Happy Meal

Sinds de invoering van de nieuwe NS-dienstregeling is Limburg nog verder onder de grote rivieren terecht gekomen. Ik heb er inmiddels spijt van dat ik eerder in badinerende termen over het rupsje heb geschreven, het dieseltreintje dat op een enkel spoor kuchend en puffend voor de noordzuidverbinding zorgde. Inderdaad, zorgde, want het rupsje is vervangen. De opvolger lijkt op een afgedankte metro uit een voormalig Oostblok-land. Het monster hoefde alleen maar ondergronds te rijden. Dus is aan de vormgeving nauwelijks aandacht besteed. Het resultaat is een trein zoals een kind van vier die tekent: een langwerpige, rechthoekige drol met raampjes op wielen. De NS hebben er even gauw een lik gele verf overheen gespoten et voilá, er is een nieuw soort trein geboren: na de Intercity en de sprinter hebben we nu de onderkruiper.

Het rupsje noemde zichzelf heel megalomaan sneltrein. De eeuwigheid van een uur en vijf minuten deed het erover om van Nijmegen naar Roermond te komen. Zijn opvolger heet een stoptrein en dat is een eufemisme. Tussen de talloze gehuchten waar halt gehouden wordt is er amper tijd om de topsnelheid van zestig kilometer per uur te bereiken. Alles in het monster begint dan te vibreren en het gegrom van de motor wordt tot in de vullingen van je kiezen voelbaar.

‘Alsof je naar de Goelach-archipel reist,’ denk ik als het monster, ruim anderhalf uur na vertrek uit Nijmegen, ten langen leste de plaats van bestemming bereikt. Door al het getreuzel onderweg vind ik de Jumbo al dicht. Toch maar een pizza, besluit ik en loop een grillroom binnen.

Ik plaats mijn bestelling, betaal en ga op een kruk zitten. Achter de balie doen drie mannen van Meditterane afkomst zwijgend hun werk. Ze lijken met hun gedachten elders. Het meisje dat mij geholpen heeft pendelt chagrijnig tussen de keuken en de voorraadkamer, terwijl haar directe collega verveeld aan het chatten is op msn. Er wordt alleen gesproken als er koeriers arriveren. Kortaf, in een taal die ik niet versta. Bij niemand kan er een lachje van af. Alsof ik me inderdaad tussen bannelingen in een strafkolonie bevind.

Op mijn slagzij makende zolderetage ontdek ik dat er een accessoire met de pizza is meegeleverd. Middenop prijkt iets van twee bij twee centimeter dat ik alleen maar kan betitelen als een kabouteruitvoering van een bijzettafeltje voor in de tuin, in wit plastic. Het object heeft althans vier pootjes en is plat van boven. Zou ik ze moeten sparen, vraag ik me af, krijg ik bij inlevering van tien een gratis pizza? Is het een soort vork soms, dient het om de pizzapunten bij elkaar te houden tijdens het transport? Is dit de grillroom-variant op de prul die bij een Happy Meal zit? Dan schiet me te binnen dat ik de volgende keer misschien een mini-tuinstoel cadeau krijg. Voor in het vakantiehuisje van kabouter Plompzak, bedenk ik, wat zal hij blij zijn! Eindelijk gaan mijn mondhoeken weer omhoog.