Trippen in Limburg

Ach, ik kom er nog eens uit zo, ontmoet species van de menselijke soort, een bejaard exemplaar, om te beginnen. Ze heeft een wrat op haar linkerwang die ik tot nu toe alleen maar in sprookjesboeken heb gezien, bij heksen.
‘Mag ik u wat vragen mevrouw? Kunt u me vertellen waar het politiebureau is?’
De vrouw buigt achterover en richt haar paraplu op mij. ‘Maak dat je hier wegkomt,’ krast ze in het Limburgs, ‘voor je eigen bestwil!’

Tref ik uitgerekend de dorpsgek. Ik probeer het nog een keer, bij een jonge moeder met een peuter in een wandelwagen beladen met boodschappen.
‘Sorry,’ zeg ik, ‘mijn auto is gestolen en ik wil aangifte doen. Weet u het politiebureau?’
De blik waarmee ze me opneemt, komt me bekend voor. Hij is niet van hier, denkt ze, anders had hij de taal wel gesproken.
De peuter in de wandelwagen spuugt een bel waarin de hele wereld zich spiegelt als de kerkklok van Helick eenmaal slaat. De bel spat uiteen en de vrouw lijkt zich de tekst te herinneren, alsof een souffleur die haar heeft in gefluisterd. Het politiebureau blijkt wegbezuinigd. Wel is er een soort van wijkagent. ‘Styxdreef… of nee,’ hakkelt ze met een sterk Limburgs accent. Uit een zak van haar spijkerbroek bibbert ze een briefje tevoorschijn. ‘Stikkersdreef 13.’
‘Die weet ik nog te vinden ook,’ zeg ik. ‘Taxichauffeur geweest, vandaar. Bedankt en nog een fijne dag!’

Als ik verder been, valt het me op. Waar ik ook kijk, zijn er mensen achter de ramen verschenen. Of speelt de weerschijn van de zon spelletjes met mijn ogen, verbeeld ik me de gezichten? Ik kijk over de schouder. De peuter dreint, maar zijn moeder is stoïcijns aan het bellen tot ze in de gaten krijgt dat ik haar zie. Als betrapt keert ze me de rug toe. Gaat het over mij? De Styx verdorie, denk ik, dat is de rivier die je moet oversteken om in het dodenrijk te komen. Mijn hart slaat in galop. Misschien moet ik gewoon zsm naar Roermond aftaaien. Kan ik altijd nog aangifte doen.

Op het eerste het beste kruispunt sla ik linksaf, waar ik voor de Stikkersdreef juist rechtsaf had moeten gaan. Na een tel of vijf hoor ik de kerkklokken nogmaals slaan. Is er nu al een kwartier voorbij? Dat kan niet, besluit ik, als je paranoïde bent, zou je er wel eens een signaal in kunnen zien. Onwillekeurig versnelt zich mijn pas. De nagalm van de klokken walst nog boven de straten van Helick als achter me een nijdig zoemen klinkt. Het is een dikke man op een scooter, ontdek ik omkijkend. Pal naast me komt hij met piepende banden tot stilstand.
‘Snel,’ hijgt hij en geeft me een helm aan, ‘stap achterop!’