Het Grote Dit

Hij liep in zichzelf te praten. Dat deed hij wel vaker. Het ging eigenlijk vanzelf. Op weg terug van de longen naar buiten kwam de lucht zijn stembanden tegen.
'Sprotsj! De weersvoorspelling van vandaag: toenemende kans op zwop en razende raap.'
Tegen zwop en raap was geen paraplu bestand. Toeval kon het dus niet zijn dat juist die dag een viervoeter zijn weg kruiste. Niet zomaar een viervoeter. Deze viervoeter wist. Dat kon je aan de ogen zien. Hij knielde neer en haalde het beest aan. Het zag eruit alsof zijn rechterhand aaide. Dat was niet zo. Zijn huid en de vacht wisselden informatie uit. Geheime informatie, over de winkel.

Ze gingen ieder huns weegs. De viervoeter pieste nog even tegen een boom.
‘Ja, ja,’ sprak hij bedachtzaam, ‘het elixer stroomt. Eens zal de aarde zich ontboezemen.’
Hij liep verder en botste met een glanspaal. Een boos oog keek op hem neer. Nog hoger suisde lucht. Een veeg teken. Er was maar weinig ruimte. Iedereen liep over zijn eigen richel. Aan weerszijden gaapte het onweten. Alleen hij besefte dat.

Plotseling stond hij voor een raam. In zijn linkervuist had hij een briefje ontdekt. Dat had zijn vrouw hem gegeven. Nu ja, een vrouw die gedaan had alsof ze hem kende. Er stonden letters op het briefje. ‘100 gr. Cas’rib, 1 p. mag. rgehakt.’ Geen touw aan vast te knopen. Hij verfrommelde het briefje, stopte het in een broekzak. Ergens huilde een baby. Er vloog ook een vliegtuig over, maar dat was machtsvertoon, want ze wilden altijd alles overstemmen. Hij was te laat, zag hij. Er lagen plakjes en mootjes in de vitrine. Het Grote Dit was al achter de rug.