Het braamsteentje

Vijftien ben ik. Waar mijn leeftijdgenoten zich bezig houden met bier drinken en meisjes vingeren, staat mijn leven in het teken van sport. ‘s Middags zijn er internationale wedstrijden gehouden. Met een soort van plankenkoorts stap ik het ijs op, dat zo hard is als ik het nog niet heb meegemaakt en waarin ik mezelf verkeerdom kan zien. Nederland gaat gebukt onder een lagedrukgebied en ik heb de volle 400 meter voor mezelf. Dit is de kans om mijn PR op de 1.500 meter aan te scherpen, dat al een wereldrecord is, officieus weliswaar want tijdens een training gereden, maar seconden sneller dan mijn generatiegenoten. De coaches voorspellen me een grootse toekomst.

Eerst met het ijs praten. Ik zet flink aan voor de bocht, ga keihard onderuit en schuif zo de stoeptegels op, want de strobalen van vanmiddag zijn alweer weggehaald. In de volgende bocht gebeurt hetzelfde, er moet iets mis zijn met mijn schaatsen. Bloedend uit alle knieën en ellebogen zoek ik een bankje op en trek ze uit. Bij het licht van een tl-buis die ongeveer iedere vijf seconden knippert, ontdek ik inderdaad een braampje op mijn linkerskippy.

Op blote voeten gaat het naar de kleedkamer. Shit, geen braamsteentje in mijn sporttas. Dat ligt dus nog thuis, op zolder. Gelukkig zit een clubgenoot juist de schaatsen onder te binden. Ik weet niet hoe hij heet. Wel dat hij altijd naar hooi ruikt.
‘Mag ik jouw braamsteentje misschien even lenen?’ vraag ik.
‘Neuh,’ zegt hij, ‘dat mot je self moar metnèm’n.’
Vrij vertaald bedoelt hij dat ik maar op voetbal moet gaan als ik op zoek ben naar solidariteit. Als schaatser dien je hard te zijn, voor anderen, maar vooral voor jezelf.
‘Maar dan moet ik helemaal naar huis!’ roep ik en voel mijn knieën en ellebogen schrijnen. ‘Tegen de tijd, dat ik terug ben, is de training voorbij!’
‘Hmpf,’ zegt hij, staat op en verlaat de kleedkamer zonder me een blik waardig te gunnen.

Toen en daar besloot ik dat mijn schaatscarrière voorbij was. Pakweg 33 jaar later zie ik Nederland ook op het onderdeel ploegenachtervolging bij de mannen wereldkampioen worden in Salt Lake City. De gedachte is onvermijdelijk: wat nou als ik dat braamsteentje wel had mogen lenen, hoe snel was ik dan geweest?