Kerstmis in zee

Waarschijnlijk begon het gedonder bij de schaaldieren. Ze hadden er de buik van vol om te eindigen als éénhapscracker. Al snel kwamen ook de zeepaardjes in opstand, omdat van hun jongen doorgaans niet meer dan een tiende deel volwassen werd. De rest van het kroost sneuvelde tussen krachtige kaken van vissen die op hun beurt ten prooi vielen aan nog krachtiger kaken. Het kon zo niet doorgaan, vonden ook de vissen. Toen zelfs de zeeanemonen zich aansloten, was er geen houden meer aan. Er ging een schokgolf door de zee. Alles wat leefde weigerde nog langer voedsel te zijn. De haaien vonden tot de tanden bewapende sardientjes op hun weg en zelfs de walvissen, die van plankton zoals bekend wel pap lustten, moesten op een wrakhoutje bijten.

Met tolerantie beleg je geen boterham. Al gauw zwommen de oceaanbewoners met rammelende magen rond. Er moest iets gebeuren. Anders zou alle leven in de zee uitsterven. Op initiatief van de doktersvissen werd in een trog een conferentie belegd, waarop de kwestie voor eens en voor altijd zou worden opgelost.

Nu ze niet meer onderaan de voedselketen zaten, hadden de garnalen ineens het hoogste woord. Een zeekoe, bepleitten ze, heette niet voor niets zo. Een hek eromheen, wat zeewier om van te grazen en er zou genoeg vlees zijn voor iedereen. ‘Zo doen de mensen het toch ook?’ Uiteraard kwamen de zeekoeien in het geweer. ‘We zijn heus niet zo dom als we eruit zien,’ zeiden ze, ‘we lusten jullie garnalen als voorafje, rauw, nou ja, misschien met wat whiskysaus dan.’ De barracuda’s zagen wel wat in gaarkeukens die gratis schildpadsoep zouden verstrekken. De soepschildpadden lieten zich niet kisten en suggereerden een McSwim. ‘Een happy meal,’ lispelden ze, ‘zo’n barracudaburger.’

De amendementen vlogen heen en weer, er werden kongsies gesmeed, tussen zeekomkommers en orka’s, tussen zeeëgels en sponzen. Niets hielp. De bewoners van de zee konden het niet eens worden en maakten elkaar uit voor rotte vis.
In het tumult zagen de domineevissen hun kans schoon. Met zwaaiende wijsvinnen preekten ze hel en verdoemenis en verordonneerden ze vangstquota en andere geboden en verboden.

Er volgden kabeljauwse twisten, maar uiteindelijk won de honger het pleit. Al gauw was het in de oceanen alsof het nooit Kerstmis was geweest. Of was het er juist altijd Kerstmis? In ieder geval beschouwden de zeedieren elkaar weer als smakelijke gang in een oneindig feestmaal.