Kerst met voorkennis

Met de Kerst alleen? Mij straf je er niet mee. Als cinefiel kom ik, met speelfilms op tv van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht, eindelijk aan mijn trekken.

Dit jaar is het anders. Zoonlief Sietse is over de vloer. Hij wil vooral dingen samen met me doen. Niet dat hij je een kans geeft. Mijn oudste zoon is een wandelende one man show. Gisteren nog legde ik hem uit dat ik even een stukje moest schrijven voor op mijn weblog.
‘We gaan nu allebei gewoon een uurtje iets voor onszelf doen, oké?’
'Oké,' zei Sietse bedremmeld.
Drie zinnen was ik op weg, hooguit.
‘Weet je? Als ik mijn adem inhoud kan ik mijn hart in mijn hoofd horen kloppen.’
‘Nogal wiedes, Sietse. Maar we hadden afgesproken dat je me even met rust zou laten.’
Sietse knikte ernstig.
Ik typte wat zinnen, delete er nog meer.
‘Mag ik je wat vragen?’
‘Nee, Sietse.’
‘Hoe komt het dat jij helemaal niet streng bent? Sonja zou nu al lang ontploft zijn.’
Ik pakte hem bij de schouders, keek hem recht aan en barstte in lachen uit.
‘Dit is niet te geloven. Ik probeer je nu al twee keer duidelijk te maken dat je jezelf even een uurtje moet zien te vermaken.’
‘Waarom lach je er dan om?’
‘Omdat het grappig ís, Sietse. Maar nu is het klaar. Begrepen?’
Dat hielp. Zoals u heeft kunnen zien, kwam het stukje er.

Daarbij blijft het Kerst en ben ik cinefiel. Ik vond alles best, heb ik aan Sietse uitgelegd, maar ’s avonds moest er persé naar The Lord of the Rings gekeken worden. Nou, dat vond mijn oudste zoon ook een goed plan, mits hij van de partij mocht zijn natuurlijk.

Rond de klok van elf. Na ruim zeven uur cinematografische hoogtepunten is Frodo de gevangene van Orks en staat het laatste bolwerk van de mensheid op vallen. Het lot van de middenwereld lijkt bezegeld.
‘Het probleem van avonturenfilms,’ orakelt Sietse, ‘is dat je van tevoren weet dat ze goed aflopen. Daardoor is er eigenlijk niets meer spannend aan.’
‘Dank je wel, Sietse,’ zucht ik.