Koopzondag

Het is koopzondag in Roermond. Alsof op afstand bestuurd melden de drommen zich in de binnenstad, weer of geen weer. In de plassen weerspiegelen zich donkere wolken die tomeloos voorbij kolken. Zowel op straat als op de stoep is het moeilijk manoeuvreren. Hoeveel paraplu’s passen er naast elkaar, wanneer er zojuist een auto naast je aan het parkeren is? Onwillekeurig zet je dan wat passen opzij, dus twee, hooguit, maar dan moet je wel de nodige acrobatische toeren uithalen. De storm trekt bijna je arm uit de kom en het skelet van de paraplu wordt danig op de proef gesteld. Van ver weg komt het geluid van een politiesirene aangewaaid. Dichterbij wordt er boos getoeterd, want het parkeren duurt te lang. Het is wel zondag, maar hé, tijd blijft geld. Waarom, denk ik, zijn we vandaag niet allen in bed blijven liggen?

De winkels strooien een regenboog aan kleuren over de natte stoeptegels. Psychedelische sfeerverlichting die er zonder regen niet eens was geweest. Ik word overvallen door het Sinterklaas-gevoel. Ineens ben ik weer een jongetje van acht. Ik zit met mijn moeder in de bus, wat sinds mijn vijfde levensjaar niet meer gebeurd is, lang, lang geleden. Ik druk mijn neus tegen de ruit en zie verlichte etalages, die zich in iedere regendruppel weerspiegelen. We zijn onderweg naar de stad om er Sinterklaas-inkopen te doen. Mij is pas enkele dagen geleden geopenbaard dat mijn werkelijkheid tot dan toe één grote leugen is geweest. Ik ben nog steeds boos. Heb ik me daar voor Jan Lul tegen mijn klasgenoten volgehouden dat Hij wel degelijk bestond. ‘Het zijn gewoon hulpsinterklazen,’ bepleitte ik vurig, ‘logisch, in zijn eentje zou Hij nooit cadeaus kunnen brengen aan al die duizenden kinderen in Nederland!’ Bedrogen voel ik me, maar bovenal voel ik me bestolen.

Toch overheerst de trots. Mijn moeder en ik gaan Sinterklaas-inkopen doen. Mijn twee broertjes weten lekker nog van niets. Ik ben een illusie armer, maar een besef rijker. Vanaf nu behoor ik tot de grotemensenwereld. Sinterklaas mag niet bestaan, maar ik wel. Ik vraag niet eens aan mijn moeder of ik op het stopknopje drukken mag.