Transformers

Mijn jongste zoon is over de vloer. Het weerbericht belooft de hele middag regen, dus dat wordt binnen zitten. Ik wil niet dat we alleen maar tijd voor een beeldscherm doorbrengen. Hoe dan ook heb ik zin om hem te verwennen. Dus gaat het met Bart op mijn nek en daar weer boven een paraplu door winkelstraten vol plassen naar de Intertoys.

Bart en ik scoren een Transformer, een vechtmachine die in iets anders kan veranderen, in dit geval een stoomlocomotief. Op de verpakking staat een gebruiksaanwijzing die qua onbegrijpelijkheid wedijvert met die waarmee Ikea zijn klanten het bos in stuurt. Als kind heb ik jarenlang met Lego en Meccano gespeeld. Ook zonder instructies moet ik deze klus kunnen rooien. Nee dus. De armen van de vechtmachine bestaan uit zoveel ledematen en zijn op zoveel manieren te knikken, te buigen en te draaien dat ik de weg kwijt raak. Bart geeft het echter niet op. Na tal van pogingen vouwt hij een arm op zo’n manier dat ik denk dat die wel eens zou kunnen passen.

En inderdaad, de vechtmachine wordt een stoomlocomotief. Niets herinnert aan zijn vorige bestaan. Ik ben onder de indruk van het vernuft van de Japanners die dit speelgoed hebben bedacht.
‘Goh Bart,’ zeg ik, ‘we hadden toch een robot gekocht? Dit lijkt me eerder een locomotief.’
Met een grijns klapt mijn jongste zoon de schoorsteen weg en tovert de kop van de vechtmachine tevoorschijn. Ik doe net alsof ik heel erg schrik.

Wat later zitten we te computeren. Bart is pas vier. Het is niet dat hij kan lezen, maar sommige woorden herkent hij feilloos. ‘Play,’ bijvoorbeeld, ‘try again’ of ‘continue’. Dat zijn de iconen waarop hij geleerd heeft te klikken, al de uren dat hij over de schouder van zijn oudere broer Sietse heeft meegekeken.
Nu kijk ik over Barts schouder mee en tot mijn verbazing verplaatst hij de cursor van ‘play’ naar ‘download’.
‘Nee!’ roep ik nog, maar mijn jongste zoon heeft al geklikt.
Bart schrikt van het volume van mijn stem, slaat de armen over elkaar en verklaart met gevoel voor drama dat hij mij nooit meer lief zal vinden.
‘Ik ben helemaal niet boos,’ zeg ik en probeer het met een knuffel. Bart heeft het even helemaal met me gehad. Ik kondig aan dat ik me met het eten ga bezig houden, terwijl hij mag afkoelen. ‘Nee betekent nee,’ geef ik hem mee.

Nog geen twee minuten later meldt meneer zich in de keuken. Hij laat me de Transformer zien.
‘Denk jij,’ vraagt Bart parmantig, ‘dat dit een mocolotief is?’