Ondiep

Mei 1968. Frankrijk staat in brand. Een algemene staking teistert de economie. Bijna dagelijks woeden er in de grote steden veldslagen tussen politie en een allegaartje van arbeiders en studenten.

Ja, u leest het goed: studenten. Om precies te zijn begon de meirevolutie van 1968 aan de middelbare scholen en universiteiten van Parijs. Charles de Gaulle greep met harde hand in, waarna het hele land op tilt ging.

Maart 2007. De wijk Ondiep in Utrecht is nu al voor de tweede avond achtereen hermetisch afgesloten van de buitenwereld. De autoriteiten zijn bang dat voetbalsupporters zich met de toch al gespannen situatie gaan bemoeien.

Ja, u leest het goed: voetbalsupporters. Triest. Begrijp me goed, ik heb niets tegen de F-side en aanverwante idioten met een surplus aan stammendrift. Hartstikke lieve jongens, alleen een beetje gewelddadig als ze met z’n allen zijn. Nee, de situatie is triest omdat de studenten schitteren door afwezigheid.

Tussen mei 1968 en maart 2007 gapen bijna veertig jaar. In die tijd hebben de studenten een metamorfose ondergaan. Niet langer zijn ze idealist en springen ze op de barricaden bij ieder sociaal onrecht. Welnee, de studenten van vandaag voelen op hun beurt de zweep. Binnen vier à vijf jaar moet je afstuderen, want anders sjees je.

De bofkonten die aan onze universiteiten ingeschreven staan, hebben geen idee van wat de bewoners van Ondiep bezielt. Ze willen het niet eens weten. Studenten denken niet na, ze blokken alleen maar, ze stouwen feitjes. Wat intellectuele voorhoede? Later, als ze afgestudeerd zijn, willen ze binnen lopen. Ze zijn op hun beurt slaven van het systeem geworden, ze zitten met hun neus in de boeken en vergeten dat de aarde draait.

Studenten? De enige manier waarop ze nog tot de openbaarheid weten door te dringen is als populaire categorie bij sekslijnen. ‘Hete studentes willen het anaal.’ Dat werk. Voor revolutie moeten we het tegenwoordig van randdebielen hebben.

Ondiep. What’s in a name?