Gemiste kans

Daar word je toch verdrietig van. Eens in de tien jaar krijgt een uitgelezen groepje mensen de kans om hun dagdromen waar te maken en dat niet alleen. Alles mag op de love boat, alles kan er. Zelfs de stoutste fantasieën mag je hier uitleven. Het is alsof je in de hemel bent.

Zoals gezegd kondigen we onze komst aan, nog niet eens zo heel lang geleden per brief, maar inmiddels via een weblog. Niet meer dan een handjevol uitverkorenen krijgt de boodschap onder ogen. Het lijkt een persiflage op al die loze beloftes uit de reclame van tegenwoordig, vooral omdat we eerlijk toegeven dat we de bankrekening van de passagiers plunderen voor ze aan boord mogen. Laat me u echter verzekeren dat het geen grap is. We leggen echt beslag op het geld en we hebben er onze redenen voor.

Ziet u, het ware geluk en bezit verhouden zich als slagroom tot mosterd. Wil je het geluk werkelijk leren kennen, dan moet je als het ware naakt zijn, terug durven gaan naar de onbedorven staat waarin je ooit geboren bent. Bezit is hoogstens een doekje voor het bloeden. Toegegeven, het huilt comfortabel op de achterbank van een Rolls Royce, maar dat maakt het verdriet er niet minder om.

Wat voor bezit geldt, is ook waar voor de last van het verleden, de pijn die je meetorst en al die andere verongelijkte gevoelens die het dagelijks leven tot een hel kunnen maken. Dat alles zit tussen de oren en je laat het los op het moment dat je aan boord stapt. Dat is de deal en geloof me, het werkt.

Dan doet zich een merkwaardig fenomeen voor: eindelijk, na alle misère staat het geluk voor je neus en wat doe je? Beng, deur dicht, terug de loopgraaf in. Triest, want een keuze: kennelijk prefereer je de frustratie boven vrijheid.

Dus is onze love boat vannacht voor niets uitgevaren. De kade bleef leeg. Jammer dan. Misschien dat je over tien jaar wel het lef hebt?