Boer Krelis en het Grote Geheel

’s Anderendaags krijgt boer Krelis bezoek van een maatschappelijk werker.
‘Mag ik gaan zitten?’ giechelt ze, terwijl ze een paar paperassen beschermend voor haar bovenlichaam houdt.
Boer Krelis veegt de bloederige kipresten met een mouw van tafel en bromt dat ze moet doen alsof ze thuis is. ‘Iets drink’n?’
‘U heeft zeker geen Senseo, hihi?’
Daar heeft boer Krelis nog nooit van gehoord. Zijn rechterwijsvinger begint al te jeuken. ‘Wat mot u eigenlijk hier?’ vraagt hij en laat een boer.
‘Hihi,’ antwoordt ze, ‘u heeft nu, even kijken, 27 wetenschappers omgebracht. Aan de universiteiten beginnen tekorten te ontstaan. Dit kan niet zo doorgaan, meneer Krelis.’
‘Mott’n ze maar niet zo dom lull’n.’
‘Hihi. Dom, zei u? Die wetenschappers kunnen er ook niets aan doen. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Zo heeft ieder zijn plaats in de samenleving. U ook, meneer Krelis, want u is een boer.’
‘Krek.’
‘Hihi, zo heb je ook onderwijzers, dokters, minister-presidenten…’
‘En mol’naars!’ vult boer Krelis trots aan.
‘Ook ja, hihi, heel goed.’
‘En schippers!’
‘Juist ja, hihi. Maar waar het om gaat…'
‘En vrachtwag’nchauffeurs! En koei’nslachters! En stadse frats’n!’
‘Stopt u nu maar, hihi. Waar het om gaat is dat het allen mensen zijn, die ook maar doen wat ze voor hun gevoel moeten doen. En weet u wat nou het rare is? Opgeteld krijg je dan dingen waar niemand meer wat aan kan veranderen.’
‘Hoezo niet?’
‘Hihi. Omdat het zinloos is, meneer Krelis, net zo zinloos als het ombrengen van wetenschappers. Het grote geheel verander je er niet mee.’
‘Wat mot ik daar nou mee? Ik heb sten’n onder mijn akkers. Da’s verduveld genoeg.’
‘Begrijp ik, hihi. Zullen we afspreken dat u het gewoon een weekje probeert?’
‘We sprek’n helemaal niets af,’ zegt boer Krelis, pakt zijn geweer en schiet de maatschappelijk werker een kogel door het hoofd. Na een laatste ‘hi’ is ze dood voor ze de grond raakt. De paperassen waaieren over haar uit. Boer Krelis laat het maar zo. Vanwege de aanblik van het geheel.