Het leven bestaat uit keuzes

De twee tripels hebben er aardig ingehakt, ondanks de kou moet ik even ingedommeld zijn. Als ik de ogen open, is het ineens donker buiten. Waar ben ik van wakker geschrokken? Ik meen me een geluid te herinneren, of liever, een reeks van geluiden. Ach, waarschijnlijk heb ik ze gedroomd.

Oké. Die Belgische biertjes stonden hier met opzet, lijkt me zo. Logisch gezien zou er een volgende aanwijzing moeten volgen. Maar hoe lang gaat dat nog duren? Mijn maag knort en mijn onderbenen zijn als ijspegels vermomd. De klok op mijn mobieltje bevestigt mijn vermoeden. Het is al ver over etenstijd. Vooruit, nog één shaggie, dan ben ik pleite.

Plotseling klinken er dreunen, die ik meer voel dan hoor. Kort, lang, lang, kort. Een morsesein? Dat is niet wat me het meeste bezig houdt. Iets of iemand produceert dit geluid, vlakbij. Er wordt een spelletje met me gespeeld. Ik voel mijn handpalmen klam worden en merk dat ik de adem inhoud.

Plotseling is het weer stil, op het geluid van de regen na die als een jazzdrummer op de polyester huid van de caravan trommelt. Wat men ook met mij van plan is, er zullen geen getuigen bij zijn. Het volkstuinencomplex is uitgestorven en de dichtstbijzijnde bebouwing ligt op minstens een kilometer. Niemand zou me horen als ik om hulp schreeuwde. Wat is dit, voor mijn bestwil of een valstrik? Ik kan maar beter geen risico nemen. Je leest wel gekkere dingen.

Kalm blijven nu. Ieder weldenkend mens zou verwachten dat ik de benen nam. Dat doe ik niet, althans niet door de deur. Ik weet hoe je het raam van een caravan opent en dat is precies wat me lukt, centimeter voor centimeter, want het scharnier stribbelt hoorbaar tegen en ik wil mezelf niet verraden. Ik heb kramp in mijn kaken van het bijten. Voor mijn gevoel gaat er een uur voorbij.

Als een zucht laat ik me uit de caravan zakken, tenminste, dat was de bedoeling. Ik land op iets van metaal. Shit, nu ben ik erbij. Ik maak me zo klein mogelijk, wacht op de voetstappen die ik al bijna kan horen naderen.
Weer gebeurt er niets. Ja, ik word nat, want het is opgehouden met zachtjes regenen. Ik voel met de vingers van mijn rechterhand over de metalen plaat waarop ik terecht gekomen ben. Hier en daar lichte weerstand, waarschijnlijk het merkteken van de fabrikant. Na een paar keer proberen zorgt mijn aansteker voor een bibberend lichtje in de duisternis. Kort, lang, lang, kort, inderdaad. Er staat een grote P op het metaal, maar dat is nog niet alles. Er zit een handvat aan, het is een luik.

Zal ik?