Een goed begin is het halve werk

Mijn oudste zoon Sietse is niet alleen een wandelende one man show, ook is hij het vleesgeworden poldermodel. Vanaf het moment dat hij kan praten, onderhandelt hij. Oudjaar bij mij vieren? Prima, maar dan moest er wel vuurwerk zijn. En het mocht niet gaan zoals vorig jaar, toen broerlief Bart na de eerste de beste donderslag alweer naar binnen wilde.

Stom. Zaterdag ging ik er gewoon te laat op uit voor vuurwerk. Het enige verkooppunt dat ik wist te vinden, was al lang uitverkocht. Nog zeker een uur heb ik door de stad gedoold. Nergens was ook nog maar een gillende keukenmeid te krijgen. Arme Sietse, dacht ik, hij heeft zich er zo op verheugd. Het voelde alsof ik een steen had ingeslikt.

Zorgpunt twee, Bart, springt op de terugweg van de oliebollenkraam van schrik zowat om mijn nek als er achter ons in een portiek een rotje ontploft. Dat kan nog een drama worden vanavond, bedenk ik me. Bart houdt het met al die herrie rond middernacht vast nog geen minuut buiten uit. Ik kan me Sietses teleurstelling al levendig voorstellen. Hij heeft pas een keer of vijf gezegd hoe jammer hij het vindt dat ik geen vuurwerk heb kunnen krijgen. Inmiddels heb ik met hem afgesproken dat we het er niet meer over zullen hebben.

Voor ik hem op bed leg, informeer ik voorzichtig bij Bart of hij niet toch liever wil doorslapen. Maar nee, hij weet heel zeker dat hij erbij wil zijn straks.
Om kwart voor twaalf laat ik hem door Sietse wakker maken. Normaal is daar een kanon voor nodig, maar ditmaal staat hij binnen een paar tellen te glunderen in de woonkamer.

We tellen gezamenlijk af en doen een ‘driekus’ op het moment suprème. Dan gaan we voor het Velux-raam staan, Sietse op de stoel en Bart op mijn arm. Het lijkt alsof er heftige vuurgevechten gaande zijn in het centrum van Roermond. We moeten schreeuwen om ons verstaanbaar te maken, maar Bart geeft geen krimp. Integendeel, zijn mond is opengevallen en in zijn blauwe poppenogen zie ik de horizon weerspiegeld, waaraan overal bloemen opspringen.
‘Wat mooi!’ roept hij en ook ik moet iets wegslikken.

Naderhand bekijken we buiten zeker een half uur hoe de winst van het Chinese restaurant op de hoek de lucht in gaat. Bart lijkt wonderbaarlijk genezen van zijn fobie voor lawaai en slalomt samen met Sietse uitgelaten langs andere toeschouwers met de sterretjes die ik nog ergens gevonden heb. Wauw, denk ik, 2007 begint goed.