Beste wensen

Oudejaarsdag. Daar horen oliebollen en appelflappen bij, want de mannetjes zijn over de vloer. Als ik aan de beurt ben, bij de kraam op het stationsplein, wil ik net mijn stem verheffen als een man zich plots naar voren beweegt om een bestelling te plaatsen. Hij deelt nog net geen schouderduw uit. Ik ben niet boos. Wel verbaasd. Het gaat me er niet eens om dat Sietse en Bart naast me staan, het gebeurt spontaan. Ik tik de voorkruiper op de schouder.
‘Doet u dat altijd zo? Ik was aan de beurt.’
‘Dan moet je je mond open doen,’ bijt de man me toe.
‘Dat probeerde ik, maar u was me voor. En trouwens, dat doe ik nu alsnog, mijn mond open doen.’
‘Lul maar een eind raak,’ zegt de man, ‘neuzelaar.’
Hij kijkt me recht aan en ik blijf glimlachen. Deze belediging hoef ik natuurlijk niet te pikken. Bovendien sta ik in mijn recht. Maar ik ben jarenlang taxichauffeur geweest en ik ken de blik in zijn ogen. Oeps. Nog één opmerking van mij en hij haalt uit of, erger nog, deelt een kopstoot uit. Zulke mensen heb je er gewoon tussen. Ik voel hoe mijn vuisten in de jaszakken in brand staan. Ik haal ze tevoorschijn. Het is een reflex, door schade en schande in de taxi aangekweekt: als het er echt om gaat, moet ik de eerste zijn die toeslaat, zo hard dat het gevaar meteen geweken is. Een keer of drie heb ik het moeten doen, zo hard dat mijn vingerknokkels achteraf bebloed bleken.

De man en ik kijken elkaar nog steeds aan. Ongetwijfeld zal mijn glimlach iets arrogants hebben.
‘Kom maar op,’ zeggen zijn ogen nog steeds.
Er staan twee haantjes tegenover elkaar en er kan er maar één winnen. Ik hoor auto’s optrekken, een trein die het station binnenrijdt. Waar blijft het tromgeroffel? Ik voel hoe al mijn haren overeind gaan staan. Er staan mensen om me heen, mijn zoons met name. Het is niet opportuun om nu, hier, op oudejaarsdag, met Kerstmis nog vers in het geheugen, in het openbaar iemands neus te breken, misschien trouwens die van mij wel, want hoe snel ben ik nog? Sietse en Bart zouden helemaal overstuur raken ongeacht de afloop. Toch hoeft er maar iets te gebeuren en de vlam slaat in de pan.

Net op tijd schiet het me te binnen: hij bestaat echt, ik sta tegenover een soort boer Krelis. Vanzelf ontsnapt lucht uit mijn longen.
‘Nou, ga uw gang,’ zeg ik, ‘en een gelukkig nieuwjaar ook.’
De man neemt me met een misprijzende blik op.
‘Het is wel goed met jou,’ mompelt hij en neemt zijn bestelling in ontvangst.
Dan ben ik aan de beurt.
‘Goedemiddag, vijf oliebollen en zes appelflappen graag,’ zeg ik alsof er niets gebeurd is, ‘en een goed uiteinde!’