‘Ik heb het gehad, zeg maar.’
‘Ik heb het gehad, wat dat betreft.’
‘Ik heb het gehad, weet je.’
‘Ik heb het eigenlijk gehad.’
‘Ik heb het best wel gehad.’
‘Ik heb het gehad. Reeds.’
Ze komen en ze gaan, de stopwoordjes, lucht die zinloos langs onze stembanden stroomt. Waarom eigenlijk? Omdat we automatisch een voorbehoud maken op dat wat we zeggen. Ik zeg dan wel dat ik het gehad heb, maar zo serieus moet je me nu ook weer niet nemen. Alsof het leven politiek is.
Het kan nog erger: smiley’s. Ze zijn er inmiddels in honderden varianten. Huppelende, huilende, buigende. Sommige steken zelfs hun tong naar je uit. Voor iedere emotie is er wel één.
Gerrit Komrij, trefzeker als altijd, zei het vanavond bij Pauw & Witteman: ‘Als je ergens een ironie-teken bij zet, is het natuurlijk meteen geen ironie meer.’
Ook ik heb wel eens aan de verleiding bloot gestaan om een smiley te typen, in de oervariant dan. Dubbele punt, haakje. Opdat de ontvanger van de boodschap zich zou realiseren dat ik in de gaten had dat ik me op glad ijs begaf en dat ik me dus al bij voorbaat wilde indekken tegen de eventuele gevolgen van mijn woorden.
Maar nee, ik verdom het. Smiley’s zijn niet alleen een belediging voor de taal, ze getuigen daarnaast van een gebrek aan respect voor de lezer. Immers, je bent te lui om woorden te vinden voor wat je werkelijk wilt zeggen. Liever kies je een icoon, want daar zijn er al honderden van. Gemak dient de mens.
Geef mij maar een PS. Dat is wel zo eerlijk.
PS: Hoezo Second Life? In ons eerste leven doen we ook al alsof.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Mijn zegen heb je hoor Ep :)
Zelf heb ik teveel uit de handgelopen flamewars (zie linkje bij mn naam) meegemaakt dankzij het weglaten van een smiley onder het mom van 'een kind kan zien dat dit ironie is' - dat is dus niet zo, dat kunnen jij en ik misschien, maar het gros van de lezers leest niet goed. Helaazzzz. Ik doorspek en verpest mijn teksten liever met smileys, sindsdien.
Dat begrijp ik, Jolie. Toch blijven smiley's een vorm van zelfcensuur in mijn ogen. Ik doe er lekker niet aan mee.
Ja, zelfcensuur, tekstuele automutilatie zelfs. Maar zo'n virtueel kanon van ironielozen en slechtlezers is ook weer zo pijnlijk (voor alle partijen ;)) Ho daar doe ik het weer.. ;) Anyway, een mooie zondag verder!
Tja, ik sluit me bij Jolie aan.
Ook ik schat de mensen wel eens te hoog in, of mijn humor te simpel denk ik...Verduidelijken met smileys helpt dan een hoop, om ellenlange misverstanden te voorkomen. Moest ik de boel uit gaan leggen is de clou reeds gepasseerd, en dat is ook niet wat ik prettig vind.
Weet ik echter van iemand dat hij dat niet op prijs stel, zal ik het bij die persoon ook niet bezigen.
Je weet wel (knipoog...)
Een reactie posten