Denkvoer

Je ziet de brainstormsessie zo voor je. De jasjes gaan uit en de stropdassen mogen los.
‘Oké, guys and dolls. We hebben van alles geprobeerd door de loop der jaren. Smaak, smeerbaarheid, houdbaarheid en life style. Maar nu is dit product toe aan een nieuwe life cycle.’
En dan mag er dus geroepen worden. Het maakt niet uit hoe wild de ideeën zijn, als het maar verkoopt.
‘Eh,’ stelt iemand voor, ‘als we nou eens beloven dat het werkt tegen rimpels? Dat is zo’n beetje hét consumententhema tegenwoordig.’
Daar wordt een tijdje serieus over gepraat.
‘Nee,’ besluit een ander iemand. ‘Dan krijgen we ruzie met de cosmetica-divisie van Unilever. Een duidelijk conflict of intrests. We moeten iets nieuws verzinnen.’

Het wordt later en later. Er gaan hapjes en drankjes in en een enkele creative director neemt tussen de bedrijven door stiekem een snuifje.
‘Oké,’ zegt iemand, ‘let’s recap. We zijn vijf uur verder en wat is ons beste idee? Het product als glijmiddel neerzetten, ook handig in verband met plompzakken. Leuk en aardig, hoor, maar ik moet iedere maand mijn hypotheek opbrengen. De toekomst van dit bureau hangt van deze account af. We hebben het over een gezinsproduct, niet over een vibrator. We kunnen toch wel met iets beters op de proppen komen?’

Om een lang verhaal kort te maken: Blue Band Idee ligt nu in de winkel. Er zit DHA (docosahexaanzuur) in en dat is goed voor de ontwikkeling van de hersens. Nederlandse kinderen krijgen dagelijks maar dertig procent van de benodigde hoeveelheid binnen, blijkt uit onderzoek.

Gossie. Dat verklaart een hoop. Dat DHA-tekort speelt natuurlijk al generaties. Nederlanders zijn gewoon een dom volk!

Negen op de tien nieuwe producten floppen. Zal dat lot ook Blue Band Idee treffen? Ik voor mij ben bang van wel, want als ik er braaf mijn vier boterhammetjes mee besmeer (en deze vervolgens ook opeet), zoals het voorschrift luidt, zou ik misschien wel eens zoveel hersens kunnen kweken dat ik voortaan wel twee keer nadenk eer ik mijn geld aan een slecht idee spendeer.