De pijn van Leonardo

Het is maar goed dat Rita Verdonk niet in Brazilië geboren is. Daar is het de gewoonte om je de bijnaam aan te meten die je op straat krijgt. De speler over wie ik het heb, doet zijn (bij)naam alle eer aan. Hij is zo’n aanvaller die de bal aan een touwtje lijkt te hebben. Daarbij heeft hij passeerbewegingen in huis die je alleen maar in het circus ziet. Maar vandaag werd hij, huilend op een brancard, afgevoerd uit de Arena. Kruisbanden gescheurd. Minstens negen maanden uit de running. Alweer!

Arme Leonardo. In Feyenoord-shirt kampte hij eerst langdurig met een enkelblessure voor hem hetzelfde gebeurde als vandaag tegen Heerenveen, maar dan met de linkerknie. Toen hij na ruim een jaar zijn rentree maakte, was hij geen schim meer van zijn oude zelf. Hij werd bij NAC gestald, als groeibriljant tussen stoempers (dat ze Jenner naar AZ hebben laten gaan!). Ziedaar, tijdens de winterstop, leek het sprookje van Leonardo alsnog een vervolg te krijgen. Het beursgenoteerde Ajax wilde hem hebben.

Toegegeven, het Damrak was niet onder de indruk en veel rendement heeft Leonardo als Ajacied ook op het voetbalveld nog niet opgeleverd. Maar het had wat kunnen worden met hem. Want het zijn dan wel godenzonen in Amsterdam, maar van de F-jes tot en met het eerste ben je een nummer op het veld, en dat nummer brengt bepaalde taken met zich mee, bij balbezit en, belangrijker haast nog, bij balverlies, of je nu Leonardo heet of Bergkamp. Onder een vaderlijke trainer als Ten Cate had de Braziliaan de juweel kunnen worden die in hem schuilt.

Maar nu zijn de kruisbanden van zijn rechterknie afgescheurd. Zelfs in een bijna volle Arena kon je hem horen schreeuwen van pijn. Leonardo staat een langdurige revalidatie te wachten. Voor de derde keer zal hij zich moeten zien terug te vechten. Eerst zal hij bedolven worden onder de beste wensen. Maar naarmate de maanden verstrijken, zal de strijd eenzamer worden. Sterkte, Leonardo, ik zal je missen in de tussentijd.