Zwartrijden nieuwe stijl

We zijn op de terugweg van een onvergetelijk bezoek aan opa Pieter en oma Andrea en de ontwerper van de dubbeldekkers van de NS blijkt een genie. De ramen op de bovenste verdieping zijn gekromd en werken, als het buiten donker is, als lachspiegel. In de onbestaande ruimte achter het glas is Sietse van acht het ene moment een monstrueus hoofd met twee lijven, maar dan is Barts opengesperde mond alweer twintig centimeter hoog. De mannetjes en ik kunnen er geen genoeg van krijgen.

'Kijk,' roept Bart van vier, 'ik ben spierig!'

In het glas bungelt er inderdaad een erwt boven een gezwollen torso.

De passagier achter ons slaapt nog steeds diep, zo diep dat hij ter hoogte van Den Bosch een even welluidende als onwelriekende scheet laat. De vrouwelijke conducteur moet even later alle zeilen bij zetten om hem wakker te krijgen. De man weigert een kaartje te tonen en krijgt te horen dat hij er op het volgende station uit wordt gezet. Ze gaat assistentie halen, besluit ze resoluut. Met dubbele tong mompelt hij dat hij dat best vindt. De conducteur presteert het ongelooflijke en verontschuldigt zich oprecht klantvriendelijk bij mijn zoons, omdat de inkt van haar stempel op is.

Vlak voor Weert verschijnt de vrouwelijke conducteur als beloofd met mannelijke assistentie. Plots is de dronken man bij de pinken.

'Ik moet naar Utrecht zien te komen,' mompelt hij en laat zich gewillig wegleiden.

'Dat wordt nog wat,' zeg ik tegen Sietse. 'Stapt hij straks op de trein naar Utrecht, valt hij natuurlijk weer in slaap. Doet-ie zijn ogen open. Chips, in Amsterdam! Daar pakt hij de trein naar Utrecht. Wordt-ie wakker in Den Bosch. Moet-ie alweer terug. Jammer dat er laatste treinen bestaan, kan die arme man nergens fatsoenlijk uitslapen.'

Mijn oudste zoon hikt van het lachen.

Ver na bedtijd. Touchdown in Roermond. We hebben in de staart van de trein gezeten en stappen ginnegappend uit op de allerlaatste meter van perron 1.

'Hé,' zegt Bart, als we een wagon of drie verder zijn, 'daar heb je die dronken meneer weer!'

Verdomd als het niet waar is, het is hem echt. Zijn pokdalige neus ligt dubbelgevouwen tegen het saaie glas van de onderste etage van de Intercity. Je zou zweren dat hij zijn roes aan het uitslapen is.