Hekel aan gelul

Boer Krelis zit er maar mooi mee. Heeft hij eindelijk zijn vergunningen rond, wordt er een zeldzame mollensoort aangetroffen onder zijn velden. De beesten hebben een helm ontwikkeld, zodat ze nooit meer de kop stoten tijdens hun dagelijkse bestaan. Dat zegt iets over de kwaliteit van de akkers van boer Krelis of liever, over het gebrek daaraan, want het wemelt ondergronds kennelijk zo van de stenen dat de evolutie heeft ingegrepen. Om er echt iets van te maken had hij de aarde misschien een meter diep moeten afgraven. Maar dat mocht dan weer niet. Alsof hij er trouwens het geld voor had gehad. Nee, het heeft boer Krelis van meet af aan niet mee gezeten. En dat terwijl hij zo’n hekel heeft aan gelul.

Tot overmaat van ramp die mollen nog. Voor de duur van het onderzoek mag er niet gerooid of geploegd worden. Uit verveling keelt boer Krelis een paar kippen en maakt er soep van. Na een dag houdt hij het niet meer en gaat hij toch maar eens bij de wetenschappers kijken.

Ze zijn in eendere donkergroene overalls gehuld en ze zitten op de knieën met pincetjes in de aarde te wroeten.
‘Hallo,’ zegt boer Krelis, ‘ik ben de eigenaar van het land. Mag ik vragen wat u aan het doen bent?’
‘We verzamelen monsters,’ wordt er geantwoord.
‘Monsters?’ vraagt hij. ‘Die zitten hier niet. Monsters komen alleen in sprookjes voor. Als ze al zouden bestaan, heeft u toch echt groter gereedschap nodig. Volgens mij moet u die mollen hebben.’
Eén van de wetenschappers gaat rechtop zitten. Er zit geen ons spek aan en hij heeft een uilenbrilletje op.
‘Een mol, meneer, is ook een muziekterm. Hetzelfde is mutatis mutandis het geval bij het woord monster, dat tevens meerdere betekenissen heeft. Het ligt er maar net aan in welke context we ons bevinden wilt u me al dan niet verkeerd begrijpen.’

Dat is nu precies het soort gelul waaraan boer Krelis een hekel heeft. Hij haalt een geweer en schiet de wetenschappers hartstikke dood. Zo, denkt hij, geef ze de tijd en ze ontwikkelen vast vanzelf een kogelvrij vest.