Het valt niet mee om als begeerde vrijgezel door het leven te gaan. In de Jumbo kan ik mijn boodschappenmand niet even onbeheerd achterlaten, of ik vind er wel weer een pak Lavazza in, voorzien van een adres met hartjes. Soms kom ik thuis en zitten er drie van die gele plakpriefjes met 06-nummers op mijn jas, wederom rijkelijk met hartjes versierd. Kijk ik in mijn brievenbus, zit die vol met mailtjes van de dames van de afgelopen weken. Gisteren is er een record verbroken: er kwamen 27 sms-jes binnen, telkens voorzien van 3 x-jes. Ik vind bijna geen tijd meer om te bloggen, want vooral de planning is een bitch. Sommige dames denken dat ze me voor zichzelf hebben. Die zijn nog het lastigste. Als je dan al wat afspreekt, bestaat altijd het risico van een terloopse ontmoeting met één van de anderen. Afgelopen zondagavond gebeurde dat. Middenop het Munsterplein gingen Sonja en Tanja elkaar krijsend te lijf. Na afloop hebben we het met een triootje afgezoend, maar geef toe, het had ook slechter kunnen aflopen.
Alle gekheid op een stokje. Het ziet er zo langzamerhand naar uit dat ik mijn droom van een harem zal moeten opgeven. Ik zou me zelfs tevreden stellen met één vrouw, de ideale om precies te zijn, die ene waarop ik mijn hele leven al wacht. Maar waar is ze?
Eergisteren nog dacht ik dat haar zag. We staken beiden in tegenovergestelde richting de straat over en ze sloeg haar bruine ogen naar me op. In een flits werd ik erin gezogen en voelde ik me thuis. Maar het was al te laat, want ik was met mijn gedachten bij het verkeer en de gemene windstoten. Ik was zelfs zo stom om niet eens over de schouder te kijken. Pas in de Jumbo bedacht ik me wat een wonder oogcontact eigenlijk is.
Was ze een plaatje op een dating site geweest, had ik haar zo kunnen aanklikken. Ik had haar een grappig briefje kunnen schrijven en dan had ze vast wel gereageerd. Maar de virtuele klik garandeert geen klik in het echt, heb ik door schade en schande geleerd. Bovendien gaat de balts op Internet verkeerd om: je hoort elkaar pas te leren kennen nadat Cupido raak heeft geschoten. Er zit niets anders op dan het toeval te vertrouwen.
Zucht. Waar ben je nou?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Zal ik er even een psychologisch handvat tegenaan gooien?
"Je moet er niet achteraan, Als het zo moet zijn komt het vanzelf..."
( Typte zij wanhopig, smachtend en wachtend op die fucking Knight op het witte paard, die overigens niet blijkt te bestaan. Geen idee waar dat paard naartoe zou moeten trouwens, haar tuin is wel groot maar ook weer niet zó groot.)
Een reactie posten