap ik, ben ik wakker? Via haar ogen vloei ik in haar over. Mijn lichaam glipt in het hare. We zijn één. Ik zuig haar longen vol, zij de mijne. ‘Alles nu,’ fluister ik met haar stem. Ze knikt met mijn hoofd.

Ik adem een halo tegen het glas. Een vliegtuig doorkruist het beeld diagonaal. Een ander daalt juist. Zo staat er een kruis van condens aan de hemel boven Central Park. Met een wijsvinger trek ik de lijnen na, zodat ik ze heb geschreven.