Een wereld van verschil

‘Van mijn moeder heb ik geleerd dat ik niet met vreemde mannen mee mag gaan,’ zeg ik en glimlach erbij.
‘Niet zeiken,’ snauwt de man, ‘opstappen!’ Intussen geeft hij met tussenpozen gas. De scooter klinkt als een nijdige horzel.
‘Waarom zou ik?’ vraag ik.
De man speurt de omgeving af. Dan rochelt hij en spuugt een gelige klodder aan mijn voeten.
‘Zeg eens,’ probeer ik, maar hij verdwijnt, met een sliert grijze wolkjes als staart. Dan pas merk ik wat ik in de handen houd. ‘Uw helm!’ schreeuw ik.

Het kan verkeren. Nog geen uur geleden zoefde ik in een Audi RS4 over ’s Heren wegen en nu wandel ik door Helick, hopend op een bushalte, met een helm waar ik niets aan heb. Ik ruik eraan. Vreemd, heel in de verte meen ik een zweem Chanel No. 5 te bespeuren. Of heb ik dat verwacht? Nog eens steek ik mijn neus in het inwendige van de helm. Nee, niets bij nader inzien behalve de geur van oud zweet.

Kijk aan, niet alleen is in Helick onlangs de tamtam afgeschaft, ook is er een bushokje neergezet, om precies te zijn in de… Hé, wat lees ik nou, de Lethedreef? Eerst de Styx, nu de Lethe. Twee rivieren in de onderwereld van de Griekse mythologie. Dat kan geen toeval zijn. Kondigt de dood zich aan? Of wacht. Ik knijp de ogen samen, ‘Ietherdreef,’ staat er, naar een zalig verklaarde kapelaan uit de regio. Is dit paranoïa? Doet er niet toe, wegwezen hier.

Nee dus. Er rijdt vandaag geen bus meer door Helick. Morgenochtend om 6.47 uur ben ik de eerste. Kan ik verdorie het hele eind te voet terug. Zeker vijf kilometer te gaan. Wat moet ik nou met die helm? Net heb ik besloten het ding op het bankje van de bushalte achter te laten als de kerkklok van Helick nogmaals slaat.

Eigenlijk zou ik me in beweging moeten zetten, naar de hoofdweg, maar alsof er lijm aan mijn zolen zit, moet ik luisteren naar de nagalm van de kerkklok. Deze hele bizarre dag maak ik wellicht alleen maar mee vanwege dit moment. Alles nu, mijn motto. Ik spits de oren. Stel, ik zou niet weten dat er een klok heeft geluid, wat hoor ik dan? Lucht die ruist, besluit ik.

‘K-klik-k!’

Ik heb het geluid nog nooit gehoord. Toch kan ik het meteen thuis brengen. Ik knijp mezelf. Au. Shit, dit is echt. Dom ben ik, erg dom dat ik het aanbod van de dikke man op de scooter niet heb aangenomen.