Verboden terrein

Daar komt ze aangefietst, paardrijlaarzen aan. Perfect. Wat nu gaat komen, heeft hij honderden keren in gedachten gerepeteerd. Toch voelt hij zijn hart bonken als hij haar volgens plan een voorsprong geeft. Even verderop is een donker stukje met bomen. Daar gaat hij het doen.

Hij gaat naast haar rijden, glimlacht haar toe, stuurt dan lichtjes naar rechts. In de buitenspiegel ziet hij hoe ze in de berm ten val komt. Hij stopt de camper, stapt uit, rent naar haar toe, helpt haar overeind.
‘Oh, wat dom van me!’ roept hij uit. ‘Heb je je bezeerd? Kom even binnen. Kun je bekomen van de schrik.’
Ze stribbelt maar een beetje tegen als hij haar de camper in helpt. Die laarzen en dan dat kontje! Hij heeft al een natte plek in zijn onderbroek.

Ze kermt, ze smeekt, ze bidt, maar hij is de enige die haar horen kan.
‘Stil maar,’ zegt hij, ‘dit is je geluksdag, let maar op.’
Hij geeft haar wat al die kuthoeren in stilte willen.

‘Laat u me nu gaan?’ vraagt ze.
‘Ja, je mag gaan,’ zegt hij.

Misschien heeft ze het kenteken van de camper gezien, denkt hij. Niemand mag hiervan weten. Iedereen zou kwaad van hem spreken, hij zou alles kwijtraken, zich zijn leven lang moeten schamen.
In de buitenspiegel ziet hij haar naar de fiets strompelen. Hij springt achter het stuur, zet de motor aan, schakelt in de achteruit en geeft gas. Alles in de camper schudt.

Hij stapt uit. Om het zeker te weten. Ze beweegt nog en ze kreunt. Dus boldert hij nog eens over haar heen, nu vooruit. Mooi, in de buitenspiegel beweegt er niets meer.

Hij rijdt weg, maar dan begint zijn rechterbeen zo te trillen dat gas geven niet langer gaat. Hij slaat met de vuisten op het stuur.
‘Wat heb ik gedaan?!’ huilt hij.
Hij laat de camper uitrollen, zucht een paar keer diep.
Kalm nu, denkt hij, dit is niet gebeurd, niet echt. Het was een ongeluk. Hij zat even niet op te letten en reed toen over haar heen. Zo is het gegaan. Dat is voor iedereen het beste.