Toeval bestaat (niet)

Er ligt make-up op de horizon en de zon dompelt de wereld in een bad van goud. Hoog van boven lijkt de autobaan op een rivier.

De camera zoomt in. De stroom is zojuist weer in beweging gekomen. Er gaat een gegrom op als tientallen automobilisten tegelijk gas geven. We dalen nog steeds, ijzingwekkend snel. Vlak voor we het wegdek dreigen te raken zien we het gebeuren, in slow motion: het rechtervoorwiel van een Ford Mondeo 1.9 TD raakt een steentje met exact 54,7 kilometer per uur en wel in zo’n hoek, dat het steentje de lucht in vliegt.

Via de vangrail ketst het steentje tegen de voorruit van de Jeep Cherokee van de beleggingsadviseur Elbert Snelgeld, die van schrik het gesprek verbreekt dat hij zojuist hands free aan het voeren is. Isabelle LaChique, de persoon aan de andere kant van de lijn, wordt zo boos dat ze haar mobieltje, een LG Chocolate, wegsmijt.
‘Dat is de zoveelste keer!’ snuift ze.

Nu gebeuren er twee dingen tegelijk. Het signaal van Isabelles mobieltje is weggevallen. Albert Snelgeld heeft op de redial-toets gedrukt.
‘Dit toestel is onbereikbaar,’ zegt een vrouwenstem.
Albert probeert het nog eens. En nog eens. Tot hij zo dus een kettingbotsing veroorzaakt. Het ongeluk heeft onder andere de dwarslaesie van het dertienjarige turntalentje Bobby Bobbelbroek tot gevolg, die zich dan maar op de literatuur stort om exact 47 jaar later in Stockholm de eerste Nederlander te zijn die de bijbehorende Nobelprijs ophaalt.

Er gebeurt zoals gezegd nog iets. De LG Chocolate van Isabelle LaChique heeft in zijn vlucht langs de stengel gestreken van een Amorubus Lovarosis, een zeldzame Zuidamerikaanse plant, die verwant is aan onze paardenbloem en volgens Indianenverhalen liefde verspreidt. De stengel maakt een zwiepende beweging en één van de vele parachute-achtige zaadjes laat los. Het zweeft pal langs Isabelle LaChique, die juist, met een ander mobieltje, een felroze Nokia Femme, iemand belt.
‘Hallo, Wouter-Jan?’ zegt ze, ‘ik heb vandaag nog een gaatje voor je.’

Het zaadje vliegt het raam uit en danst de lucht in. Dan wordt het door een windvlaag gegrepen. Het zaadje vecht zich een weg door sneeuwvlokken. Onder ons schokt alles. Waar vliegen we boven, is het een stad? Plotseling vallen we. Het wordt zwart om ons heen.

Shit, er wil vandaag maar geen blogje uitrollen.
‘Frisse lucht,’ zucht ik, sta op en zet het Velux-raam wijd open. Ik adem diep in en mijn longen schrikken van de kou. Toch nog winter. Hé, er vliegt een zaadje van een paardenbloem binnen. Verwonderd bekijk ik hoe het zich als op afstand bestuurd, accolades schrijvend in de ruimte, nestelt in de aarde van de enige plant op mijn slagzij makende zolderetage.