Gedane zaken nemen een keer

De jonge vrouw is in lucht opgegaan. Misschien heb ik me haar verbeeld. Ik weet inmiddels zeker dat er iets in de koffie heeft gezeten bij de Audi-dealer. Paddo’s of zoiets. De anderen zijn nog steeds echt. Ze nemen me zwijgend op.
‘En nu?’ vraag ik.
Niemand verroert ook maar een vin.
‘Zal ik een dansje doen?’ stel ik voor.
Ten antwoord hoor ik een tractor naderen. Het lijkt verdorie De Regels wel, denk ik, het moet niet gekker worden. De kring wijkt uiteen en de tractor rijdt voor. De chauffeur beduidt me naast hem te gaan zitten.

In processie slingeren we ons door de straten van Helick. Hier en daar staat al een fruitboom als een roze reuzenparaplu in bloei.
‘Het lijkt wel carnaval!’ schreeuw ik tegen de chauffeur die stuurs voor zich uit blijft kijken.

Vertraagd glijdt het puisterige wegdek voorbij, terwijl mijn botten door elkaar worden geschud. Hebben de fabrikanten van tractoren nou nooit overwogen om de trillingen van de motor te dempen? Geen wonder dat boeren soms zo dom zijn, ze hebben een permanente hersenschudding. Ik zou natuurlijk zo van de tractor af kunnen springen en het op een lopen kunnen zetten, maar ik vrees voor mijn conditie en de meute achter ons. In groepen zijn mensen tot de meest vreselijke dingen in staat.

We hebben de rand van het dorp bereikt en rijden heuvelop een weiland in. Op de top stoppen we en kan ik eindelijk mijn hart weer in mijn keel horen kloppen als de chauffeur het contactsleuteltje omdraait. ‘Kijk,’ zegt hij in het Limburgs, ‘kijk maar goed.’

Op tien uur torent de televisietoren van Roermond boven alles uit, op twee uur herken ik de bomen van de Kitskensberg en verderop de flats van de Donderberg. Een leeuwerik zingt zijn lied. Alles lijkt vertrouwd.

Dan zie ik het en heb op slag kippenvel: nog geen anderhalf uur geleden heb ik hier wegens werkzaamheden in de file gestaan, terwijl ik de motor van de RS4 ongeduldig liet grommen. Waar ik toen ook keek, staken er als voelsprieten hijskranen uit de aarde. Nu ontvouwt zich golvend groen voor mijn ogen. Niets wijst erop dat ik me pal op het tracé van de A-67 bevind, ook een soort lokspoor. Die Internetbom, denk ik, er is meer schade aangericht dan eerst leek.

‘Ik durf het bijna niet te vragen, maar in welk jaar leven we?’
‘Maart 2007,’ antwoordt de chauffeur.
Phew, de tijd klopt tenminste nog. Verder is er alleen maar een autobaan in wording verdwenen.