Goeroe Krelis

Kerst, dat is voor stadse frats’n, vindt boer Krelis. Op een boerderij is nooit tijd voor feest. Er is altijd wel wat te doen. Vandaag loopt hij de voren na. Liggen er wel genoeg landmijnen?

Boer Krelis steekt zijn neus in de lucht. Zoals gewoonlijk in deze tijd van het jaar leunt de hemel zwaar op het land. Toch meent hij iets ongewoons te ruiken. Dan hoort hij het: er dansen flarden gezang over de akkers. Boer Krelis beent in de richting van het geluid. Moet hij niet voor de zekerheid even zijn Uzi gaan halen? Nee, wat het ook is, dit kan hij vast met zijn riek af.

Aan de rand van het land staan twee caravans. Op tuinstoelen zitten er vijf moekes voor, in een kring. Ze hebben kettingen om en dragen poncho’s.
‘De meester!’ roept één van de moekes verrukt uit.
De anderen beginnen ook te blèren. Boer Krelis omvat het handvat van zijn riek wat steviger. De moekes staan op en strooien bloemen aan zijn voeten. Ze dansen om heen en zingen vreemde woorden. ‘Krisjna,’ meent hij te verstaan.
‘Wat mot dat?’ vraagt boer Krelis.
‘We hebben over u gelezen,’ lachen de moekes, ‘we werden geraakt en omdat het bijna Kerstavond is, zijn we meteen gekomen. Vanaf nu zijn we uw volgelingen! Chill, hè?’
‘Krek,’ zegt boer Krelis, ‘waterkoud. Maar wat ruik ik toch?’
‘Hier, neem een hijs.’
Er wordt een torpedovormige sigaret voor zijn neus gehouden.
‘Teg’n een sigaartje ze’k nooit nee,’ mompelt boer Krelis en neemt een diepe trek. Intussen dansen en zingen de moekes maar door. Om hem heen, steeds sneller. Het is een sluierdans, snapt hij nu. Hij wordt een soort van symbolisch ingewikkeld met eerbied of zoiets. Boer Krelis snapt ineens veel meer, bijvoorbeeld dat de scherpe punten van zijn riek opengevouwen kunnen worden, als je er diep over nadenkt. Gelukkig schieten hem net op tijd ook andere dingen te binnen die je met de punten van een riek kunt doen.
‘Mott’n ze me maar niet duizelig mak’n,’ mompelt boer Krelis.

Terwijl het zingen overgaat in schrille gillen, komt boer Krelis erachter dat hij, vanwege de afstand tussen de punten van de riek gemiddeld drie keer moet toesteken wil zo’n moeke echt dood zijn. Als ze alle vijf liggen te dampen op het land, veegt hij vergenoegd de bloedspetters en het zweet van zijn gezicht.
‘En in de mens'n een welbehag’n,’ prevelt boer Krelis.