Mohammed Ali is gisteren 65 geworden. Niet dat hij zich daarvan zelf bewust is, maar het treft wel. Het heeft iets van boksen, de manier waarop de storm op mijn slagzij makende zolderetage beukt. Soms gaat er na een hoek een siddering door de vloer. Ik vraag me af of het wel zo verstandig is om het advies van het KNMI op te volgen en de hele dag binnen te blijven.
Intussen volg ik het nieuws. Dit is geen goede dag voor de economie. Er is geen treinverkeer meer en er is, met een aantal afgesloten autosnelwegen sprake van een verkeerschaos. Alleen al in Nederland tenminste vier doden door omvallende bomen en vijfduizend gestrande treinreizigers.
Vooral dat laatste doet me iets, want ik zit de laatste tijd regelmatig in de trein. Stel dat ik vandaag een afspraak had gehad, had ik het weeralarm dan in de wind geslagen en was ik gegaan? Waarschijnlijk wel en dan had ik daar dus mooi op Utrecht Centraal staan balen.
Alhoewel? Zo’n storm schept een band. Ik durf dit weblog erom te verwedden dat er vanavond mensen op elkaar verliefd zijn geworden, mensen die elkaar onder normale omstandigheden nooit zouden hebben ontmoet. Dat risico heb ik zoals gezegd niet gelopen, veel te bang als ik was voor een date met een losgewaaide dakpan.
Die vier doden zijn verschrikkelijk en ik wens de nabestaanden veel sterkte toe. Toch heeft zo’n dag met windkracht tien wel iets. Ik wil een storm geen menselijke gevoelens toedichten. Maar soms lijkt het net alsof de natuur ons op onze plaats in het geheel wil wijzen: pluisjes zijn we, pluisjes in de wind.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
bloody thursday..
Hm, de storm heeft niet veel voor mij gedaan, buiten me tegen een gelukkig geparkeerd busje aan waaien.
Een reactie posten