Bliepen of niet bliepen, da's de vraag

Lig ik daar net in slaap te vallen, staat er een alien aan de rand van het bed.
‘Sorry,’ zegt hij, ‘dat ik u tijdens de nachtrust bliep, maar ik vroeg me zo af of ik u mag ontvoeren, bliep.’
‘Nou, dat gaat zomaar niet,’ riposteer ik, ‘wat heeft u er trouwens aan om me te ontvoeren? Ik zou zeggen, vraag gewoon wat u weten wilt. Misschien heb ik de antwoorden wel.’
‘Bliep, we hebben ons aan procedures te bliepen.’
‘Jullie ook al? Grappig, ik heb juist altijd gedacht dat buitenaardse beschavingen een stuk wijzer zijn dan wij mensen. Ik bedoel, procedures zijn tot op zekere hoogte nodig, maar het blijven natuurlijk middelen en geen doel op zich. Af en toe moet er geïmproviseerd worden.’
‘Dit voorval kan een precedent bliepen. Voor je het weet, wil er niemand meer met ons mee, bliep.’
‘Weet u, meneer de alien? De universele waarheden van ons mensen kun je op tegeltjes vinden. Ik heb er alvast één voor u: angst is een slechte raadgever. Zegt u nou maar gewoon waar u naar op zoek bent. Dan zijn we zo weer van elkaar af.’
‘Zo eenvoudig bliept het niet. Als ik zonder u in het ruimteschip opduik, zullen er vragen rijzen. En dan druk ik me gebliept uit. De kans bestaat zelfs dat ik ontbliept word!’
‘Dat moeten we natuurlijk niet hebben. Even onder ons, hoor, maar waarom ik?’
‘Dat mag ik niet bliepen.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat sommige zaken onder het tapijt moeten bliepen, zoals u het uit zou drukken.’
‘Dus als ik het goed begrijp, zijn jullie aliens hetzelfde als wij? Doen jullie net als mensen alles zonder erbij na te denken? Hier, dit zakspiegeltje mag u meenemen naar uw ruimteschip. Laat iedereen er maar goed naar kijken, want de oplossing voor al je problemen zit in jezelf. En nou wil ik pitten. Opzouten, pronto!’
‘Blieperdeblieperdebliep! Ach, bliep ook maar.’