Intussen, in de senaat

‘Zeg, Gaius Paffus, het wordt nu echt tijd dat we ingrijpen.’
‘Hoezo? Ik heb het prima naar mijn zin. De hele dag door drink ik wijn en thuis wordt me al het werk uit handen genomen door mijn tien slaven. En voor ’s nachts heb ik nog een paar slavinnetjes achter de hand, als je begrijpt wat ik bedoel.’
‘Dat is het hem nou juist. De economie van Rome rust op slavernij. Dat kan niet eeuwig zo blijven doorgaan. Vroeg of laat barst de zeepbel. Bovendien staan de barbaren aan de poorten van het rijk. Eigenlijk zouden we onze legioenen erop af moeten sturen, maar die bestaan eigenlijk alleen nog maar op papier, zoals je weet.’
‘Man, wat zeur je nou?! Het is ons nog nooit zo goed gegaan. Voor wie daar zin in heeft, is er iedere avond wel ergens een orgie. Wat ook je afwijking is, in Rome vind je altijd wel iets van je gading. En niet alleen ik ben tevreden, ook het gepeupel is dat. Iedere dag weer zit het Colosseum stampvol, maakt niet uit hoe vulgair het programma is. Christenen tegen tijgers, gladiatoren die elkaar afmaken. Er worden godbetert hele zeeslagen opgevoerd. Maar het volk vreet alles. Zij blij, ik blij.’
‘Zie je het dan niet, Gaius Paffus? Ook de Grieken verging het zo. Ze werden zo zelfvoldaan dat ze hun ogen voor de werkelijkheid sloten en nog slechts vermaak zochten. Dat ging nog een tijdje goed. Maar toen stortte hun beschaving als een kaartenhuis in elkaar. Wat is er nu nog van over, netto? Ruïnes. Ons gaat dat ook gebeuren, Gaius Paffus, en het is geen kwestie van of maar van wanneer, want de decadentie viert hoogtij.’
‘Ach, weet je? Misschien ben je gewoon een beetje overwerkt. Je moet er even een paar dagen tussenuit knijpen. Wat dacht je van een midweek Pompeï? Zorg ik voor het vuurwerk.’