Samenvroegen

Sietse, mijn zoon van acht vindt het geen goed idee om voor de tweede keer in successie op zaterdag naar de bioscoop te gaan.
‘Maar het regent,’ zeg ik, ‘wat wil je dan doen, de hele dag binnen hangen?’
‘De biblioscoop is ook binnen,’ vindt Bart, mijn zoon van vier.
‘Naar de film gaan moet bijzonder blijven,’ doet Sietse er een schepje bovenop.
Daar is weinig tegen in te brengen. In plaats van Flushed away stelt Sietse voor om een rondje langs de speelgoedwinkel te maken. Hij heeft vorige week goed opgelet, zo blijkt.
‘Vijftien Euro kosten de filmkaartjes, hè? Mogen we dan zoveel uitgeven?’
Hij richt zijn alsjeblieft-blik op me en er danst een lachje om zijn lippen, alsof hij iets weet wat ik nog niet weet, namelijk dat hij zijn zin gaat krijgen.
‘Vooruit,’ grijns ik, ‘maar niet meer dan vijftien Euro.’
Sietse en Bart doen een high five.

Eerst maken we V&D onveilig. Boven, tussen het beddengoed, waar het geen kwaad kan, doen we tikkertje tussen de schappen. We vergeten dat we op een missie zijn tot een vrouwelijk personeelslid me vermanend aankijkt.
‘Oké mannen,’ zeg ik, ‘op naar Intertoys!’

Daar is de keuze snel bepaald: twee B-Damans, een soort robots waarmee je knikkers kunt afvuren, samen € 15,96. Sietse legt zelf 1 Euro bij. Gek, denk ik, op mijn slagzij makende zolderetage hebben we al een heel nest van die dingen. Toch is Bart zo blij dat hij de buit op de terugweg aan willekeurige passanten laat zien. Tussendoor wordt er met Sietse onderhandeld. Als ik het goed begrijp, gaan er armen en voeten over en weer.

Thuis zetten we de B-Damans in elkaar, maar zodra ze af zijn worden er inderdaad ledematen en accessoires van eerdere exemplaren afgehaald en geruild. Sietse legt me uit dat het zo hoort, om de vuurkracht en de trefzekerheid van de robots te vergroten. Barts B-Daman heeft nu grijze voeten en gele armen.
‘Mooi hè?’ zegt hij, ‘zelf samengevroegd.’