Net stress

Ze had nog maar juist met de videorecorder leren omgaan, maar nu is ze met haar 73 jaar zelfs actief op het wereldwijde web: mijn onvolprezen moep. Toegegeven, dat heuglijke feit is vooral te danken aan haar partner. Niet dat hij een type is dat onvoorbereid in het diepe springt. Maanden van wikken en wegen gingen aan de finale klik vooraf. Sinds gisteren kan ik me zijn huiver levendig voorstellen.

Eindelijk kunnen mijn noodbook – met losse muis en dito toetsenbord – aan de kant: bij een abonnement voor een mobiele telefoon kreeg ik een PC cadeau. Op de doos staat dat het ding in Thailand is gemaakt en dat kan wel kloppen, want als de harde schijf draait, maakt het een gorgelend geluid, alsof er nog water in zit.

De installatie van Windows XP hoef ik maar twee keer over te doen. Welgemoed begin ik aan de tweede klus: het verkrijgen van toegang tot het net. Een eitje, zou je zo zeggen. Nou, mooi niet dus. Ik blijf maar foutmeldingen krijgen. De USB-hub kan niet over de juiste software beschikken of zoiets. Ik mijn hele slagzij makende zolderetage op zijn kop zetten, op zoek naar de bijbehorende CD-Rom. Hiep, hiep, hoera, ik vind hem ook nog. Alleen lust de USB-hub nog steeds niets. Vriend Benz, al de hele dag mijn trouwe help desk, raadt me aan naar de site van de fabrikant te gaan en daar de juiste driver te downloaden. Zo gezegd, zo gedaan. Wat blijkt? Uitgerekend het serienummer van mijn USB-hub staat er niet bij op de waslijst.

Intussen heb ik al een mailtje gestuurd naar de helpdesk van @Home. Vrij vlot komt er een berichtje terug: voor dit soort technische problemen moet ik toch echt even bellen, à raison van lokale kosten alsmede die voor het gebruik van de mobiele telefoon. Na twintig minuten hetzelfde blikkerige muziekje verzekert een juffrouw me dat het niet de naam kan zijn die ik mijn nieuwe PC heb moeten geven.
'Wij kijken niet verder dan de USB-hub,' voegt ze stellig toe.

Uren ben ik op zoek in de nissen van mijn antieke notebook. Dan lokaliseer ik de juiste driver, zet de software op een memory stick en plant die in het achterste van mijn Thaise schatje.
'Nu,' prevel ik, bereid als ik bijna ben om de goden aan te roepen.
Nee, dus. Het is lang geleden dat ik me zo gefrustreerd heb gevoeld.

Het is twee uur 's nachts en ik vrees dat mijn Thaise vriendin maagdelijk zal blijven. Vriend Benz stuurt een scan van de @Home-handleiding. Er staat iets bij, wat in die van mij ontbreekt, iets over de naam van de computer. Ondanks de stelligheid van de call centermiep besluit ik mijn nieuwe PC te herdopen met de naam waaronder mijn antieke notebook bij @Home bekend staat.

Enfin, vanaf dat moment kan mijn nieuwe PC probleemloos het net op. Een mooie gelegenheid, jongens en meisjes, om ons de slogan van @Home te herinneren: 'zaken doen zoals het hoort.' Boer Krelis heeft nog een boel te doen.