Heel in de verte heb ik ook wel wat van een HSP ofwel een hypersensitieve persoonlijkheid. Hele kleine dingen kunnen me dagenlang bezig houden. Geluk zit in van die kleine dingen. Laatst zei mijn jongste zoon Bart dat hij wilde dat iedereen dood ging behalve hij en ik. Kijk, daar kan ik dus maanden op teren.
Bart is vier. Hij heeft geen idee wat de dood inhoudt. Dood ga je in een computerspelletje. Er zijn onderweg nieuwe levens te behalen en anders klik je gewoon op new game. Zo is er nog wel meer wat mijn jongste zoon nog niet snapt. Dat de ene mens de andere een wolf is, bijvoorbeeld. De oude Romeinen wisten dat al, maar Bart nog niet. Vroeg of laat zal ook hij het echter ontdekken, hoe lang ik als vader dat moment ook probeer uit te stellen.
Inmiddels heb ik er 47 jaar in dit tranendal op zitten. Ik kan u verzekeren dat het er maar op één manier uit te houden valt, voor mij althans: er moet gelachen worden en wel veel. Daarmee hebben we dan meteen mijn functie in dit gekkenhuis te pakken, het enige waartoe ik deug. Aangenaam, ik speel voor hofnar.
De grote stukjesschrijvers van dit land – Wim de Bie, Martin Bril – laten geen commentaar toe op hun columns. Ik begrijp inmiddels waarom. Voor alle duidelijkheid: dit weblog is mijn etalage, niet mijn keuken. Capisce?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Tja, dat zat erin.
Inderdaad, open comments trekken andere hofnarren aan...
Een reactie posten