0 - 0

25 maart 1987. Ik ga voor het eerst in mijn leven naar een voetbalinterland, een kwalificatiewedstrijd voor de Europese Kampioenschappen, in een uitverkochte Kuip. Ik verheug me met name op het juichen uit vijftigduizend kelen, telkens als Marco Van Basten scoort. Samen met hem heeft bondscoach Rinus Michels onder andere Ruud Gullit, Ronald Koeman en Frank Rijkaard opgesteld, dus dat wordt een eitje, die Grieken.

Als jongen heb ik als vaste bezoeker van de thuiswedstrijden van Go Ahead Eagles het nodige meegemaakt qua vertoon van stammendrift, maar als ik zo om me heen kijk, is er ergens een heel grote grot open gegaan. De meeste in oranje gehulde Neanderthalers zijn verwikkeld in onderlinge geschillen. Tussen de vechtpartijen door komen er dierlijke kreten uit, terwijl een enkeling zijn blaas leegt in de ver beneden ons gelegen eerste ring.

Als het Griekse volkslied klinkt, moet ik de vingers in de oren stoppen, zo hels en hard wordt er in mijn vak gefloten. Gelukkig krijg ik kippenvel van het massaal meegezongen Wilhelmus.

Hè, hè, de wedstrijd begint. Shit. Hans van Breukelen mag al na vijf minuten vissen. Saravakos scoort de 0-1. Misverstandje in de defensie. Er gaat een grommen door het stadion. Duizenden Neanderthalers vloeken nu tegelijk.

De rest van de eerste helft heeft Nederland zoals gewoonlijk veel balbezit, maar meer dan breiwerkjes levert het zoals gewoonlijk niet op. In de rust valt een in het oranje gehulde dronken Neanderthaler bijna over de reling. Hij kan zich nog net vastgrijpen en leegt zijn maag in de ver beneden ons gelegen eerste ring.

De 56-ste minuut. Van Basten scoort de gelijkmaker. Ik spring een meter in de lucht en met mij nog zo’n vijftigduizend Neanderthalers. Wauw, ik wil meer.

Helaas. Ooit schijnen zo’n driehonderd Spartanen een heel leger te hebben weerstaan. Ik geloof er geen bal van. De Griekse mietjes nemen iedere gelegenheid te baat om krimpend van pijn ter aarde te storten en verstoren zo het momentum van het Nederlands elftal. Het blijft bij 1-1.

Laverend tussen kots, bloed en laveloze, in oranje gehulde Neanderthalers kost het ons een uur om de auto te bereiken. Voor we Rotterdam uit zijn, is het middernacht geweest. We hebben nog zeker anderhalf uur te gaan. Fijn, ik moet morgen voor dag en dauw op.

Bijna twintig jaar later. Nederland speelt opnieuw gelijk in de Kuip, ditmaal tegen Roemenië. Wat ben ik blij dat ik er niet bij was. 0-0 is nog erger dan 1-1.