Go with the flow in Tirol

We schrijven februari 1983. De zoon van onze Tiroolse pensionvrouwe blijkt onder het ontbijt tot de beste junioren van Oostenrijk te hebben behoord, op het onderdeel afdaling.
‘O,’ zegt mijn broer, ‘dan willen wij wel een wedstrijdje met je doen.’
Ik verslik me in een slok koffie. Heinz grijnst breed en zet er een kratje bier op. De Sonnenberg, die middag. Met de laatste lift omhoog en dan wachten tot de piste leeg is. Als we binnen tien tellen van hem beneden zijn, betaalt hij. In alle andere, veel waarschijnlijker scenario’s zijn mijn broer en ik de lul.

Hoewel we de afdaling van de Sonnenberg als onze broekzak kennen, besteden mijn broer en ik de hele dag aan de verkenning. Hoe loopt de ideale lijn, waar zitten de sprongen? Mij baren met name twee zwarte stukken zorgen. Gemene buckels. Volgens mijn broer vliegen we er gewoon over heen. Dat is nu juist het punt.
‘Het is gekkenwerk,’ zeg ik, ‘we zijn die snelheden gewoon niet gewend.’
‘We kunnen dit,’ bezweert mijn broer me, ‘je hoeft alleen maar te stoppen met denken. Go with the flow.’

In de dalen beginnen zich wolken te vormen. Hier en daar kleurt de horizon al zwart. Het is ineens een stuk kouder ook, wanneer de stoeltjeslift de laatste passagier brengt: Heinz. Hij heeft zelfs een aerodynamisch verantwoorde helm op. De rest is in een soort gouden condoom verpakt. Het meest ben ik nog onder de indruk van zijn dijen, waarin die van mij een aantal keren passen. Mijn hart galoppeert in mijn keel.

Mijn broer heeft gelijk gehad: we vliegen inderdaad zo over de stukken buckelpiste heen. Ik vlieg verdomme meer dan ik ski! We maken sprongen van minstens 40 meter. Stoppen met nadenken, denk ik. Stik, de bomen zijn strepen groen die aan weerszijden voorbij razen. Hopelijk klappen mijn bindingen niet open. Als ik nu val, breek ik al mijn botten. Ver voor me zie ik Heinz over de schouder kijken. Het is ongelooflijk maar waar: met minstens 120 per uur steekt mijn broer, pal achter de Oostenrijker skiënd, cool zijn linkerduim op. Heinz kruipt nog dieper in de eihouding.

En hij wint, op 3 luttele seconden gevolgd door mijn broer. Ikzelf kom, na meerdere bijnadoodervaringen, nog eens 11 tellen later naar adem happend beneden aan.
‘Jij hebt talent,’ hijgt Heinz vol ontzag tegen mijn broer.
‘Jezus, man,’ stamel ik, ‘jij die een Oostenrijkse kampioen bijna bij houdt!’
‘Waar bleef je nou?’ glimlacht mijn broer.